ย่อเรื่อง-ขยายความคิด บันทึกผ่านฝัน

ย่อเรื่อง-ขยายความคิด  บันทึกผ่านฝัน  “เขาฆ่าหนู”

                การเดินทางในสายๆ วันนี้ เริ่มจากตรวจสอบอารมณ์ว่าพร้อมละทิ้งหรือไม่ จิตตอบว่าได้...ในความรู้สึกลึกๆ ให้ปล่อย และวางอารมณ์ลง  ให้เป็นไปตามธรรมชาติ เหมือนสายน้ำไหล ไม่ว่าอากาศร้อน อากาศเย็น อากาศอุ่น น้ำก็ยังคงไหล ไม่สนใจอากาศรอบกายนั้น....เราใช้เวลาเก็บของใช้ส่วนตัวที่ต้องเดินทางกลับจากบ้าน กทม.มายัง อ.บึงสามพัน   ส่วนใหญ่เป็นเอกสารสำหรับการทำงานทั้งสิ้น...อยู่กับตัวเอง สงบเงียบกับลมหายใจเข้าออก แผ่วเบา และหนักสลับช่วงแบบไม่ตั้งใจ  เงียบผ่านมาเกือบ ร้อยกิโลเมตร จิตสัมผัสความเปลี่ยนแปลงในใจ..

                ใจและอารมณ์ยังนึกถึงความฝัน เช้ามืดค่อนแจ้งของวันนี้  เป็นฝันนิมิตที่ไม่ใช่เกิดจากธาตุพิการและอาหารที่ไม่ย่อย  เรื่องราวคมชัด เป็นนิมิตที่ต้องการจิตที่แปลความเป็นสิ่งสะท้อน นานแสนนานไม่เคยรู้สึกและฝันมาก่อน...ทุกคนในฝันล้วนแล้วเป็นเพื่อนๆ พยาบาล และผู้จากไปแล้วทั้งสิ้น...มีเด็กชายหญิงคู่หนึ่ง และอีกคนหนึ่งมาคนเดียว ยังไม่ทันได้ลืมตาดูโลกด้วยซ้ำ แต่ทำกายทิพย์ให้เราเห็นว่าเป็นเด็ก น่ารัก แต่เศร้าเหลือเกิน แสดงตนให้สามารถเห็นได้ว่าเกี่ยวเนื่องอย่างไรกับเรา และพ่อแม่เขาเป็นใคร น้อยใจ เศร้า ต่อว่า ต่อขาน รำพันรำพึง “เขาฆ่าหนู” ปากเธอไม่ขยับพูด แต่จิตฟ้องอย่างนั้น เสียงเธอเหล่านั้นคมชัดเจน ไม่เรียก พ่อและแม่ที่ ฆ่าเธอ ตั้งแต่ยังไม่ลืมตาดูโลกว่า พ่อแม่แต่แทนคำว่า “เขา” เธอเหล่านี้ถูกกระทำ ไม่รู้กี่ภพกี่ชาติ เพราะพ่อและแม่เธอ น่าสงสาร เหลลือเกิน และไม่อยากให้ป้า เหมือนความรู้สึกว่าเรียกเราว่า”ป้า”อย่าเข้าไปยุ่งเกี่ยวคนที่ทำร้ายเธอเหล่านั้น........เธอไม่เข้าใจความสัมพันธ์ ที่เป็นพี่และน้อง แม้เพียงร่วมงานกันก็ตาม ...ถ้ามีโอกาส และนี่เป็นการเตือนครั้งที่สองแล้ว ว่าอย่าเข้าไปยุ่ง “เขา” ทั้งหมดจะได้รับผลกรรมจากการการกระทำ...เพราะก่อนหน้านี้ก็รู้สึกเตือนมาครั้งหนึ่งแล้ว...

                การเจรจาในฝันไม่ได้กดดัน ดุดัน แต่เมตตาเธอเหล่านั้นเสียเหลือเกิน...เธออยาก ขอให้พ่อแม่เธอไปเป็นเจ้าภาพบวชพระอุทิศส่วนกุศลให้เธอเหล่านั้น ...ในนิมิตเราปฏิเสธว่าเราไม่สามารถบอกเขาเหล่านั้นได้ เขายังอยู่ในวงเวียนความไม่รู้..และห่างไกลเหลือเกินกับการที่เราจะสื่อสาร ชักจูงได้  ความโกรธผู้อื่นยังมากมาย ป้าไม่สามารถทำได้..แต่ป้าเองรรับอุทิศให้พวกเธอได้ไหม  จะทำให้...ต่อรองไปโดยไม่รู้ว่าตื่นขึ้นมาเราจะไปเป็นเจ้าภาพบวชใครที่ไหน ในการอุทิศส่วนกุศล ให้เธอเหล่านั้น...แต่เป็นบทสนทนาด้วยความสงสารเหลือเกิน ...

                ไม่มีคำตอบจากจิต และปากไม่ขยับนิ่งเงียบของเธอเหล่านั้น..สลดตา มองต่ำน้ำตาไหลพรากอาบแก้ม แต่ไม่หยดลงพื้นสักหยด รูปร่างจางหายไป ไม่รู้ว่าผิดหวังหรือเปล่าที่เราบอกว่าเราไม่สามารถบอกพ่อแม่เธอได้..เพราะเธอคงไม่รู้ว่าโลกมนุษย์วุ่นวายแค่ไหน..อยากจะถ่ายทอดให้คนข้างกาย รู้ว่าเมื่อคืน เกิดอะไรขึ้น แต่ไม่มีโอกาส เพราะพยายามเล่าถึง 2 ครั้ง แต่ถูกขัดตัดไปเสียก่อน ในเรื่องอื่นๆ ของการสนทนา..ถึง 2 ครั้ง ในใจเราคิดว่านี่คงไม่อยากให้เล่าซะมากกว่า...จึงเงียบไป

                การหายใจ ยังคงดำเนินต่อไป การขับรถเดินทางก็ดำเนินต่อไป ความคิดเป็นช่วงๆ ที่เข้ามาสลับกันไปตามอารมณ์และความสับสน...กริ๊งงง   ....ๆๆ  ๐๐ เสียงโทรศัพท์ ดังข้าง กายเรา ทำให้ทุกอย่างหยุดลงตรงนั้น..ครูบาอาจารย์โทรมา..ในจังหวะนั้น ได้...ได้สนทนาพูดคุยบอกเป้าหมายการเดินทางว่าจะไปไหน โดยไม่ได้บอกเรื่องราวความฝันเมื่อคืนแต่อย่างใด....ใจพรางคิดว่า เวลานี้คงมีอะไร ที่เราต้องสังเกตเสียแล้ว...การโทรศัพท์ในช่วงจังหวะเวลานี้ เป็นช่วงที่เราต้องหาให้พบ..เอื้อมมือไปกดปุ่มเครื่องเสียงวิทยุในรถ...

                ท่านสาธุชน....เสียงพระสงฆ์รูปหนึ่งดังขึ้น ด้วยคำกล่าวในรายการสถานีวิทยุคลื่นอะไรไม่รู้ ไม่มีโอกาสเลือกคลื่นสถานีแต่อย่างใด  คิดว่าท่านพูดหลายเรื่องแต่ใจเราฟังผ่าน ผ่านไป เสียงยังไม่เข้ามาสู่ใจ เพลินๆ กันความง่วงเปิดรายการวิทยุดีกว่านี้เป็นความคิดก่อนเปิดปุ่มสัญญาณวิทยุในรถ...สิ่งที่ไม่คาดฝันคือ ในช่วงเวลานี้ นาทีนี้ ที่เราเปิดคลื่นวิทยุ เป็นครึ่งชั่วโมง ที่หลวงพ่อในสถานีวิทยุ บอกบุญว่า ท่านหาเจ้าภาพบวชพระ ยังขาดอยู่ 11 รูป ท่านจะบวชพระ 45 รูป ที่วัดหนองมะเขือจังหวัดบุรีรัมย์ นี่เป็นช่วงสุดท้าย ที่ท่านจะเดินทาง ไปจังหวัดบุรีรัมย์ และอุปสมบทหมู่ วันนี้ หลังจัดรายการจบลงท่านจะเดินทางไปแล้ว ถือเป็นโอกาสที่คุณโยมจะได้ร่วมบุญ เสียงท่านมีอายุ มีเมตตา  สัญณาณคลื่นวิทยุหายขาดไปบ้าง ติดๆ ขัดๆ เราพยาบามฟังเรื่องราวในวิทยุ..ปะติดปะต่อ  พระท่านบอกเบอร์โทรศัพท์มาว่าท่านใดมีความประสงค์เป็นเจ้าภาพบวชพระ มีผ้าไตรจีวร บาตรพระ และอัตถบริขาร ในการบวช และยังขาดอยู่ 9 รูป (ในระหว่างนั้นมีคนโทรมาเป็นเจ้าภาพเพิ่ม 3 องค์)

                                เราลองโทรไปตามเบอร์ที่ออกอากาศ ปลายสายรับสาย เราถามตรวจสอบข้อมูลว่าเป็นเบอร์ใคร แล้วเรื่องเดียวกับที่เป็นเจ้าภาพหรือเปล่า...หลวงพ่อเสงี่ยม ปลายสายให้ข้อมูลเรานิดหน่อย...ใจเรานึกแว๊บ ถึงความฝันเมื่อคืน ที่ป้าบอกหนูๆทั้งหลายที่มาฟ้อง มาบอก ต่อว่า และสนทนา ว่าอย่าเข้ามาผูกเกี่ยวช่วยเหลือ มันเป็นเรื่องของ(ครอบครัวหนูนั่นเอง) แต่สิ่งที่ป้าทำไปแล้วป้าต้องใช้ด้วยการเป็นเจ้าภาพบวชเชียวนะ...และป้าก็สามารถทำให้หนูได้ ในขณะที่การเดินทางยังไม่สิ้นสุดด้วยซ้ำ..

                เรานึกขอบคุณสถานีวิทยุ หลวงพ่อเสงี่ยม กะตะบุญโย ที่ท่านมาบอกบุญในโอกาสฉุกเฉิน เช่นนี้ เราโทรไปสอบถามเจ้าหน้าที่ตามเบอรฺโทรที่ให้มา พบว่า ท่านไม่ได้ทำอุปสมบทหมู่บ่อย ตามโอกาสเท่านั้น  แต่ที่ท่านบวช 45 รูปครั้งนี้ เพราะมีพระปฏิบัติที่วัดหนองมะเขือมรณภาพ ท่านจึงทำการบวชเพื่ออุทิศวลส่วนกุศล ให้ และปกติท่านก็ไม่ได้จัดรายการวิทยุ แต่มาใช้สื่อบอกบุญ 1 ชม.นี้เพราะว่า ยังขาดเจ้าภาพ 11 รูป...สาธุ ทุกอย่างลงตัว...เราไม่รู้หรอกวัดอยู่ที่ไหน หลวงพ่อเสงี่ยมเป็นใคร แต่ เวลานี้เราได้ทำเพื่อใคร...อย่างไร..โดยที่พ่อแม่เขาก็ไม่มีโอกาสทำด้วยซ้ำไป..เราได้ยินเสียงหลวงพ่อเสงี่ยม ประกาศรายชื่อว่า ขออนุโมทนากับสกุลโยม ลำพาส พิศปั้น ที่เป็นเจ้าภาพบวช จากนั้น...คลื่นสถานีวิทยุก็หายไป..เพราะรถวิ่งไปเรื่อยๆ รับสัญญาณ ไม่ได้อีก...

หรือการเดินทางของเราวันนี้ เกี่ยวข้องเกี่ยวเนื่องในนาทีนี้ ต้องออกมาอย่างนี้..และเรามาแวะทานชาดำ ขนมสักเค้กกาแฟก้อน บันทึกเรื่องราว สักครู่นี้ที่เกิดขึ้น...ที่ร้านกาแฟอเมซอน..

• ความฝันและเหตุการณ์ ดนจิตดนใจออกเดินทาง  หรือบางคนบอกว่ามันคือความบังเอิญ...ที่พอดี
• ขอบคุณสถานีวิทยุและคลื่น ที่สามารถรับฟังได้ ในนาทีนั้นๆ ไม่เกิน 10 นาที ทุกอย่างสิ้นสุดลง...
• ความพอดี ความดี และกุศล ที่ขอทำเพื่อถ่ายให้เจ้ากรรมนายเวร และหนูๆ เด็กๆ ที่พบเมื่อคืน..แม้เพียงความฝันก็ตาม
• กรรมระหว่างคนที่เกี่ยวข้องกับหนูหลุดพ้นหรือไม่เป็นเรื่องของ คนเฉพาะ..ถ่ายภพถ่ายชาติ..
• ภาพสุดท้ายที่เห็นน่ากลัวเหลือเกินสำหรับบาป...คนไม่รู้ ว่ามีบาป..หลงกับภาพลวงตา....ความสวยงาม รูปร่างหน้าตา แท้จริงไม่มีอะไรเป็นของจริง..ลมหายใจหายไป ก็เขียวเน่าเหม็น แล้ว...