ชั่วขณะจิต..

แค่คิดก็มีความสุข

           เหน็ดเหนื่อยกับเรื่องราวในชีวิตมามากมาย  ชีวิตกับปัญหาเป็นของคู่กัน มีมุมมองที่ต่างกันก็เป็นธรรมดาปัญหา เพราะทิฎฐิ..จะเป็นมิจฉาหรือสัมมา แล้วแต่บุคคล หรืออัตตา.. เรื่องราวของแต่ละสังคม ตัวบุคคลผ่านมาและผ่านไป หลายสังคม หลายที่อยู่และหลายจุดยืน ทำให้การครองชีพต่างกัน มองเห็นสิ่งใดสิ่งหนึ่งต่างกันไป

ความศรัทธาปสาทะก็ต่างกันไปเช่นกัน บางชุมชนศรัทธาในวัฒนธรรมดั้งเดิม จึงช่วยกันสืบสานจารีตเก่าๆ อย่างสม่ำเสมอ เห็นคุณค่าในสิ่งที่บรรพชนสร้างไว้ให้  บางชุมชนศรัทธาในสิ่งที่ศิวิไลซ์ จึงผลักไสลูกหลานให้เข้าสู่วังวนวัฏฏะแห่งยุคที่ล้ำสมัยก้าวหน้า  บางชุมชนยังขาดจุดยืน ขาดหางเสือที่ดีจึงไม่รู้ว่าทุกวันนี้อยู่ไปเพื่ออะไร แค่ปากท้องสนองอยากแค่นั้นหรือ?

อีกความรู้สึกหนึ่งที่นำมาถ่ายทอด เพียงน้ำหนึ่งขันจรดลงบนศีรษะช้าๆ ด้วยสติสัมปชัญญะ ให้ความรู้สึกได้มากมาย  วันนี้หลังจากที่ทำกิจวัตรประจำวันแล้วเสร็จก็เดินตรงดิ่งมายังห้องน้ำเก่าพร้อมกับของใช้ส่วนตัวที่ใช้สรงน้ำ...

น้ำขันแรกบรรจงราดลดลงบนศีรษะช้าๆ ให้ความรู้สึกสดชื่นในชั่วขณะจิต  ความเร็วของจิตที่พุ่งพล่านในเรื่องราวต่างๆ ก่อนหน้าไม่กี่วินาทีพลันดับหาย กลับเป็นความสดชื่นอย่างฉับพลัน.. เป็นความปิติมาจากไหนกันหนอ?? เป็นความยินดีในกุศลที่ได้กระทำมาไม่รู้กี่มากน้อย... รู้สึกอยากจะขอบคุณในคุณความดีของตัวเองตั้งแต่กี่ภพ กี่ชาติ ที่ทำให้ได้เกิดมาเป็นมนุษย์ในชาตินี้อีก..แรงบุญกุศลหนุนนำที่ได้ทำมานานเท่านาน ทำให้เราได้มาทำหน้าที่เป็นธรรมฑูตแด่ผู้ที่กำลังล่วงลับดับจิต.. สั่งสมบุญบารมีสืบไป  เพื่อภพน้อยใหญ่ที่ได้ไปเกิดโดยที่ไม่สามารถที่จะรู้ได้ในกาลข้างหน้า...

เวลาเท่ากันที่เราใช้ไปในแต่ละวัน  มันมากมายมโหฬารกับบุญกุศล เพียงแค่คิด แค่นึกก็เป็นมหาบารมีแล้วล่ะ ว่าเราจะทำอะไรมากมายเท่าไหร่ กี่มากน้อย กี่เรื่องราว หนึ่งเรื่องที่คิด ที่เป็นกุศล เราก็รู้สึกปิติยินดี  แม้จะยังไม่ลงมือทำก็ตาม..

ความคิดที่จะทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งให้ลุล่วงเพื่อคนหมู่มาก เพื่อสังคม เพื่อเป็นการสอนหรือชี้ชวนให้ร่วมทำกุศลคุณความดี นั้นก็คือประโยชน์ที่ยิ่งใหญ่่ แม้จะน้อยนิดของใครบางคน..

จึงไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมหลายบุคคลในองค์กรบุญต่างๆ ที่กระทำสิ่งต่างๆ ตลอดเวลาในอาวาสนั้นๆ แล้วพูดติดปาก ติดใจเสมอว่า "บารมี" นั่นซิ แค่เขาเหล่านั้นคิดก็มีความสุข หรือแค่อนุโมทนาบุญกับคนอื่นๆ อีก เขาก็มีความสุข... แล้วคุณล่ะ เคยรู้สึกเช่นนั้นไหม?