เล่าเรื่องจากภาพ : ตอนที่ 2 พักเที่ยง

     เมื่อเริ่มเล่าเรื่องจากภาพ มีหลายๆภาพที่ประทับใจ จนอยากจะนำมาเล่า ระหว่างเวลากว่า 3 เดือนที่ทีมของเราได้ตะเวนไปจังหวัดต่างๆ ในพื้นที่ เพื่อตรวจร่างกาย และสัมภาษณ์นักเรียน อย่างเช่น  รูปคุณยาย

     เราจัดแผนการเก็บข้อมูลโดยจับคู่โรงเรียนที่อยู่ในเส้นทางเดียวกัน มีวันหนึ่งบังเอิญ โรงเรียนเช้าและบ่ายมีระยะทางใกล้ๆ กัน พอเสร็จงาน เราก็เดินทางไปโรงเรียนช่วงบ่าย แต่พอดีพักเที่ยงจะเข้าไปโรงเรียนก็จะรบกวนคุณครูซึ่งกำลังพักรับประทานอาหาร ด้วยชุมชน ประกอบไปด้วย บ้าน โรงเรียน และวัด เราก็อาศัยไปนั่งรอในวัด  พบคุณยายเดินลงมาจากศาลาวัด หลังจากเสร็จภารกิจถวายภัตตาหารเพล เก็บกวาดและทำความสะอาดศาลา ท่านก็ยิ้มแย้มเดินมาทักทายกับเรา  ว่ามาทำอะไร เสร็จสรรพ เพื่อนๆท่านก็ลงมา 4-5 คน แล้วทุกคนก็เอาตะกร้าวางลงในรถขนส่งประยุกต์  ว้าว คุณยายบอกอีกว่าได้ออกกำลังขา  และเพื่อนๆก็ไม่ต้องถือสัมภาระให้หนัก แถมการปั่นโชว์อีก 3 รอบ ทำเอาเราอายเลย เราเองทำหน้าที่ในการส่งเสริมพฤติกรรมสุขภาพที่ดีให้กับประชาชน แต่เวลาเราทำงานแค่การส่งเอกสารให้กับอีกกลุ่มหรือฝ่ายอื่นๆ ในสำนักงานเดียวกัน  ยังต้องอาศัยคนอื่นเลย แม้ขณะมีการออกเสียงตามสายให้มีการยืดเหยียดร่างกายในสำนักงาน หรือในการประชุมที่มีระยะเวลาเกิน 3 ชั่วโมง บางครั้งเวลามีงานเร่งด่วนเรากลับไม่เห็นความสำคัญ ในการยืดเหยียดร่างกาย  มีการผนวกเอาการประหยัดพลังงานกับการขยับร่างกายในสำนักงานที่เป็นเรื่องดีอีกอย่างคือการลดการใช้ลิฟท์แล้วก็เดินขึ้นบันได สิ่งดีๆที่ไม่ต้องใช้ต้นทุน

        เมื่อกล่าวถึงการประหยัดพลังงานก็อดกล่าวถึงการลดโลกร้อนด้วยการนำกลับมาใช้  รูปนี้พักเที่ยง เมื่อมีโรงเรียน วัด ก็ต้องมีสถานีอนามัย เราก็แวะทักทาย  บังเอิญเจ้าหน้าที่กำลังรับประทานอาหารเที่ยง ก็เลยแบ่งกล้วยหอมอร่อยมาให้ทานรอ ส่วนเราเรียบร้อยจากร้านสะดวกซื้อ  ด้วยความช่างสังเกตนิดๆ ระหว่างทางเข้าหมู่บ้านก็เจอกองวัสดุต่างๆ เต็มไปหมด มีทั้งเครื่องซักผ้าเก่า  ใบพัดลม  ซากมอเตอร์ไซด์ และอื่นๆ  เจ้าหน้าที่สถานีอนามัยก็เลยมีเรื่องเล่า จากการตรวจสารพิษตกค้างในหมู่บ้าน พบเกือบ 100 เปอร์เซ็นต์  ขนาดไข่ไก่จากไก่ในหมู่บ้านก็มีสารพิษตกค้างเพียบ รับประทานไม่ได้  สาเหตุก็จากการรับซื้อของเก่ามาซ่อมและพ่นสีให้ใหม่ไปขาย  สีที่พ่นก่อให้เกิดสารพิษ  ถ้าเรื่องธุรกิจก็ไปได้สวย  แต่สวนทางกับสุขภาพที่พึงประสงค์  พอรู้ปัญหา  เจ้าหน้าที่ไม่ได้นิ่งนอนใจ  รณรงค์ให้ป้องกัน  สอนให้เห็นโทษ แต่ไม่ได้ผล เราก็ให้กำลังใจ แอบสังเกตบอร์ดที่นี่ได้ใช้ประโยชน์ดีจริงๆ   พอรู้เราก็สังเกตว่าต้นไม้ไม่มีนัก  เจ้าหน้าที่สถานีอนามัยบอกว่าขนาดข้าวที่เคยปลูกได้ เดี๋ยวนี้ก็ปลูกไม่ได้ เราจะทำอย่างไรกับอนาคตของเด็กในหมู่บ้าน

       รูปนี้ดูสดใสกว่า   หลังพักเที่ยงเด็กๆ กำลังเข้าแถวรอแปรงฟัน   เราดุว่าเสื้อสีสดใสเราก็ไปเข้าแถวด้วย    ที่น่าสนใจคือ ทำอย่างไร อบต. ถึงสนับสนุนค่าเสื้อประจำโรงเรียนให้นักเรียนทุกคน   น่าเสียดายที่ท่านผู้อำนวยการติดประชุม ไม่อยู่เราเลยอกสัมภาษณ์   โรงเรียนนี้คุณครูส่วนใหญ่อาศัยในหมู่บ้าน  ความสัมพันธ์ กับ ชุมชนต้องดีมาก ถึง ดีที่สุด ขออะไรจะง่าย  การสร้างความสัมพันธ์ที่ดีเป็นสิ่งที่น่าศึกษาเพราะในแต่ละ เวลา โอกาส  และสถานที่ มีความต่าง  หลักการเหมือนกันแต่วิธีการแตกต่าง 

       รูปนี้ก็พักเที่ยง  โครงการส้วมสาธารณะ เน้นสถานีบริการน้ำมันริมทางหลวงสายหลัก   แต่ที่นี่ไม่ใช่เขตชุมชน   ไม่ใช่ถนนสายหลัก  รถไม่ค่อยมี   อยู่กลางทุ่งนานอกตัวอำเภอ  เราทานอาหารเสร็จก็เดินทางต่อมาอย่างช้าๆ   ก็เลยแวะพัก  สถานที่สะอาดมาก  มีร้านอาหารมากพอประมาณ  อาหารราคาถูก  เจ้าของปั๊มน่าสนใจ  ท่านชอบทำบุญ  แจกทุนการศึกษาทุกปีๆละ 50 ทุนๆละ 500 บาท  ท่านรับฝากขายผลิตภัณฑ์ของชาวบ้านให้ฟรี   สร้างห้องสวดมนต์พร้อมที่นั่งทำงาน โชว์ไว้บริเวณศูนย์อาหาร  เปิดเพลงสวดภาษาจีน

    เวลาเราเดินทาง เรามักพบเจอสิ่งใหม่ๆเสมอ  ถึงแม้จะเป็นสถานที่เดิม  คนๆเดิมแต่อาจไม่ใช่เรื่องราวเดิม  เวลาเราทำงาน เมื่อย้อนกลับไปคิดถึงช่วงเวลานั้น เราอาจได้มุมมองที่แตกต่างจากเดิมเมื่อเวลาผ่านไป  เสียดายที่เรามักจะบันทึกแต่ผลวิเคราะห์ตามวัตถุประสงค์ที่ตั้งไว้  แต่ส่วนที่เกิดนอกเหนือจากวัตถุประสงค์ เรากลับไม่ได้บันทึก  ดิฉันโชคดีที่มีโอกาส และจะทำให้ดีอย่างต่อเนื่อง

[krukorkai]

สวัสดีค่ะ

      มาชมภาพ เล่าเรื่องจากภาพ   ชอบจัง เมื่อมีวัด ก็ต้องมีโรงเรียน บ้าน และสถานีอนามัย เดี๋ยวนี้เปลี่ยนชื่อเป็นโรงพยาบาลชุมชนไหมคะ น่ารักค่ะ ขอบคุณเรื่องราวดี ๆที่ทุกหน่วยงานร่วมมือกันพัฒนาค่ะ

[ครูนาย]

จากสถานีอนามัย...จากโรงเรียน...ก็ถึงเวลาไปวัด