วันแรกของวันที่เหลืออยู่

                 ปรัชญาเต๋า  บอกว่า  “คนเราไม่เคยนึกถึงตีน  เมื่อรองเท้าไม่กัด”

คนเรามักมองไม่เห็นของดีที่ตนมีอยู่   จนเมื่อสูญเสียมันไปแล้ว

ไม่เห็นคุณค่าของสองแขน  จนกระทั่งมันอยู่ในเฝือก 

ไม่เห็นคุณค่าของงาน(ที่เราว่าแย่ๆ)  จนกระทั่งเราตกงาน

ไม่เห็นคุณค่าของคนรัก  (ที่เราว่าไม่เพอร์เฟ็กท์)  จนกระทั่งเธอหรือเขาไปแต่งงานกับคนอื่น

ไม่เห็นคุณค่าของพ่อแม่(ที่เราว่าขี้บ่น)  จนกระทั่งไปงานศพของท่าน

            ในชีวิตของคนเราเกิดมาเรารู้แต่วันเกิด  แต่เราไม่มีทางรู้วันตาย  ทุกคนเข้าใจสิ่งนี้ดีแต่จะมีสักกี่คนที่พยายามทำในทุกๆวัน  ทุกๆวินาที ให้มีความหมาย  หลายต่อหลายคนปล่อยเวลาให้ผ่านไปอย่างเปล่าประโยชน์  บางคนไม่เคยบอกรักพ่อแม่เลย   ไม่เคยกอดท่านเลย เพราะเกิดความเขินอาย  บางคนไม่กล้าที่จะมอบสิ่งดีให้แก่คนอื่นเลย  หรือบางทีก็ต้องรอถึงวันพิเศษเท่านั้น  จริงๆแล้วเราจะรอไปทำไม  เราควรที่จะลงมือทำเลยเพราะเราไม่สามารถล่วงรู้อนาคตได้  เราเกิดมาเราไม่มีอะไรติดตัวมาและพอเราตายไปก็เอาอะไรไปไม่ได้นอกจากความดีงามที่สั่งสมมา  บางครั้งเรามองข้ามสิ่งดีๆที่เรามีไปและไม่เห็นคุณค่าของมันจนกระทั่ง  เราไม่มีอยู่ข้างๆกายเหมือนเก่า  หลายต่อหลายคนเคยเสียใจกับเหตุการณ์แบบนี้มามาก  ดังนั้นหากเรายังมีเวลาเหลืออยู่ เราควรทำในสิ่งดีๆที่เราอยากทำโดยไม่ต้องรอถึงวันพิเศษ 

              จากประสบการณ์จริงของข้าพเจ้า  ข้าพเจ้ารู้จักกับคุณยายท่านหนึ่ง   วันหนึ่งคุณยายไม่สบาย  ข้าพเจ้าก็คิดอยู่ในใจว่าจะหาโอกาสไปเยี่ยมท่าน แต่ด้วยภาระหน้าที่บางประการทำให้ข้าพเจ้าไม่สามารถไปเยี่ยมท่านได้  ผลัดวันประกันพรุ่งไปเรื่อยๆ  

จนแล้วจนรอดทั้งๆที่บ้านที่ท่านพักอาศัยอยู่ก็ไม่ไกลจากบ้านของข้าพเจ้ามากนักสามารถขี่รถไปได้  จนกระทั่งวันหนึ่งข้าพเจ้าได้ข่าวว่าท่านเสียแล้ว  ข้าพเจ้าตกใจมาก  รู้สึกเสียใจในใจลึกๆอยากบอกไม่ถูก  แต่ก็นั่นแหละเป็นบทเรียนราคาแพงสำหรับชีวิตของข้าพเจ้า  สิ่งที่ได้เรียนรู้ก็คือเราควรจะบอกรักและทำดีกับทุกๆคนที่เรารู้สึกรักและรู้สึกดี  อยากทำอะไรให้ใครก็ทำไปเลย ถ้าสิ่งที่ทำไม่ทำให้ใครเดือดร้อนและไม่เสียชื่อเสียงของวงศ์ตระกูล  ดีกว่าต้องมานั่งเสียใจภายหลัง 

              สิ่งที่คนจำนวนมากเลือกทำ  คือ   บ่นว่าตนเองไม่มีความสุข  ไม่ประสบความสำเร็จ  ไม่รวย  ไม่ได้เป็นเจ้าของสิ่งนั้นสิ่งนี้ บางที  ทุกครั้งที่เรารู้สึกว่าโลกไม่มีความยุติธรรม  ก่อนที่เราจะบ่น ลองมองตัวเราเองดูดีๆ  เราจะพบว่าเรามีอะไรดีๆหลายอย่างที่คนอื่นๆไม่มี  เราสามารถทำ “หนึ่งวันเดียวกัน”  ของเราให้มีความหมายได้ก็ต่อเมื่อ เราเห็นคุณค่าของสิ่งที่เรามี  และใช้วันนี้ วันแรกของวันที่เหลืออย่างคุ้มค่าที่สุด  เพราะวันแรกของชีวิตที่เหลือนี้ช่างสั้นเหลือเกิน  เพราะเราไม่มีทางรู้ว่าเรามี “วันแรกของวันที่เหลือ”  อยู่อีกสักกี่วัน   ดังนั้นลองมองย้อนดูตัวเองว่าวันนี้คุณได้ทำดีกับคนที่คุณรักและรักคุณบ้างหรือยัง