วันอาทิตย์ที่ 30 มกราคม 2554
พวกเราจะขอตัวกลับบ้าน เพราะล่วงเลยมาถึง 5 โมงเย็น
แต่คุณน้า ๆ ไม่ยอม ขอเลี้ยงข้าวที่ร้านอาหารลานช้าง
ทางออกตัวเมืองจังหวัดเลย ปลายทางที่จะกลับบ้านของเรา
ร้านอาหารล้านช้าง หรูหรามากในจังหวัดเลย อาหารอร่อย บริการรวดเร็ว
มีหุ่นผีตาโขนที่บ่งบอกเอกลักษณ์จังหวัดเลย ทิวทัศน์
ต้นไม้ การแต่งตกภายนอกและในร้านงดงามประทับใจ
ที่ถูกใจสำหรับพวกเรา คือ ร้านอำนวยความสะดวกให้กับผู้พิการอย่างแม่
มีป้ายบ่งบอก ถนนหนทางสำหรับรถเข็น ราวจับ และห้องสุขา
ที่เอื้ออำนวยสำหรับผู้พิการ
แต่นั้นไม่สำคัญเท่ากับ คน หรือพนักงานของร้านค้า
จะยิ้มแย้มงดงาม เอ่ยเอื้อนตลอดว่า ให้เข็นคุณยายช่วยไหมครับ / ค่ะ
ล็อคล้อรถเข็นหรือยังครับ / ค่ะ
ล้านช้าง ...เป็นล้านความประทับใจสำหรับแม่มาก ๆ ครับ
นับเป็นบันทึกสุดท้าย
จากทั้งหมด 7 บันทึก... แม่พาผมไปเลย ที่พวกเราต่างมีความสุขถ้วนหน้าครับ
รู้สึกอิ่มเอมใจด้วยจัง...น้องพี่
เช้านี้ไปบันทึกคุณครูใหญ่....รู้สึกเช่นเดียวกันเลย http://gotoknow.org/blog/educationsopon/424604?page=1#2355519
พี่ติดตามอ่านมาทั้ง 7 บันทึกเลยนะ
ดีใจด้วยนะที่เห็นคุณแม่มีความสุข......
คิดถึงพี่อุ้มบุญ จังครับ ดีใจที่พี่กลับมาหลังตาหายหน้าไปนานครับ
วันนี้ ผมอยุ่ในช่วงเดินทางไปประชุมโคราช
เลยได้เวลาเขียนบันทึกของวันนี้ถึง 8 บันทึก
บันทึกที่เขียนถึงคุณแม่ 7 บันทึก
มหัศจรรย์มากครับ
ผมเข้าไปอ่านของอาจารย์โสภณแล้ว
งดงามกับความรักมากครับ
ลูกทุกคนรักแม่
และแม่ทุกคนก็คงรักแม่
พี่อุ้มบุญสบายดีนะครับ
ผมเดินทางบ่อยครับ แต่ก็หาเวลาเขียนบันทึก
เพราะชอบและมีความสุข
อย่างอื่นไม่นึกถึงเลยเวลาได้เขียนครับ
ดีใจที่พี่กลับมาครับ
สวัสดีค่ะน้องทิมดาบ
ขอบคุณเรื่องดีๆที่แบ่งปันค่ะ
สวัสดีค่ะคุณหมอ เข้ามาอ่านเรื่องที่เกี่ยวกับแม่เป็นเรื่องแรก
เป็นครอบครัวที่อบอุ่นและน่ารักมากค่ะ