วันอาทิตย์ที่ 30 มกราคม 2554
ก่อนจะหลุดจากอำเภอภูเขียว จังหวัดชัยภูมิ มาอำเภอชุมแพ จังหวัดขอนแก่น
ก็จะเข้าสู่อาณาจักรของเมืองเลย ที่ต้องผ่านสิ่งแรกก่อนทุกครั้ง
ก็คือ 'ผานกเค้า' เมื่อสมัยเด็ก ผมยังมองเป็นรูปเป็นร่างของนกเค้าแมวที่ใหญ่ทะมึนน่ากลัว ผสมเรื่องเล่าจากแม่ที่หดหู่และหมองเศร้า
เมื่อวันนี้ ด้วยอายุมากขึ้น ผมกลับมองผานกเค้าไม่เห็นเป็นน่านกเค้าแล้ว และความน่ากลัวที่เลือนลาง โดยมีความผูกพันเข้ามาแทนที่ในหัวใจของผม
ผมเห็นภาพรถโดยสารประจำทางที่แม่พาพวกเรามาเยี่ยมบ้านคุณตาคุณยาย และบ้านที่คุณแม่ผมรัก
รถโดยสารทุกคัน จะจอดแวะที่นี้นานมาก นานจนสามารถทานข้าวเหนียว ไก่ย่าง ส้มตำ ข้าวหลาม ที่รสชาติแตกต่างจากที่อื่น ๆ
ใช่ครับ บางสิ่งบางอย่างผ่านไปตามเข็มนาฬิกาที่เราสมมตให้อยู่ในห้วงของนาที ชั่วโมง คืนวัน และปีแห่งฤดูกาล
แต่ความผูกพันต่างหาก ผมมองว่า ถึงมันจะสมมติขึ้นตามความรับรู้หลากหลายของแต่ละคน
มัน...อาจจะไม่ผ่านไปกับเข็มนาฬิกาของโลก
แต่...มันจะเกาะเกี่ยวและคลอเคล้าไปกับหัวใจของผมไปตลอดนิรันดร์....
สวัสดีค่ะ
ใช้สำนวนโวหารไพเราะมากค่ะ