แม่พาผมไปเลย (2) ...ผานกเค้าที่ผมผูกพัน


วันอาทิตย์ที่ 30 มกราคม 2554

 

ก่อนจะหลุดจากอำเภอภูเขียว จังหวัดชัยภูมิ  มาอำเภอชุมแพ จังหวัดขอนแก่น

ก็จะเข้าสู่อาณาจักรของเมืองเลย ที่ต้องผ่านสิ่งแรกก่อนทุกครั้ง

ก็คือ 'ผานกเค้า'  เมื่อสมัยเด็ก ผมยังมองเป็นรูปเป็นร่างของนกเค้าแมวที่ใหญ่ทะมึนน่ากลัว ผสมเรื่องเล่าจากแม่ที่หดหู่และหมองเศร้า

เมื่อวันนี้ ด้วยอายุมากขึ้น ผมกลับมองผานกเค้าไม่เห็นเป็นน่านกเค้าแล้ว  และความน่ากลัวที่เลือนลาง โดยมีความผูกพันเข้ามาแทนที่ในหัวใจของผม

ผมเห็นภาพรถโดยสารประจำทางที่แม่พาพวกเรามาเยี่ยมบ้านคุณตาคุณยาย และบ้านที่คุณแม่ผมรัก

รถโดยสารทุกคัน จะจอดแวะที่นี้นานมาก  นานจนสามารถทานข้าวเหนียว ไก่ย่าง  ส้มตำ ข้าวหลาม ที่รสชาติแตกต่างจากที่อื่น ๆ

ใช่ครับ บางสิ่งบางอย่างผ่านไปตามเข็มนาฬิกาที่เราสมมตให้อยู่ในห้วงของนาที ชั่วโมง คืนวัน และปีแห่งฤดูกาล

แต่ความผูกพันต่างหาก ผมมองว่า ถึงมันจะสมมติขึ้นตามความรับรู้หลากหลายของแต่ละคน

มัน...อาจจะไม่ผ่านไปกับเข็มนาฬิกาของโลก

แต่...มันจะเกาะเกี่ยวและคลอเคล้าไปกับหัวใจของผมไปตลอดนิรันดร์....

 

หมายเลขบันทึก: 424685เขียนเมื่อ 7 กุมภาพันธ์ 2011 12:05 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 ธันวาคม 2012 13:36 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (1)

 สวัสดีค่ะ

  •  ผานกเค้าในวัยเด็ก กับปัจจุบันให้ความรู้สึกแตกต่างกัน เพราะวัยและประสบการณ์นะคะ
  •  ผานกเค้ากับความผูกพัน...
  • มันจะเกาะเกี่ยวและคลอเคล้าไปกับหัวใจของผมไปตลอดนิรันดร์
  •                           

                                

                                ใช้สำนวนโวหารไพเราะมากค่ะ

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท