ครั้งหนึ่งเคยไปเลยมาเล่าสู่กันฟังครับ
เป็นภาพที่เสนอมุมมอง ของประเทศในแถบเอเชีย อีกมุมหนึ่งของโลก ที่ไม่เน้นความศิวิไลน์ ครับ เน้นเรื่องการดำรงชีวิตของผู้คนในอินเดีย เมือง มุมไบครับ
ชีวิตของผู้คนในอินเดียเท่าที่ผมสัมผัสได้ คือประชากรเขาค่อนข้างมาก และเมืองเขาเหมือนไม่เคยหลับ ผู้คนที่นี่ค่อนข้างเป็นมิตร อย่างที่บอกครับ ที่นี่ คนรวยก็รวยโคตรๆ แต่คนจน หาเช้ากินค่ำ ก็อย่างที่ภาพที่ผมได้ถ่ายเก็บไว้ แล้วนำมาเล่าสู่กันฟังนี่แหละครับ
เรามาต่อกันด้วยภาพต่อไปเลยครับ
เอกลักษณ์ที่แสดงถึงความเป็นผู้หญิงอินเดียคือ การนุ่งผ้าส่าหรี ไม่รู้ว่าเรียกถูกหรือเปล่า ผมมองว่าเป็นเอกลักษณ์ที่น่ายกย่อง และชื่นชมครับ
ผู้ชายอินเดียส่วนมากที่ผมเห็นจะนิยมไว้หนวดครับ เหมือนคุณพี่สารถีที่เป็นคนขับรถรับส่งพวกผม ไปมาในขณะที่อยู่ที่อินเดีย
ชีวิตนักเรียนในรถเมล์ เมืองมุมไบ นั่งรถเมล์ไป อ่านหนังสือ ในเมืองที่จราจรคับคั่งมาก และฝนตกปรอยๆทั้งวัน
Hello baby เด็กๆก็คือเด็ก เขายกมือโบกทักทายผมทันที ทีเสียงชัตเตอร์กล้องผมดังขึ้น
นี่ก็เป็นอีมมุมหนึ่งของธรรมชาติ ในรีสอร์ทแบบบ้านๆ และธรรมชาติยังคงมีอยู่ค่อนข้างมาก
งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา ถึงวันกลับ เลยขอชักภาพกับพี่แกสักหนึ่งภาพ เป็นเจ้าหน้าที่ในสนามบินครับ หน้าตาแกออกจะคล้ายๆฝรั่ง
เหม่อมองฟ้า ฮ้า.. ฮา ๆ ฮา......
ภาพ สองภาพนี้คงอธิบายได้ถึงคำที่เขาว่า ยิ่งสูงยิ่งหนาวได้เป็นอย่างดี...ลองเอาหน้าแนบกระจกดูเย็นเจี๊ยบเลยครับ ไม่รู้เคยมีใครทำแบบผมหรือเปล่า
สุดท้ายปิดด้วยภาพ แอร์โฮสเตส ประจำโบอิ้ง 747 ของสิงคโปร์แอร์ไลน์ มาฝาก
ถ่ายตรงๆไม่ได้ ขอแอบถ่ายแล้วกันครับ
แต่ไม่ว่าอย่างไรก็แล้วแต่ สำหรับผมแล้ว เมืองไทยเรานี่แหละครับ น่าอยู่ที่สุดแล้ว...ประเทศอื่น ให้ไปเที่ยวพอได้ แต่ให้ไปอยู่เลยคงไม่ไหว เพราะ บ่มีส้มตำกิน...
ขอบคุณครับคุณธรรมทิพย์ แล้วจะแวะไปเยี่ยมบล๊อกบ่อยๆครับ