ลายมือที่เป็นเรื่อง

ครั้งหนึ่งเคยเดินผ่านวงสนทนาของครูสอนชั้น ป.๑ , ป.๒ และชั้นอื่น ๆ ในยามพักกลางวันของครูหลังการทานอาหารแล้วก็มานั่งผ่อนคลายอารมณ์และความเหน็ดเหนื่อยที่ผ่านมาเมื่อช่วงเช้า 

                มีหลายอย่างที่พวกครูชอบคุยกัน   “วันนี้กินข้าวไม่อร่อยเลย”   “แต่งตัวสวยจัง  ซื้อเสื้อมาจากที่ไหนล่ะ”   “นักเรียนมาเยอะไหม”  เด็กทะเลาะอะไรกัน” “เด็กเขียนหนังสือไม่สวยเลย”   

              มาสะดุดตรงที่ได้ยินว่า “เด็กเขียนหนังสือไม่สวยเลย”   ก็เลยเข้าไปนั่งคุยด้วย  ครูคนนั้นเล่าให้ฟังว่า  เด็กที่ห้องเขียนหนังสือไม่สวยเลยเกือบทั้งห้อง   เวลาจะเอาไปประกวดคัดลายมือไม่รู้จะเลือกใครเขียนไม่สวยเหมือนกันหมดเลย   ก็เลยถามว่า  “ครูทำอย่างไร”  ก็ได้คำตอบมาว่า ก็ให้ฝึกเขียนบ่อย ๆ มีการบ้านทุกวัน ไปคัดลายมือมาวันละ ๑๐ บรรทัด   เด็กก็ทำบ้าง ไม่ทำบ้าง  แต่ลายมือก็เหมือนเดิม และอีกหลายห้องหลายชั้นก็มีปัญหาเหมือนกัน

              ผู้เขียนก็เก็บมาคิด  มันจำเป็นไหมเด็กต้องเขียนสวยทุกคน       ผู้เขียนเองก็ลายมือไม่สวย เขียนแล้วคนอื่นอ่านไม่ออกแต่เราอ่านของเราออกก็ไม่เห็นมีปัญหาในการทำงานเลย  หลายคนเคยไปโรงพยาบาลหมอตรวจเสร็จก็เขียนไปสั่งยา   ทุกคนอ่านไม่เห็นออกเลยภาษาไทยแท้ ๆ แต่ทำไม่อ่านไม่รู้เรื่อง  ก็ไม่เห็นมีใครไปว่าหมอเลยให้ไปหัดเขียนหนังสือมาใหม่คนอื่นจะได้อ่านออกบ้าง  แต่กลับชื่นชมหมอว่าท่านเก่ง รักษาโรคได้   

              มีคำกล่าว   “เขียนสวยเป็นเสมียน   เขียนไม่รู้เรื่องเป็นนายคน”   ผู้เขียนถูกใจอย่างมาก เพราะตรงกับใจผู้เขียนเลย  เราเขียนไม่สวยก็ต้องชอบเป็นธรรมดา  แต่ไม่ใช่เพราะเหตุผลดังกล่าว  การที่คนเราจะประสบผลสำเร็จได้นั้นผู้เขียนคิดว่าต้องประกอบด้วยปัจจัยหลาย ๆ อย่างพร้อมกัน  เราอย่าไปตัดสินด้วยเหตุบางอย่าง  เช่น  ลายมืออย่างที่ครูทุกคนหวังให้นักเรียนเขียนสวยมีระเบียบ  บางคนเขียนสวย แต่ไม่รับผิดชอบ  เกียจคร้าน  ทำงานไม่เป็น  แล้วจะประสบผลสำเร็จได้อย่างไร   

                ครั้งหนึ่งเคยไปจัดนิทรรศการต้อนรับผู้หลักผู้ใหญ่ในกรม   นำผลงานนักเรียนไปวางไว้ให้ท่านได้ชม  แต่ไม่ได้คัดเลือกเอาเล่มที่เขียนสวยงามทุกเล่มมาวาง  มีอยู่เล่มหนึ่งหลงมาด้วย เขียนขี้เหล่มากเลย สวยก็ไม่สวย  แต่เขาวาดรูปสวย  พอรู้ท่านผู้ใหญ่ก็เดินมาถึงพอดี  จะหยิบออกก็ไม่ทันแล้วก็เลยตามเลย 

และท่านก็หยิบงานเล่มนั้นมาเปิดดู  แล้วก็ยื่นให้ผู้ติดตาม  ผู้บริหารโรงเรียนได้ดูกัน   เห็นผู้บริหารโรงเรียนทำหน้าเสียกันทุกคน    แต่ที่ได้ยินตามมา  “ภาพสวย  เขียนไม่สวย”   “ฉันก็เขียนไม่สวย 

ฉันยังได้เป็นอธิบดีเลย”     

              ดังนั้น  ผู้เขียนจึงคิดว่า  การที่เด็กลายมือไม่สวยนั้นก็อย่าไปเคี่ยวเข็ญให้เขาเขียนสวยขึ้นมาในทันทีทันใดตามใจครู  โดยที่จะไปสร้างความน่าเบื่อให้กับนักเรียนจนไม่อยากเรียน  แต่ควรหาวิธีการ

อื่น ๆ ที่จะช่วยพัฒนาเขาให้ดีขึ้น เรื่อย ๆ  และให้ดูคุณภาพด้านอื่น ๆ ว่าเขาประสบผลสำเร็จหรือไม่  ถ้าเขาสามารถทำงานอื่นได้ดี  ก็อย่าเอาลายมือมาตัดสินเขาก็แล้วกัน.......