ลิงกับลา

มีเรื่องเล่าต่อ ๆ กันมาในหมู่ของคนขี้เมา  มีครอบครัวหนึ่งเลี้ยงลิงกับลาไว้อย่างละตัวเอาไว้เป็นสัตว์เลี้ยงในบ้านที่น่ารัก

                            วันหนึ่งเจ้าของบ้านมีธุระจะเข้าเมือง  แต่ก็ห่วงว่าลิงกับลาจะรื้อข้าวของเสียหาย   จึงได้นำเชือกมาผูกคอและมือของลิงไว้   ส่วนลาก็ผูกขาไว้

                เมื่อเจ้าของบ้านออกจากบ้านแล้ว  ด้วยนิสัยของลิงที่มีความซุกซนแต่เฉลียวฉลาด  มันจึงแก้เชือกที่ผูกคอและมือมันออกแถมยังช่วยแก้เชือกที่มัดขอขอลาออกด้วย  เสร็จแล้วมันก็เข้าไปรื้อข้าวของในบ้านจนพังเสียหายทั้งบ้านเลยด้วยความสนุกสนานของมัน  ส่วนเจ้าลาก็ยืนงงงวยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อหน้า

                ฝ่ายเจ้าของเมื่อทำธุระเสร็จแล้วก็กลับบ้าน  ลิงก็ตาไวเห็นเจ้าของเดินกลับมาแต่ไกล  มันจึงนำเชือกมาผู้คอและมือของมันไว้อย่างเดิม เพราะมันรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น

                เมื่อเจ้าของบ้านมาถึงก็ต้องตกใจ เห็นข้าวของถูกรื้อเสียหายอย่างหนัก  มองมาที่ลิงเห็นเชือกยังอยู่ดี  แต่ที่ลากลับไม่เห็นเชือกมัดขาแต่อย่าง  จึงคิดว่าลาเป็นผู้กระทำ  จึงนำไม้อันใหญ่มาทุบตีลาอย่างรุนแรง  ลาร้องด้วยความเจ็บปวดแต่ไม่สามารถทำอะไรได้

                จากเรื่องข้างต้น  เราจะพบเห็นพฤติกรรมของคนในองค์กรของเราเป็นแบบนี้เสมอ ๆ นับแต่เพื่อนร่วมงานจนถึงผู้นำหน่วยงาน    ลิงกับลาเปรียบเหมือนผู้ร่วมงานที่มีความเอารัดเอาเปรียบกัน เอาตัวรอดไปวัน ๆ  ดังเช่นลิงที่ชอบเล่นสนุกสนานจนเกิดความเสียหายแต่เมื่อรู้ว่าทำผิดก็กลับโยนความผิดให้ลาทั้งที่ลามิได้กระทำ  เหมือนคนซื่อที่ถูกคนหลอกให้ทำงานอยู่เรื่อย ๆ แต่ไม่มีปากเสียงแต่อย่างใด

                ส่วนเจ้าของลากับลิงก็เหมือนผู้นำขององค์กรที่ไม่มีความเป็นผู้นำรอบด้าน  ด้วยมองแต่ภายนอกพบข้าวของพังและลาไม่มีเชือกมัดขาไว้ก็ตัดสินใจในทันทีว่าลาเป็นผู้กระทำ   ผู้นำแบบนี้จะนำพาให้องค์กรตกต่ำไปเรื่อย ๆ  เพราะชอบแต่ฟังลูกน้องที่ทำงานเอาหน้าเหมือนลิง  ส่วนผู้ที่ทำงานอย่างซื่อตรง ไม่ชอบการเสนอหน้าก็ลำบากต่อไป   แล้วเราจะอยากให้มีผู้นำแบบนี้ไหม........