ในช่วงที่ผ่านมา ได้สอนการปฏิบัติการพยาบาลผู้ป่วยระยะวิกฤตและระยะสุดท้ายกับนักศึกษาพยาบาลชั้นปีที่ 3 ในวันแรกของการขึ้นฝึกงาน ท่าทางเด็กๆ เกร็งๆ กล้าๆกลัวๆ ไม่กล้าจับตัวคนไข้ เครื่องมือ หรือแม้แต่สิ่งง่ายๆ ที่เคยทำได้ก็ดูเหมือนว่าจะยากลำบากในการทำให้กับคนไข้ อะไรที่เคยรู้ก็เหมือนกับไม่เคยได้ยินมาก่อน หน้าตางงๆ
สถานการณ์การเรียนอย่างนี้ไม่ดีแน่ เลยพยายามจัดให้นักศึกษาได้ดูแลผู้ป่วยที่วิกฤติที่ไม่ซับซ้อนก่อนในสัปดาห์แรก แล้วตามด้วยการดูแลที่ซับซ้อนมากขึ้นในสัปดาห์ต่อมา ครูเองก็พยายามเป็นสิ่งแวดล้อมที่ดีในการเรียนรู้ของเด็ก
เวลาผ่านไป เด็กๆ เริ่มเรียนรู้ได้ดีขึ้น ร่วมกับการได้คำแนะนำการดูแลและเห็นแบบอย่างจากพี่พยาบาลทำให้มั่นใจขึ้น
วันสุดท้ายของการขึ้นฝึกปฏิบัติงาน ให้นักศึกษาประเมินตนเอง เขาบอกว่า เขามีความสุขที่ได้ขึ้นฝึกปฏิบัติงาน มีความสุขที่ได้ดูแลผู้ป่วย จากเดิมรู้สึกต่อต้าน "หนูยอมรับว่าเมื่อก่อนหนูไม่เปิดเลย หัวใจหนูต่อต้านมาก และวันนี้หัวใจของหนูเปิดแล้ว หนูมีความสุขค่ะ ขอบพระคุณพี่ๆ และอาจารย์ค่ะ"
นักศึกษาวาดภาพประสบการณ์ที่เกิดขึ้น
ช่วงแรกมีแต่ความหวาดกลัว นอนไม่หลับ ยิ้มไม่ออก อยากร้องไห้ แต่ตอนนี้อาจารย์เห็นไหมค่ะ ดอกไม้บานแล้ว แล้วมีหัวใจกี่ดวงเอ๊ย หัวใจสีฟ้าแทนหัวใจของพวกหนู และมีหัวใจของอาจารย์โอบล้อมอยู่ด้วยความรัก และเมตตา มือแทนการดูแลของพวกเรา และการโอบอุ้มจากพี่พยาบาล วันนี้ฟ้าใส และมีสีรุ้ง คนไข้ก็ยิ้มให้พวกเรา
ได้ฟังเด็กๆ แล้วชื่นใจ หายเหนื่อย กลับบ้านอย่างมีความสุขอีกวัน
ไม่มีความเห็น