เพียงแค่ลมพัดผ่าน

"คิดถึงสายลมเอื่อยตะแบกไหว

    โอบกอดไหวลู่ลมห่มผืนฟ้า

      คิดถึงจังตะวันรอนลับเมฆา

        สกุณาแว่วดัง หวานจับใจ"

"จากมานานแสนนานบ้านนาฉัน

    มาบากบั่นพากเพียรแลไขว่คว้า

       มิเคยลืมแสงจันทร์เคยสัญญา

         จะกลับมาอีกครั้งด้วยหัวใจ"

 

กลอนนี้แต่งไว้แก้เหงาเวลาคิดถึงบ้านครับ

 

   คนไกลบ้านอย่างผมไม่มีทางเลือกมากนัก

      แต่ยังมีทางเดินให้เดินก็ดีมากพอแล้วครับ

         ผมหวังว่าสักวันผมจะได้กลับไปพักพิง

                อิงแอบความรู้สึกนี้อีกสักครั้ง

                และโอบกอดสิ่งนั้นไว้ให้นานเท่านาน อีกสักครั้ง

 

อ่านแล้วรู้สึกเหงากันบ้างมั้ยครับ  เหงาได้ครับ แต่ไม่ต้องเศร้านะครับ

[บุษรา]

• สวัสดีค่ะ
• แวะมาเป็นเพื่อนแก้เหงา ยามคิดถึงบ้านค่ะ  "บุษราก็เหมือนกันเวลาจากบ้านไปไหนไกล ๆ คิดถึงบ้านมากมายเหมือนกันค่ะ" แต่ตอนนี้ได้มาทำงานใกล้บ้าน ได้กลับบ้านทุกอาทิตย์ค่อยยังชั่วค่ะ
• ขอบคุณค่ะ

                            

[Peter p]

ขอบคุณครับคุณบุษรา ที่แวะมาเหงาด้วยกัน

บางครั้งความเหงามันก็มีข้อดีของมันเยอะเหมือนกันครับ บางครั้งมันทำให้เราได้มีเวลามานั่งทบทวนถึงเหตุการณ์ ต่างๆในชีวิตของเรา ที่บางครั้งเราอาจหลงลืมไป เมื่อเวลาเราเหงาสิ่งหนึ่งที่คนทั่วไปมักจะคิดถึงเสมอ ก็คือบ้านเกิดนั่นเองครับ

ส่วนตัวผมแล้วปีหนึ่งจะมีโอกาศได้กลับบ้านประมาณ ปีละสามถึงสี่ครั้งเพื่อไปกราบคุณพ่อคุณแม่ ได้ขับรถพาญาติผู้ใหญ่ไปเที่ยวมันคงเป็นสิ่งเดียวที่ผมทำได้ทุกครั้งที่ได้กลับไปเยี่ยมบ้าน ในเทศกาลใหญ่เช่น ปีใหม่ สงกรานต์ แซนโฎนตา เป็นต้น พอเวลาเราเอารูปท้องนามาดู ก็เลยคิดถึงบ้านขึ้นมาอีกแล้วครับ

[พิมล มองจันทร์]

ซาบซึ้งตรึงทรวงหน่วงจิต

ให้คิดละห้อยโหยไห้

มุมหนึ่งแก้กลอนที่อาลัย

ให้ยิ้มละไมมีหวังตั้งตารอ

[ถาวร]

สวัสดีค่ะคุณPeter p

ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมblogค่ะ

จากบ้านนามานานเหมือนกัน ยี่สิบกว่าปีแล้ว รู้สึกผูกพันบ้านเกิดเช่นกันค่ะ

อ่านแล้วคิดถึงบทพลงเก่าๆจากบ้านนาด้วยรักค่ะ

มีโอกาสก็กลับไปเยือน ได้ซึมซับบรรยากาศดีๆที่บ้านเกิด เติมพลังชีวิตได้เป็นอย่างดีนะค่ะ

ขอบคุณที่แบ่งปันค่ะ ภาพสวยมากค่ะ