ชีวิตที่เมืองลาว : เสียงหัวเราะ เป็นสิ่งที่ “จำเป็น” สำหรับการทำงาน...

“ไปไหนไปด้วย ขอช่วยสองบาท...” เป็นเสียงฮัมเพลงของ “ช่างเนา” ในวันนี้ที่ข้าพเจ้าได้ยินเป็นระยะ ๆ...

สำหรับช่างเนา “ขี้เหล้า” ในสายตาทุก ๆ คน นั้น แต่สำหรับสายตาของข้าพเจ้าแล้วเป็นช่างที่มีบุคลิกภาพทางการบริหารที่ดีที่สุดคนหนึ่งเลยทีเดียว

ในวันนี้หลังจากที่ช่างเนาได้ยกเครื่องอ๊อกเหล็กมาอ๊อกโดยไม่ใส่แว่นตากันแสง แม่ออกแววก็พูดเลยระวัง ระวังเจ็บตาจะมาทำงานไม่ได้ “งานนี้ขาดช่างเนาไม่ได้นะ...”

คำพูดของแม่ออกแวว ซึ่งถือเป็นหัวหน้างานของฝ่ายหญิงที่ให้ความสำคัญกับช่างเนาว่า งานนี้ขาดช่างเนาไม่ได้ แสดงให้ถึงคุณค่าของคนหน้างาน ซึ่งใคร ๆ ก็ “ต้องการ”

นอกจากงานที่หนักเอา เบาสู้ แดดจะร้อน ปูนจะหนัก ช่างเนาไม่เคยถอยแล้ว
เสียงหัวเราะที่มีออกมาเป็นระยะ ๆ ถึงแม้นว่าจะมีต้นเหตุมาจากคำพูดที่ดูถูกของบุคคลอื่นในทำนองว่าเป็น “ขี้เหล้า” แต่เมื่อช่างเนาได้ยินก็ “หัวเราะ” และปล่อยมุขให้คนอื่นหัวเราะตามอีกด้วย

“ทำงานแล้วม่วน”
ก็เป็นคำพูดหนึ่งหลังจากที่ข้าพเจ้าได้ยินช่างเนาร้องเพลง แล้วถามช่างเนาว่า “ร้องเพลงหมอลำเป็นด้วยเหรอ...?”
“ทำงานแล้วม่วน” ช่างเนาตอบว่าอย่างนั้น...

ในวันนี้นอกจากที่ข้าพเจ้าแต่งตั้งให้ช่างเนาเป็นหัวหน้างานเหล็ก รับผิดชอบดูแลงานสอดเหล็ก ผูกเหล็ก ดัดเหล็กคานพื้นทั้งหมดแล้ว ข้าพเจ้ายังเพิ่มตำแหน่งหัวหน้างานฝ่ายบันเทิงให้กับช่างเนาอีกตำแหน่งหนึ่งด้วย

บรรยากาศการทำงานที่นี่ไม่ซีเรียส...
ถึงแม้นว่าจะเป็นงานกลางแจ้งที่ต้องเจอกับแดดร้อนตลอดทั้งวัน ความเหนื่อยล้าจากแสงแดดที่ร้อน หายไปได้ด้วย “มุข” ขำ ๆ ของช่างเนา

“อย่างนี้ต้องถอน...”
ก่อนเลิกงาน อยู่ดี ๆ ก็ร้องเพลงขึ้นมาอีกแล้ว
ถึงแม้นว่าจะบ่งบอกถึงการเป็นคนขี้เหล้า แต่คนอื่นได้ยินก็ "เฮ" งานที่เร่ง ๆ ก็ดูผ่อนคลายไปได้โดยฉับพลัน

ย้อนกลับไปในตอนเช้า ช่างเนา “หายตัว” ไปอีกแล้ว
หลังจากที่เริ่มงานได้ไปสักพัก อยู่ดี ๆ ช่างเนาก็หายตัวไป งานที่ข้าพเจ้ามอบหมายให้สอดเหล็กเสริมเพิ่มลงไปในคาน 4 เส้น ก็ทำไปได้แค่ 2 เส้น “ช่างเนาหายไปไหน...?”

พูดถึงเรื่องเมื่อวาน ครั้นช่างเนาหายไป ทุกคนต้องพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า “หายไปกินเหล้า”
ในวันนี้ก็มีคนพูดอย่างนั้นบ้าง แรก ๆ ข้าพเจ้าก็คิดอย่างนั้น เพราะวันนี้ทางฝ่ายศาลาไม่มีงานอะไรให้ช่างเนาทำ แต่ข้าพเจ้าก็หวังลึก ๆ ว่า คงไม่เป็นอย่างนั้นมั๊ง อย่างน้อยก็ยังเช้าอยู่...

เวลาผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง ก็เห็นช่างเนาปั่นจักรยานคันเก่งกลับเข้ามา พร้อมกับที่บ่าข้างซ้ายพาดอะไรยาว ๆ มาสักอย่าง...?
ข้าพเจ้าเห็นตอนแรกก็เดาไม่ถูกว่าคืออะไร เป็นเหล็กแท่งยาวสักเมตรครึ่ง สีแดง ๆ ตอนนั้นก็เลยถามช่างเนาว่า “ไปเอาอะไรมา...?”

“แม่แรงครับ เอามาเข้าแบบ...”
ตอนนั้นข้าพเจ้าก็งง ๆ ว่าจะเอาแม่แรงมาเข้าแบบอย่างไง...?

แต่ไม่รอช้า ช่างเนารีบเอาเครื่องมือคู่ใจ ออกมาหนีบไม้แบบขนาดยาว 20 เซนติเมตร 2 แผ่น ที่จะต้องเอามาวางต่อกันให้เป็นไม้แบบสำหรับคานพื้นขนาด 40 เซนติเมตร

“ไม่หนีบมันจะโก่ง” ช่างเนาให้เหตุผลอย่างนั้น...
ข้าพเจ้าถึงบางอ้อแล้วว่า ทำไมช่างเนาถึงทิ้งงานที่ข้าพเจ้าสั่งให้ทำไปเฉย ๆ
เพราะช่างเนาคงเห็นว่า เด็กหนุ่ม ๆ สองคนที่ชื่อตุ้ยกับชื่อแซม กำลังเอาไม้มาต่อกันเพื่อทำแบบคานอย่างรีบเร่งตามคำสั่งของช่างสุภา

ช่างเนาเป็นคนละเอียด...
หลังจากช่างเนาเห็น คงจะเกิดความรู้สึกว่า “ไม่ดีพอ” ถ้าให้ดีจะต้องเอาแม่แรงหนีบ แบบถึงแนบสนิท ชิดแน่น ไม่โก่ง

ดังนั้น จึงปั่นจักรยานคู่ใจกลับไปบ้านแล้วแบกแม่แรงมาโดยทันที

หลังจากนั้นข้าพเจ้าก็ทิ้งคำถามสุดท้ายถามช่างเนาว่า “ที่บ้านยังมีเครื่องมืออะไรอีกบ้างเนี่ย จะเอารถหกล้อไปขน...?”

ช่างเนาตอบว่า “มี” แล้วก็ “หัวเราะ...”

ช่างอีกคนหนึ่ง ถึงแม้นว่าจะดูหน้าตาดี ไม่ขี้เหล้า แต่ขี้บ่น ไม่มีใครอยากคุยด้วย หรือช่วยงาน

แต่คนขี้เหล้าอย่างช่างเนา ทำงานด้วยแล้ว "มีความสุข...?"