เรื่องเศร้าของสาวอ้อย-4
เรื่องเศร้าของสาวอ้อย -4
โสภณ เปียสนิท
...........................
กลุ่มเพื่อนสนิทสะกิดแขนแม่อ้ายให้จูงอ้อยเข้าไปห้องใกล้ๆ เพื่อพูดคุยกันให้รู้เรื่อง ป้องกันเหตุการณ์ไม่คาดฝันไม่ให้เกิดขึ้นอีก ไม่มีใครรู้ว่าภายในห้องเกิดเรื่องใดบ้าง เป็นการพูดคุยกันตามประสาแม่ลูกภายในประตูอันหนาแน่นเพียงสองคน ครึ่งชั่วโมงผ่านไป สองแม่ลูกหน้าตาบูดบึ้งออกจากห้อง ไม่มีการพูดคุยกับใครอีก ต่างแยกย้ายกันไป
……………………………….
บ่ายวันศุกร์ของอาทิตย์ต่อมา แดดบ่ายคล้อยบังอยู่เบื้องหลังอาคารตึกฝั่งตะวันตก ทอดเงาทับอาคารคณะบริหารธุรกิจ หมู่ไม้ใหญ่ยืนต้นสงบนิ่ง เหมือนเหนื่อยหน่ายกับวันที่ผ่านมา สุนัขพเนจรร่างผอมเพรียวเดินหน้าตึกไปซุกนอนอยู่ใต้โคนต้นไม้ใหญ่ร่มเย็นตรงข้ามตึก นกเอียงเดินสำรวจพื้นดินและม้านั่งหมู่หิน หาเศษอาหารที่นักศึกษาเหลือทิ้งไว้ มีชายหญิงวัยกลางคนมาพบผมที่ห้องทำงานโดยไม่ได้นัดหมาย ฝ่ายชายเป็นฝรั่ง คะเนอายุราว 50 กว่า พูดไทยได้นิดหน่อย ฝ่ายหญิงราว 40 ปี เธอมีขอบตาตำคล้ำผิดปกติคาดว่า ผ่านความทุกข์ระทมใจมาไม่น้อย
ฝ่ายหญิงยกมือไหว้อย่างนอบน้อม “สวัสดีคะ อาจารย์” ผมรับไหว้อย่างงงๆ คาดเดาไปว่า คงพาฝรั่งสามีมาสมัครงานกระมัง เธอคงเห็นหน้าของผมมีเครื่องหมายคำถามอยู่ “หนู แม่น้องอ้อยค่ะ” เธอยื่นหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นให้ดู ผมเห็นภาพนักศึกษายืนบนขอบระเบียง เป็นข่าวพาดหัว มองหน้าเป็นคำถามอีกครั้ง “ลูกหนูเองค่ะ” เริ่มจับเรื่องราวได้บ้างแล้ว จึงบอกให้เล่าเรื่องราวให้ฟัง
เรื่องราวพรั่งพรูจากปากคำของเธอ ทำให้ผมมองเห็นภาพของความขัดแย้งระหว่างสองแม่ลูกชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ตลอดระยะเวลาปีกว่าๆ ที่ผ่านมาเธอกับลูกขัดแย้งกันอย่างหนัก เพราะมุมมองที่แตกต่างกัน ในมุมมองของลูก แม่เหมือนเป็นคนร้ายติดตามกวนใจ ให้เงินน้อย ด่าว่าห้ามปรามไปทุกเรื่อง ไม่มีความเป็นส่วนตัวเหลือไว้ให้แม้จนนิดเดียว ยิ่งคิดยิ่งน้อยใจจนต้องหาทางประชดให้แม่ได้รู้สึกตัวเสียบ้าง
ความเห็น (17)
kanyakumari
สังคมสมัยนี้ต้องมองให้ลึกซึ้งและแตกฉานค่ะ แม่และลูกรวมถึงทุกคนมีความจำเป็นที่ไม่เหมือนกัน ต้องดึงและปรับเข้าหากันให้ได้ ขอบคุณท่านอาจารย์โสภณมากๆค่ะที่ได้โพสต์ข้อความที่ให้กำลังใจนักเขียนหน้าเวบฯ มือใหม่ อาจารย์ไปเรียนอะไรและที่ไหนที่อินเดียค่ะ หนูก็ไปเรียนที่นั่น..สองปีค่ะ..ได้อะไรๆเยอะเลย ถ้าอาจารย์ว่างๆเข้ามาคุยแลกเปลี่ยนความรู้และประสบการณ์ได้ที่ MSN นะค่ะ
Yours,
ขอติดตามอ่านอย่างต่อเนื่องครับท่านอาจารย์โสภณ ขอบพระคุณมากครับที่นำเรื่องราวแห่งชีวิตมานำเสนอครับ
ผมก็ติดตามมาอ่านครับ
เป็นข้อคิดให้กับครอบครัวยุคปัจจุบัน
เป็นเรื่องที่เศร้าใจมากนะคะ
ทุกวันนี้คนเรามีใจที่เปราะบางอยู่มากนะคะ
คนเป็นครูได้แต่ประคับประคองให้เขาสามารถก้าวเดินไปได้อย่างสวยงามและปลอดภัย
- สวัสดีครับ
- ครอบครัวไม่เข้าใจกัน ทะเลาะกัน ไม่ว่าจะสาเหตุใด ย่อมนำมาซึ่งความทุกข์ทั้งสองฝ่าย
- การเปิดใจรับฟังความรู้สึก ความคิด ความต้องการของกันและกัน โดยมีคนที่มีประสบการณ์ให้ความช่วยเหลือด้วย น่าจะช่วยให้เข้าใจกันได้บ้างนะครับ แม้จะต้องใช้เวลาสักหน่อย
เรียนคุณกัลยากุมารีครับ
มีคุณคนเดียวนะครับที่ถามเรื่องเรียนที่ไหนในอินเดีย ผมเรียน ป. โท วรรณคดีอังกฤษ ที่เมืองพูเณ่ pune university รัฐมหาราษฏร์ ห่างจากบอมเบย์ราว 200
เมื่อก่อนนั่งรถนานครับ ตอนนี้ได้ข่าวว่าทางดีมาก
เรียนไปกังวลไป เพราะกลัวไม่จบ ทั้งสาขาวิชานี้มีผมกับชาวจอร์แดน สองคนที่เป็นชาวต่างชาติ นอกนั้นเป็นแขก
สนุกพอควรทีเดียวครับ แต่กังวลจนท้องเฟ้อเชียว
เรียนคุณเนิ่มครับ
เป็นเรื่องสะท้อนชีวิตจริงของนักศึกษาที่ีมีตัวตนอยุ่จริง บางทีเรื่องแบบนี้อาจมีมากจนผมบันทึกไม่ทันเลยก็ได้
น่าเรารู้นะ
เรียนคุณพรชัยครับ
เขียนเรื่องนี้ไปผมนึกถึงเพลง "ชีวิตคือละคร" โลกนี้นี่ดู ยิ่งดูยกย้อน เปรียบเหมือนละคร ถึงบทเมื่อตอนเร้าใจ บทบาทลีลาแตกต่างกันไป ...............
ชีวิตก็เป็นเช่นนี้จริงๆ นะครับ
เติบโตแล้ว มองย้อนกลับไปจึงเห็นชัด
อ่านไปก็วิตก กังวล สับสน
สอนมหาวิทยาลัย..ก็มีปัญหาหนักใจ..นิ
เีรียนครูอิ๊ดครับ
หายไปนานคาดว่าจะงานหนัก อย่างไรก็อย่าลืมพักผ่อนให้พอเพียง ออกกำลังกายด้วยนะครับ
ชีวิตของคนมีจิตใจเป็นผู้นำ หากคิดผิดเป็นมิจฉาทิฐิ ก็จะพาชีวิตตัวเองให้หลงทิศผิดทางไปเรื่อยๆ
การทำอัตวินิบาตกรรมจึงเป็นจุดท้ายของปลายสะพานของชีวิต
เรียนคุณชำนาญครับ
เป็นเพราะความเห็นผิดของลูกเป็นหลัก ทำให้แม่ต้องร้องไห้ซ้ำไปซ้ำมาระยะปีกว่าหลังมานี้ ร้องตลอดด้วยความไม่เข้าใจกันและกัน
เป็นไปได้ไหมว่า เป็นคู่กรรมซึ่งกันและกัน
เรียนคุณครูป.1ครับ
ประเทศของเราถือว่าการศึกษาทำให้คนเลื่อนฐานะทางสังคมได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในระดับปริญญาตรี นักศึกษาบางคนไม่อาจยกระดับชีวิตของตนให้สูงขึ้นตามบรรทัดฐานของสังคมไ้ด้
พ่อแม่เป็นพระอรหันต์ของลูก หากลูกคนใดล่วงเกิน ย่อมแน่นอนลูกคนนั้นย่อมหาความเจริญมิได้
เรียนท่านอาจารย์
- โลกหนอ ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ ?
เรียนคุณยายครับ
โลกนี้ยิ่งเรียนรู้ดูสับสน
ช่างวกวนตามจิตที่คิดฝัน
หากคิดดีทำดีมีต่อกัน
หากคิดร้ายหมายนั้นอันตราย...........เอย
- สวัสดีครับ
- คนเรานี่ก็แปลกนะครับ คนเขามาดุหรือว่ากล่าวตักเตือน เช่น พ่อ แม่ ครูอาจารย์ เป็นต้น แต่กลับไม่ชอบ ทั้งที่เขาเป็นห่วงเราอยู่ลึก ๆ
- ขอบพระคุณสำหรับบทความดี ๆ อย่างนี้ครับ
สวัสดีค่ะท่านอาจารย์โสภณ
ขอบพระคุณเรื่องเล่าตัวอย่างดีๆค่ะ
ดิฉันก็เป็นอจ.พิเศษที่ราชมงคลตะวันออก วิทยาเขตจักรพงษ์ฯ
ยังไม่ทราบว่าไปสอนที่ไหนต่อค่ะ ขึ้นอยู่กับลูกจริงๆ
..
เห็นใจเด็กน.ศ.วัยรุ่นที่มีปัญหาขัดแย้งกับพ่อแม่มากเลยค่ะ
เพราะสอนมา ๒๐ กว่าปีแล้ว รับรู้ทั้งโดยตรง และเรื่องเล่ามากมาย
คุณแม่เด็กเคยมาฝากโดยตรง กลัวโดดเรียน เพราะมีแฟน
นี่ไม่ใช่เด็กมทร.นะคะ เป็นอีกสถาบันที่ไปเป็นอจ.พิเศษ
โชคดีที่เด็กไม่ดิ้อมาก ดิฉันคุยกับเด็กให้เข้าใจความรักของแม่
เตือนเลยค่ะว่า ผู้ชาย เขาไม่รักเราเท่าแม่หรอกนะ
รักกันให้อยู่ในขอบเขต พิสูจน์ด้วยการทำดีให้พ่อแม่ยอมรับ
เห็นเด็กดีขึ้น ตั้งใจเรียน ถามดูก็บอกว่า เคลียร์กับแม่ได้..โล่งใจค่ะ
..
นำมาเล่าให้เห็นว่า..บางคนก็โชคดี บางคนก็โชคร้ายแบบอ้อย
แล้วแต่บุญกรรมจริงๆค่ะ ดิฉันมีลูกก็พยายามทำความเข้าใจ
ยังเด็กไม่มีอะไรมาก ช่วงเข้าวัยรุ่นคงต้องตั้งสติดีๆ แม่ๆหลายคนก็เตือนค่ะ
ช่วงลูกเข้าวัยรุ่น ฮอร์โมนเปลี่ยนแปลง ฟังมาเยอะค่ะ
เรียนคุณวศินครับ
เป็นไปตามที่พระสอนไว้ "พระใหม่อยู่ไม่ได้ เพราะอดทนต่อคำสั่งสอนไม่ได้" นักศึกษาก็เช่นกัน มีอยู่จำนวนมากมายที่เป็นดังนั้น
อดทนต่อคำสั่งสอนไม่ได้