บทบาทของตัวละคร

ในท้ายทุกตัวละคร ก็คือ ตัวเดินเรื่องจริง เรื่องชีวิตจริงที่ต้องมาเป็นตัวเอกในโรงละรของตัวเอง..

          เดือนธันวาคม 2553  มีหลายเรื่องราวที่อาตมาได้เข้าเยี่ยมไข้  ซึ่งจำเหตุการณ์ อารมณ์และความรู้สึกของผู้ป่วย และผู้เยี่ยมไข้เป็นอย่างดี.. ต้องขอขอบคุณอาจารย์พยาบาลหัวหน้าตึก 8  โรงพยาบาลศูนย์ขอนแก่น ณ ที่นี้ ที่ให้อาตมาได้มีโอกาสในการเรียนรู้เรื่องการปรับอารมณ์ และความรู้สึกของผู้ป่วย ผู้เยี่ยมไข้  พยาบาลที่อยู่ในสถานที่นั้นและท้ายที่สุดคือตัว "อาตมา" เอง  

เป็นบทเรียนที่ถือได้ว่ามีผลต่อจิตใจ และความหนักแน่นทางอารมณ์มากที่สุด ผู้ที่กำลังจะไป แต่ไม่รู้ว่าจะไปไหน กับอีกฝ่ายหนึ่ง ซึ่งนิยามเก่า ๆ เค้าเจ้าเรียกว่า "ผู้สูญเสีย" ซึ่งมันเป็นคำเรียกที่ไม่สู้ดีนักในความรู้สึก... ทว่าการตอกย้ำของคนรอบข้าง ซึ่งน้อยนักที่จะเจือด้วยกำลังใจที่ดีในการที่จะปลอบ หรือแสดงความเห็นใจจากความรู้สึก ช่างหาได้ยากเต็มที...ณ ตอนนั้น อารมณ์นั้น เค้าคือผู้สูญเสียจริงๆ 

แต่เวลานี้ในยุคปัจจุบัน มันไม่ใช่การสูญเสีย  แต่เป็นการแสดงความยินดีในรูปแบบของจิตวิญญาณ ที่แสดงออกมาจากใจ เป็นอารมณ์แห่งความสุขของการจากไปมากกว่า นี่คือการแสดงความรัก ความปรารถนาให้ผู้ที่ป่วย ดับอารมณ์ ความรู้สึก และจิตวิญญาณ ที่มีอยู่ในกายสังขารและเรือนร่างเดิม ให้หยุดทุกสิ่งทุกอย่าง ทุกเรื่องราว ก่อนจะจากกันไปด้วยความสงบ และเป็นสุข

เรื่องของอดีต ผู้ป่วยและผู้เยี่ยมไข้ บุคคลข้างหลังอีกหลายชีวิตที่ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์  ซึ่งเคยฝ่าฟัน มีร่วมกันมานั้น ทั้งพอใจหรือไม่ประทับในจิตใจ มันไม่อาจจะย้อนเวลากลับไปได้  มีเพียงแต่ยอมรับในเรื่องราวเหล่านั้น ด้วยความสงบ เย็น และพอใจในสิ่งที่ได้รับหรือเป็นอยู่ เพราะหลากชีวิต หลายเรื่องราว คือโรงละคอนโรงใหญ่ ที่เต็มไปด้วยอารมณ์ของละครโรงเล็ก ๆ ที่ซ้อนกันอยู่มากมายในสังคม  ซึ่งจุดสุดท้ายมันก็ต้องมีการจบ หรืออวสานกันไปทีละโรง..

  กับชีวิตที่ถูกดำเินิน โดยใครเป็นผู้ลิขิตนั้น ไม่สำคัญ แต่สำคัญที่สุดคือการแสดง และบทบาท รวมถึงการเข้าไปโลดแล่นในวังมายาโรงละครชีวิตของผู้เล่น ทำได้ดีเพีัยงไร?  สมบทบาทแค่ไหนกับบทบาทที่ได้รับ ความเป็นแม่ พ่อ ลูก หรือ ตัวละครสมทับในบางสังคมของเรื่องราวนั้น.. ในท้ายทุกตัวละคร ก็คือ ตัวเดินเรื่องจริง เรื่องชีวิตจริงที่ต้องมาเป็นตัวเอกในละครโรงของตัวเอง..

ชีวิตและโอกาสเป็นของคู่กัน  วิบาก บุญ กุศล คือ องค์ประกอบที่ทำให้ตัวละครมีรสชาดในการเดินเรื่อง ความดี ความชั่ว หรือ ความถูกต้อง และความถูกใจ เป็นประเด็นที่ใำห้ตัวละครต้องใช้ความคิดในการที่จะเดินก้าวไปสู่ climax ของเรื่อง ซึ่งจะช่วงเวลาใดนั้น.. ไม่สามารถบอกได้.. แต่ทว่า มันเป็น live story ที่น่าอ่าน น่าติดตามทุกช่วงของเรื่องราวในโรงละคร..

ก่อนฉากสุดท้ายของโรงละครชีวิตจะจบลงในที่ต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นในห้องพิเศษ ห้องรวม ที่บ้านเก่า ๆ คฤหาสถ์เศรษฐี หรือกระต๊อบริมทางเล็ก ๆ กลางที่รกร้างก็ตาม..ความนิ่งเงียบของผู้ป่วย นั้น แต่คุร้อนไปด้วยร้อยอารมณ์ ที่ฟุ้งซ่านอย่างล้ำลึก ที่จะทะยานสู่อดีต พยายามจะหวนคืนกลับให้ได้.. ความจริงหาเป็นเช่นนั้นได้ไม่..

ผ่านมา..และผ่านไป  นี่คือ "ธรรมดาโลก"

หยุดเวลาให้ช้าลงได้ หากเรามี "สติ"... กับความรู้สึกปัจจุบัน กับกิจกรรมที่ทำอยู่ ให้มีความรู้ตัวทั่วพร้อม แล้วเราจะสามารถแยกแยะอารมณ์ ความนึกคิด ตริตรองได้อย่างสุขุมคัมภีรภาพ..

ทำให้เราไม่ต้องคร่ำครวญในสิ่งที่เรื่องราวที่จะต้องสูญเสีย และจะไม่ต้องใช้คำว่า "สูญเสีย" กับคนที่เรารักอีกต่อไป 

[นาย วัลลภ ตังคณานุรักษ์ (ครูหยุย)]

ได้เรียนรู้ต่อจากหลวงพี่อีกที สาธุ