บันทึกหน้าแรก..

     กับหลายเรื่องราวที่ได้พบเจอ  กับชีวิตที่ผ่านวัยมาได้ 37 ปีเต็ม  กับวันนี้ เป็นวันคล้ายวันเกิด  03.54 นาฬิกาที่เริ่มบันทึกเป็นครั้งแรก จากแรงบันดาลใจของโยมน้องคนหนึ่งในงานศพของคุณโยมวิชัย.. หลายเรื่องราวของผู้ป่วยระยะสุดท้าย และท้ายที่สุดในชีวิตของพวกเค้าเหล่านั้น เป็นหลากร้อยเรื่องราวที่อยากจะหยิบมาเล่าให้กันฟัง ว่าเกิดอะไรขึ้น ในแต่ละช่วงชีวิต  แล้วที่มานอนพักผ่อนทอดกายยาวบนเตียงในวาระสุดท้าย ด้วยความสมัครใจหรือยอมรับความจริงหรือไม่   ร้อยเรื่องราวที่ได้พบเจออยากให้ทุกคนได้อ่าน ได้สัมผัสและได้มีความรู้สึกร่วมของการเยี่ยมไข้  ความรู้สึกของญาติพี่น้อง ว่าแต่ละคน อยู่ในบรรยากาศเยี่ยมไข้ ด้วยความมีสติหรือไม่  ชักจูง และชี้แนวทางให้ผู้ป่วยมีสติ สัมปชัญญะหรือไม่ หรือทำให้ผู้ป่วยรู้สึกสงบดีหรือไม่.. และมีใครบ้าง เข้าใจผู้ป่วย ที่นอนอยู่บนเตียงอย่างแท้จริง  มีใครบ้าง ทำให้ผู้ป่วยรู้สึกสบาย สงบ และพร้อมที่จะเดินทางในความเงียบ พร้อมที่จะปล่อยวางในทุกสิ่งให้หมด  วางภาระทุกเรื่องราว และจากไปด้วยความรู้สึกที่ไม่มีอะไรค้างคาอยู่ในใจ.. ตอนนี้ เราเริ่ีมทำให้ญาติพี่น้อง หรือคนสนิท รู้สึกอย่างนี้บ้างแล้วหรือยัง  อุทาหรณ์เรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้น เป็นตัวอย่างที่ดี และเป็นกระจกส่องเงาให้กับคนที่ยังอยู่ได้มีการปรับพฤติกรรมในด้านต่าง ๆ กับผู้ป่วยที่กำลังจะป่วย และผู้ป่วยก็คือจิตใจตนเองในยามเยี่ยมไข้  หรือตนเองที่กำลังจะค้นพบเพื่อนใหม่ คืออาการป่วยด้วยโรคประจำตัวในอนาคต...  ความสงบ เยือกเย็น มีสติ จะช่วยทำให้โรคภัยไข้เจ็บ ทุเลาเวทนาลงได้ ซึ่งเป็นการปลอบโยนตัวเองในเบื้องต้น เป็นการสร้างกำลังใจให้กับตัวเองก่อน ซึ่งเป็นความบริสุทธิ์จากจิตที่ก่อเริ่มขึ้นจากก้นบึ่งของอารมณ์ 

     18 มกราคม 2554  เป็นวันคล้ายวันเกิดของอาตมาที่มีค่ามากที่สุด กับคุณประโยชน์ที่ได้มอบให้กับมวลมนุษย์หลากร้อยเรื่องราว  คุณค่าของจิตใจที่มอบให้ และได้ทำเพื่อสังคมในการที่จะเข้าไปร่วมสอดประสาน เชื่อมโยง และคลายปัญหาในใจ ล้างมลทินในใจให้หลาย ๆ คนที่กำลังจะเดินจากไปด้วยอาการสงบ  ท่ามกลางความยินดีบุคคลรอบข้างพร้อมน้ำตาที่มีความรู้สึกตื้นตัน  ซึ่งไม่ใช่การสูญเสียเฉกเช่นกับอารมณ์และความรู้สึกเดิม ๆ  แต่เป็นการแสดงความยินดีในการจากไปด้วยความสุข เพื่อที่จะพบกันใหม่ในอีกไม่นาน..