เมื่อท่านเอื้อเรียกให้ไปร่วมทีมเขียนคู่มือคุณภาพ...5)ส่งงานแรก...รับงานต่อไป

ท่านเอื้อมีวิธีมอบหมายงานแบบ "ทีละอย่าง ทีละเรื่อง" ค่ะ....

ด้วยเคล็ดลับวิธีทำงานให้เสร็จ (แต่อาจจะยังไม่สมบูรณ์) แบบที่พี่เม่ยได้เล่ามาใน 4 บันทึก ก่อนหน้านี้ ก็ทำให้พี่เม่ยมีการบ้านที่ทะยอยส่งให้ท่านเอื้อแก้ไขได้เรื่อยๆค่ะ

พอส่งงานในหัวข้อที่หนึ่งเสร็จ  เราก็มองหาต่อว่าจะสามารถทำในเรื่องไหนต่อไปได้  ถ้าคิดออกก็บอกหัวข้อที่จะทำต่อไปเลยในเมล์ที่ส่งงานเดิมค่ะ....แล้วก็ลงมือทำงานชิ้นต่อไปตามวิธีการเดิมซ้ำอีกเป็นรอบที่สอง...สาม...

แต่ถ้าคิดไม่ออกก็ไม่เป็นไรค่ะ....

ท่านเอื้อมีวิธีของท่านค่ะ....โดยส่ง สารบัญ ของคู่มือทั้งหมดให้ทุกคนดูค่ะ  ในสารบัญก็จะมีหัวข้อย่อยที่ต้องการให้เขียนทั้งหมด  หัวข้อไหนมีคนรับไปแล้วก็ลงชื่อไว้  หัวข้อไหนส่งกลับไปที่ท่านเอื้อแล้วก็ทำเครื่องหมายไว้  แบบนี้ทุกคนก็จะได้เห็นว่ามีหัวข้อไหนที่เราจะสามารถจองพื้นที่เข้าทำงานต่อไปได้ค่ะ

พี่เม่ยวิเคราะห์ว่า เป็นวิธีมอบหมายงานและติดตามงานของท่านเอื้อค่ะ แบบ "ทีละอย่าง ทีละเรื่อง" แถมให้เลือกกันเอาเองตามความถนัดค่ะ.....พี่เม่ยรู้สึกชอบม๊าก...มากค่ะ จึงทำงานต่อได้อย่างสนุกสนานไปเรื่อยๆ

แต่ในระหว่างสนุกสนานอยู่เนี่ย  พี่เม่ยก็ค้นพบจุดอ่อนของตัวเองเข้าให้อย่างจังเลยค่ะ........

• ข้อแรก พี่เม่ยพบว่าการเขียนงานใหม่ไม่ใช่เรื่องยากเลยค่ะ ใช้เวลาวันสองวันก็เสร็จแล้ว แต่การแก้ไขงานเดิมของตัวเองนี่สิคะ ทำยากมากๆเลย กว่าจะแก้ไขได้แต่ละบรรทัดเนี่ย โอ๊ย...วนกลับไปกลับมาอยู่นั่นแหล่ะค่ะ  รักพี่เสียดายน้องโน่นก็จะเอา นี่ก็จะยังคงไว้.....วิธีแก้ปัญหากับจุดอ่อนนี้ของพี่เม่ยก็คือ บอกท่านเอื้อว่าส่งงานแล้วไม่รับคืนค่ะ ท่านแก้ไขไปเลยตามแต่จะเห็นสมควรเลยค่ะ....
• ข้อสอง พี่เม่ยพบว่าตัวเองทำงานแบบคิดคนเดียวเสร็จเร็วกว่าช่วยกันคิดค่ะ  เวลาคิดคนเดียวก็ทำตามใจฉันเดี๋ยวเดียวก็เสร็จแต่ไม่สมบูรณ์ เหมาะกับงานที่เร่งรัดเวลาค่ะ  แต่ถ้าเมื่อไรมีการระดมสมองกันละก็....กว่าจะไปได้แต่ละประโยคแต่ละบรรทัดรู้สึกว่าตัวเองต้องใช้พลังงานและเวลามากเหลือเกินค่ะ  แต่ก็ได้เนื้องานที่สมบูรณ์กว่านะคะ.....ตรงนี้กำลังพยายามปรับปรุงตัวเองอยู่ค่ะ

แต่ก็ยืนยันค่ะว่า"สนุก"กับงานเขียนคู่มือฯกับทีมของท่านเอื้อ...

ท่านเอื้อก็สู้ต่อไปนะคะ....ทาเคชิ!......

[ปารมี]

กำลังรู้สึกสนุกกับงานนี้เช่นกันค่ะ  และทำให้เห็นว่า การทำงาน (โดยเฉพาะในภาวะวิกฤต)  เป็นโอกาสให้เกิดการเรียนเรียนรู้ที่วิเศษจริงๆ