มีเรื่องเล่าเรื่องหนึ่งที่ผมเห็นว่าน่าจะเป็นข้อคิดที่จะนำไปประยุกต์ใช้ในการทำงาน ซึ่งเราสามารถใช้หลักจิตวิทยามาวิเคราะห์ได้ จึงขอนำมาแลกเปลี่ยนกัน กล่าวคือ
เสาวภาเช่าห้องแถวติดกับคนขี้เมาคนหนึ่ง ชื่อสมพงษ์ ซึ่งสมพงษ์จะดื่มเหล้าและเมากลับมาตอนดึกทุกคืน พอไขกุญแจประตูห้องเข้ามา ก็จะถอดถุงเท้าและรองเท้า แล้วขว้างรองเท้าไปที่ข้างฝา ด้านที่เป็นห้องของเสาวภา 2 ครั้ง/ข้าง เสียงดังสนั่นก่อน แล้วเขาก็นอนหลับไป
สมพงษ์ทำอย่างนี้ทุกวัน จนทำให้เสาวภานอนไม่หลับและรู้สึกหงุดหงิด จะเปิดประตูออกไปต่อว่าก็กลัวจะถูกทำร้าย จะโทรศัพท์แจ้งตำรวจก็ไม่รู้ว่าตำรวจจะคุ้มครองตนเองได้ยาวนานแค่ไหนก็ได้แต่อดทนและภาวนาให้สมพงษ์ย้ายออกไป หรือมีอันเป็นไปเอง แต่จนแล้วจนรอดสมพงษ์ก็ยังอยู่ยงคงกระพันไม่หายไปไหน
เสาวภาทนฟังเสียงขว้างรองเท้า 2 ข้างมาร่วม 1 ปีแล้ว จนรู้สึกชินและหายหงุดหงิดและ
รู้สึกว่าเป็นเรื่องปกติไปแล้ว
อยู่มาวันหนึ่ง เสาวภาได้ยินสมพงษ์ไขประตูห้องเข้ามาแล้วถอดถุงเท้าและขว้างรองเท้าไปที่ข้างฝาเพียง 1 ข้าง แล้วก็เงียบไป ทำให้เสาวภารู้สึกผิดปกติ เฝ้ารอว่าเมื่อไรเขาจะขว้างรองเท้าอีกข้างเหมือนกับทุกวัน
คืนนั้นเสาวภานอนไม่หลับทั้งคืน เพราะไม่ได้ยินเสียงรองเท้าอีกข้าง
***************
ได้ยู่ววป.6/1 ดิมากคราฟไม่เครียดสบายสบายยครุชื่ออ ประไพ เนียมแตง ได้ดู่วหนังด้วยย