เปิดกว้างทางปัญญา
เปิดกว้างทางปัญญา เส้นทางสู่การแลกเปลี่ยนเรียนรู้ของนักบริหารการเปลี่ยนแปลงนำสู่การปฏิบัติในสภาพสังคมที่สับสน วุ่นวายท่ามกลางความวิตกกังวลของนักการศึกษาในระดับปฏิบัติ
ความเห็น (5)
5 ย
1.ยาง
2.ยีน
3.ยืด
4.ยาว
5.ย่าม
รู้สึกเหนื่อยนะ ความยุ่งยากของการปฏิบัติงานในพื้นที่สามจังหวัดภาคใต้ (พื้นที่ตำบลท่ากำชำ)ที่มีแต่เหตุการณ์ ๆๆ และเหตุการณ์ กับความยุ่งยากของผลงานทางวิชาการ จะเลือกทำอะไรก่อนหรือเพราะท่ามกลางายุ่งยาก ขวัญกำลังใจมิใช่เรื่องที่จะหาซื้อกันได้ ทุกคนอยากมีความก้าวหน้าแต่บริบทที่แตกต่าง ความยุ่งยากที่ประสบ เหตุการณ์ที่ส่งผลกระทบต่อจิตใต เลือกทำอะไร อย่างไร ด้วยวิธีใดจึงสามารถทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ ผู้เกี่ยวข้องได้รับประโยชน์ "ประโยชน์ส่วนรวมเป็นที่หนึ่ง" ในขณะเดียวกันชีวิตต้องอยู่รอด ทุกคนปลอดภัย มีขวัญกำลังใจในการปฏิบัติงานและขวัญกำลังใจในการดำเนินชีวิตอย่างปกติ เลือกทำอะไรดีหรือ....
อุดมการณ์.... กินไม่ได้ คำพูดนี้ ดังก้องอยู่ในหัวใจ แต่มิได้หวั่นไหวกับคำกรอกหู ยังคงยืนหยัดพัฒนาหน้าที่ พัฒนาคน พัฒนางาน ส่งผ่านเด็กนักเรียน เป็นสื่อสร้างสานสัมพันธ์อันดีระหว่างโรงเรียนกับชุมชน มิให้เกิดความรู้สึกแปลกแยกระหว่าง โรงเรียน ชุมชน คือผลที่ต้องการ เปรียบเสมือน การปลูกพืชที่ต้องหวังผล แต่การสร้างคนสำคัญยิ่งกว่า จึงกล้ายืนหยัดปฏิบัติหน้าที่ในพื้นดินถิ่นนี้ทั้งที่รู้ว่าต้องฝ่าฟันปัญหา อุปสรรค แต่ด้วยรักในการพัฒนา
ให้กำลังใจพี่นันเสมอค่ะ
จากน้องจิ๋ว
วันที่ 3-5 เมษา 53 มีโอกาสเข้ารับการอบรมบคคลากรแกนนำการจัดการเรียนรู้คละชั้นในโรงเรียนขนาดเล็ก ณ โรงแรมไดมอนด์ จ.สุราษฎร์ธานี ผู้เข้ารับการอบรม จาก 15 จังหวัด (ภาคใต้ 14 - ประจวบ 1) ได้รับแนวทางการจัดการเรียนรู้เพื่อแก้ปัญหาในโรงเรียนขนาดเล็กที่มีครูไม่ครบชั้น ดูๆ แล้วก็น่าจะเป็นประโยชน์ต่อผู้เรียน แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็คงเจอปัญหาอุปสรรคอีกนานับประการในส่วนของ 3 จังหวัด ชายแดนภาคใต้ อยากรู้จักผู้เข้าร่วมอบรมรุ่นเดียวกันจากหลาย ๆ จังหวัดนะคะ แต่ด้วยเวลาที่จำกัดทำให้สูญเสียโอกาสนั้นไป แต่อย่างไรก็ตามท่านผู้ใดเข้ามาเยี่ยมชม ก็อย่าลืมเล่าสู่กันฟังบ้างนะค่ะ จะได้ร่วมแลกเปลี่ยนนำสิ่งดี ๆ สู่เพื่อนร่วมอาชีพ หรือจะร่วมเป็นคนหนึ่งที่คอยให้กำลังใจครูผู้อยู่พื้นที่ 3 จังหวัด ก็จะเป็นพระคุณยิ่งนะค่ะ
วันนั้นได้มีโอกาสได้รับรู้ความทุกข์ยากลำบากของเพื่อนครูในพื้นที่เดียวกันก็ได้แต่รู้สึกเห็นใจ เข้าใจ รับรู้ได้ถึงความทุกข์ยากเหล่านั้นได้เป็นอย่างดี เพราะดิฉันเป็นคนหนึ่งที่จำต้องรับประสบการณ์ตรงในสถานการณ์ที่เกิดขึ้นหลายครั้ง แต่อย่างไรเสียคนเราไม่ถึงที่ตาย"คงไม่วายชีวาวาตย์" ทุกคนในพื้นที่ทำหน้าที่ด้วยความยากลำบาก เดิมพันกันด้วยลมหายใจที่มี ทุกนาที่วัดกันที่ดวง (ปลอบใจตนเองมากกว่า)ก็ว่าได้ ดวงแข็งรอด ปลอดภัย แต่ในความเป็นจริงดังที่ปรากฎให้เห็นทั้งที่เป็นข่าว และไม่เป็นข่าวปรากฎในวงกว้าง น่าเศร้าใจนักครูผู้อยู่ชายแดนใต้กับการประเมินวิทยฐานะที่เป็นตัวหนังสือ ที่เรียกว่าผลงานทางวิชาการ ถ้าในภาวะปกติก็น่าจะดีเป็นประโยชน์ต่อผู้เรียน แต่อนิจจา เวลาในแต่ละวันหวาดหวั่นฉันจะรอดไหมนี่ น้อง ๆ ที่ร่วมชตากรรมล่ะ ถึงบ้านแล้วรอดแล้วสำหรับวันนี้ แล้วพรุ่งนี้ล่ะ.....ถ้า..... ลูกล่ะกำลังเรียนจะเป็นอย่างไร.... ซึ่งเป็นคำถามที่ประดังขึ้นในใจให้กึกก้องเพื่อเตือนตนเองมิให้อยู่ในความประมาท อนินจา ผลงานทางวิชาการต้องส่งแล้ว ถึงเวลาต้องส่งแล้ว......หดหู่ใจ เอาเวลาที่ไหนหาที่ปรึกษา หาผู้เชี่ยวชาญ ท่านว่าง เราไม่ว่าง จะออกมาช่วงไหน งานที่โรงเรียนยังไม่เรียบร้อยต้องส่งให้ทันเวลา ทุกคนต้องทำหน้าที่สอน ธุรการหรือ ปัญหานักเรียนขาดเรียนหรือ สร้างความเข้าใจกับชุมชนหรือ คนไหนคือผู้นำ คนไหนโต๊ะอิหม่ำ คนไหนนายก อบต.เอ้า... เจ้าหน้าที่ทหาร มาติดต่อประสานงานขอความร่วมมือเชิญชาวบ้านประชุม ชาวบ้านเชิญงานแต่งงาน เอ้า ๆ นักเรียนไม่สบายตัองนอน รพ. อำเภอมาประสานร่วมโครงการพนม อีกประชาคมชาวบ้านวันนั้น วันนี้ ล้วนไม่สามารถบอกได้ว่าไม่ใช่หน้าที่ ปล่อยให้น้องๆ ทำหน้าที่ไปโรงเรียน ตัวเราเองไปทำผลงาน หาที่ปรึกษา หาผู้เชี่ยวชาญ...........อนิจจา เป็นไปได้หรือ...........ในเมื่อทุกวันเข้าโรงเรียนต้องมีเจ้าหน้าที่ทหารส่งตอนเช้า รับกลับตอนเย็น คิดๆๆ ทบทวนๆ หลายครั้ง หลายครา คงไม่เป็นไรกับแค่ไม่ได้วิทยฐานะชำนาญการพิเศษทั้งที่รับราชการมาจะครบ 25 ปีในไม่ช้านี้ ก็คงยังทำประโยชน์ได้ด้วยกังลังกาย กำลังความคิด แม้บางครั้งกำลังใจจะขาดหายไปบ้างก็ช่างปะไร สร้างกำลังใจให้ตนเองได้ใหม่อยู่เรื่อย ๆ โดยไม่เสียสตางค์ ก็ช่างมันเถิดนะ เพราะยังดีที่ยังมีลมหายใจให้คงอยู่ เมื่อหวลทบทวนดูท่านผู้เสียสละเพื่อคุณครู ท่านรองผกก.ยุทธการ เปลี่ยนโพธิ์ พร้อมลูกน้องคนสนิท วีรบุรุษผู้เสียสละ คำนี้ก้องอยู่ในความรู้สึกเสมอ "ผมปล่อยให้อาจารย์ไปคนเดียวไม่ได้ ผมต้องไปส่ง"
แต่สิ่งที่ข้าราชการผู้เสียสละ ครอบครัวได้รับคือสิ่งที่เป็นอยู่ จากครอบครัว ญาติพี่น้องไปไม่มีวันเวลา แม้จะอำลาแม้เพียงสักคำยังไม่มีโอกาส
เส้นทางชีวิตที่แขวนอยู่บนเส้นด้าย กับผลงานทางวิชาการที่เป็นตัวหนังสือ
เป็นหนทางที่ต้องเลือก ถ้าเป็นท่านจะเลือกเส้นทางไหนดี...........
ขอบคุณที่ยังมีเวลา และโอกาส..........