เค็ม!...น้ำปลา...หรือ...น้ำตา
โอ๊ย!ไปดูงานอีกแล้ว...ดูกันเข้าไป...ดูแล้วไง...
เราว่างานเราก็ดีอยู่แล้วนะ ที่อื่นเขายังมาดูงานที่โรงพยาบาลเราตั้งเยอะเลย...
มันเป็นคำพูดของฉันเอง...กบตัวหนึ่งที่ยังไม่ได้โผล่ออกมานอกกะลา
จนกระทั่งได้มาดูงานเยี่ยมบ้านที่โรงพยาบาลภาชี
ระยะทางราวๆห้าสิบกว่ากิโลจากแก่งคอยไม่มากพอที่จะทำให้ใครหลับได้
บรรยากาศ ตั้งแต่ทางเข้าโรงพยาบาลภาชีปลอดโปร่งและร่มรื่น คนไข้ O.P.D มี
ประปราย
เมื่อถึงห้องประชุมท่านผู้อำนวยการและคณะได้ให้เกียรติมาต้อนรับและเล่าถึงงาน
เยี่ยมบ้านที่ผ่านมา สิ่งที่ทำให้ฉันตาสว่างมากขึ้นก็คือ เราอย่าได้คิดว่า ข้านี่เจ๋ง!
ทำเองได้ทุกอย่าง...เพราะเคสที่ท่านผอ.นำมาเล่าให้ฟังนั้นทำให้เห็นว่าการดูแลแบบ
องค์รวมเป็นอย่างไร
เหตุการณ์น้ำท่วมที่ผ่านมามีผลกระทบกับหลายครอบครัวโดยเฉพาะครอบครัวของ
ผู้หญิงคนหนึ่ง
ถ้าถามเราว่าชีวิตเรามีค่าแค่ไหน เราคงจะคิดเป็นจำนวนเงินหลักแสน หลักล้าน
สำหรับบางคน...ทั้งชีวิตอาจมีค่าเพียงแค่เจ็ดหมื่นกว่าบาท
เพราะหนี้ที่เกิดขึ้นหลังน้ำท่วมทำให้เธอเกือบคิดฆ่าตัวตาย แต่เพราะการเยี่ยมบ้านและ
คำแนะนำจากทีมงานและท่านผอ.ทำให้เธอก้าวข้ามความทุกข์นั้นมาได้
ภาพขวดน้ำปลานับสิบขวดที่ตั้งเรียงรายอยู่ไม่ได้ทำให้ฉันสนใจในตอนแรก
จนกระทั่งพี่ติ๋ง ( ทีมเยี่ยมบ้านภาชี ) ถามว่า เห็นขวดน้ำปลาแล้วคิดยังไง
" อ๋อ!กินเค็มแบบนี้สงสัยความดันสูงแน่เลย " ฉันตอบไปเหมือนเป็นรูปแบบที่ถูก
โปรแกรมมา แต่คำตอบของพี่ติ๋งทำให้ฉันและอีกหลายคนอึ้งไป
" เปล่า...ไม่มีอะไรจะกิน...นอกจากน้ำปลา "
ฉันยังจำได้ว่าหญิงร่างผอมผิวคล้ำกร้านแดดที่เราเห็นนั้นนั่งเช็ดน้ำตาป้อยๆอยู่
เมื่อพี่ติ๋งหย่อนตัวลงนั่งคุยและเอาข้าวของจำเป็นหลายอย่างมาให้ รวมถึงพูดคุยเรื่อง
การเรียนต่อของลูกสาวของเธอ ความมีน้ำใจและหวังดีของพี่ติ๋งคนที่เห็นคงจะรู้สึกได้
เหมือนที่ฉันรู้สึก
เมื่อก่อนฉันเคยคิดว่าไปเยี่ยมบ้าน ก็แค่สอนวิธีดูแล แล้วก็กลับ แต่วันนี้ฉันรู้แล้ว
ว่าที่ผ่านมา เรามองข้ามหัวใจของใครหลายคนไป...คนที่เขาก็มีหัวใจเหมือนเรา
คนที่มีความหวังและต้องการกำลังใจ เพียงแต่เราจะใส่ใจและมองโลกให้กว้างกว่าที่เป็น
เท่านั้นเเอง
ทุกครั้งที่คนบ้านนี้กินข้าว...มันเค็มเพราะน้ำปลา...หรือว่าน้ำตากันแน่นะ...ฉันคิด
แต่ต่อไปนี้ทุกอย่างคงจะค่อยๆดีขึ้นเรื่อย เมื่อมีการเยี่ยมบ้านที่ดู " คน " ไม่ใช่ดู
" โรค "อย่างเดียว
ยารักษาโรคได้ แต่รักษาใจไม่ได้ นอกจากใช้ใจรักษา
จะตั้งใจทำงานเยี่ยมบ้านให้ดีขึ้นเรื่อยๆค่ะ...สัญญา
ความเห็น (6)
สวัสดีค่ะ
แวะมาเยี่ยม ขอบคุณบันทึกดีๆ ที่อ่านแล้วเหมือนน้ำตาซึม...
ขอสวัสดีปีใหม่ล่วงหน้าน่ะค่ะ
สุดยอดเลยค่ะคุณน้อง สัญญากันแล้วนะ อิอิ เล่าได้เจ๋งจริง...ใช่ค่ะ ยารักษาโรค แต่รักษาใจไม่ได้ ต้องใช้หัวใจรักษา เอ!หรือว่า ชูศรี รักษา น๊า! 555
ขอให้มีความสุบตลอดปีและตลอดไปค่ะ
แวะมาอีกครั้ง
มาชวนไปอ่านบันทึกดีๆ น่าสนใจ
ไปตาลิงค์นี้เลยนะคะ http://gotoknow.org/blog/taweesak2553/415230
สวัสดีค่ะ ดีใจด้วยค่ะที่ได้มีโอกาสทำงาานที่มีค่ามีความหมายดีมาก ขอเป็นกำลังใจให้อีกคนค่ะ อ่านเรื่องของคุณแล้ว ประโยคหนึ่งผ่านเข้ามาในสมอง "I used to complain about not having nice shoes to wear, until I saw a man who had no feet" "ฉันเเคยบ่นที่ไม่มีรองเท้าสวยๆใส่ จนกระทั่งฉันเห็นคนที่ไม่มีเท้า" ขอบคุณในการแบ่งปันอันงดงามค่ะ
เราเคยนั่งแอบมองยายกับคาคู่หนึ่งตาล้วงมือหยิบขวดคล้ายยา Almagelออกมา
แต่ข้างในเป็นน้ำเปล่า ตายื่นให้ยายดื่มแล้วแกก็รับกลับมาดื่มต่อ
เราคิดเอาเองว่าเขาคงไม่ค่อยมีตังค์ เลยต้องเตรียมน้ำมากินเอง
จะว่าไปเราก็แอบอิจฉาในใจอยู่ไม่น้อยเพราะ.....ถ้าเป็นเราคงจะสุขใจมากเลยนะ
ที่บั้นปลายชีวิต....ยังมีคู่ชีวิตอยู่เคียงข้าง....คอยดูแลกัน