ไอ้นี่...เดี๋ยวโดง
หลายท่านสงสัยว่าผู้เขียนหายไปไหน ทำไมไม่มาเขียนบันทึกตลกๆให้เพื่อนอ่านอีก... หรือหมดอารมณ์(ตลก)ไปแล้ว
นี่เลยต้องแวะมาบอกว่า...อารมณ์(ตลกน่ะ)มันยังมีอยู่มากมาย ไม่ต้องสงสัย เพียงแต่ไม่ค่อยได้จังหวะออกมาเล่า
วันนี้เลยออก(จาก)โรง(โลง)สักนิด... พอเป็นน้ำจิ้ม ไม่ใช่น้ำหมาก
.......
เรื่องเล่าบนโต๊ะอาหารกลางวันที่ทำงานก็ยังคงมีเหมือนๆเดิม ทุกๆวัน พอให้หลายๆคนได้เฉียดตายจากการสำลักเพราะหัวเราะ...นัยว่าเป็นการประเมินทีมฉุกเฉินว่าประสิทธิภาพพร้อมใช้อยู่หรือไม่นั่นเอง
วันนี้ก็เช่นกัน...
ว่าแต่เรื่องเล่านี้ไอ้เราก็จำไม่ได้ว่าจำมาเล่าไปรึยัง เพราะบางทีมุกตลกบนโต๊ะอาหารก็เป็นมุกเก่าๆ จากคนเดิมๆ...แล้วไอ้คนหัวเราะ(เสียงดัง)ก็เป็นคนเดิมๆอีกน่ะแหละ
แต่ก็ช่างเหอะ... หากเล่านานแล้วก็อยากเล่าอีกน่ะ
......
การอุ่นอาหารในมื้อกลางวันที่ที่ทำงานด้วยไมโครเวฟก็ทำกันจนเป็นนิสัย หลายคนชอบอุ่นจนร้อน ว่ากันจนควันขึ้น พอให้เพื่อนๆได้แซวว่า
“อุ่นจนร้อนน่ะ...อย่าเป่านะ”
เลยเป็นที่มาของเรื่องเล่าต่อว่า
อาแปะร้านอาหารบ่นด้วยความโมโหหลังจากเสริฟอาหารให้ลูกค้าหนุ่มว่า
“หืมม...ไอ้ตี๋นี่...วองซะและ
สั่งชาร้อง...เวลาจากินเสือกเป่า...
สั่งเส้นเล็กน้ำ...เสือกแดกแต่เส้นไม่แดกน้ำ...
แล้วมันจาสั่งชาร้องกับเส้นเล็กน้ำทำไมวะ...
ไอ้นี่...เดี๋ยวโดง...”
ฮาๆๆๆๆๆ
ความเห็น (8)
หลวงตาให้เด็กวัดต้มน้ำร้อน
พอมาถวายให้ ก็ปล่อยให้มันเย็น
"ถ้าอยากดื่มเย็นๆ จะให้ต้มทำไม..?"
สวัสดีค่ะพี่กฤษณา
พี่หายไปนานมากๆ เลยจริงๆ สบายดีนะคะ ๕ ๕ ๕ จริงของอาแปะ ... อาม่าเพื่อนน้องว่าลูกชาย "เวลานองไม่ยอมนอง ชอบทำกลางวัง ให้เป็นกลางคืง ชอบทำกลางคืงเป็นกลางวัง .. จะรออ่านเรื่องฮาๆ ได้เฮๆ อีกขอบคุณค่ะ
5555....ค่ะพี่แก้ว
5555...หลวงตากับเด็กวัดนะคะ ครู ป.1 เปลืองไฟต้มน้ำร้อนนิ
สวัสดีค่ะ คุณน้องpoo
จริงๆแล้วก็ยังวนเวียนอยู่แถวๆนี้ค่ะ พี่สบายดีค่ะ คุณปูก็สบายดีเช่นกันนะคะ
พี่ยังวนเวียนเข้ามาอ่านบันทึกเพื่อนๆอยู่บ้างแต่ไม่บ่อยนักเพราะติดภารกิจหลายด้าน ทำให้เวลามาเล่า มาเล่นเลยลดน้อยลงค่ะ...
แล้วจะพยายามมาเล่าให้ฟังบ่อยขึ้นนะคะ
ขอบคุณคุณปูมากค่ะ
เพิ่งมา 55555
สวัสดีค่ะ พี่ใบบุญ
มาช้า...ดีกว่าไม่ได้มา 55555... ค่ะ...อิอิ