"กระหรี่พัพฟ์ของแม่" อยู่ในความทรงจำของพวกเราทุกคน.........
อาชีพอีกอาชีพหนึ่งของแม่ที่ผมจำได้
คือ ทำกระหรี่พัพฟ ไส้เนื้อ (สมัยนี้อาจจะเรียกว่า พายหรืออะไรก็แล้วแต่)
อาชีพเสริมเสริมเสริม ความสุขของแม่ ความอยากเห็นลูกๆได้เรียนหนังสือที่ดีดี
(ตอนแรกผมขอตั้งชื่อว่า "จักรยานคนจน ขนผ้า หาความสุขของแม่")
การทำขนมที่ต้องใช้แป้งข้าวจ้าว(เจ้า) สมัยก่อนต้องทำเองทุกขั้นตอน
"โม่แป้ง" เป็นเครื่องมือหลัก ถ้าขาดอุปกรณ์ชนิดนี้ "จบโดยไม่ต้องเห่"
แช่ข้าวในนำ นานเท่าไรไม่ทราบ เป็นเรื่องของแม่ผม
ตอนโม่แป้งเป็นอะไรที่ไม่เข้าใจเอามากๆ
ตักข้าวใส่รู เดิมน้ำ หมุนโม่ช้าช้า น้ำที่ไหลออกมาคือ"น้ำแป้ง"
เน้นคำว่า"ช้าช้า"
ผมไม่เข้าใจตรงนี้จึงรีบโม่ให้เร็วที่สุด เพื่อจะได้จบหน้าที่
ผลสุดท้าย แม่ต้องทำเอง
เอาน้ำแป้งที่ได้ใส่ถุงผ้าดิบ
และนำมาทับด้วยตัวโม่แป้งบนฐานโม่แป้ง หรือแล้ว แต่สะดวก หรืออะไรก็ได้ที่หนักๆ
เพื่อรีดน้ำออก ให้เหลือส่วนที่เป็น"แป้ง"
ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าอย่างไร แต่ผมเข้าใจ
ใครที่พอทราบ นึกภาพออก ช่วยส่งข่าวด้วย เพราะเวลาผ่านมานานมากมาก
หลังจากนั้นก็เข้าสู่กระบวนการนวดแป้ง เป็นสูตรเฉพาะของแม่ผม
สำหรับผมจะเล่าให้ฟังตอน "นวดแป้งครองแครงอร่อยๆแม่เอ่ย"
ไส้กระหรี่พัพฟ์สมัยนั้นเท่าที่จำได้"ไส้เนื้อ"เป็นที่นิยมมากๆ
ส่วนประกอบ เนื้อสับละเอียด มันเทศ(ไทย) หันเป็นลูกเต๋าเล็กๆ
เครื่องแกง(ไม่ทราบว่ามีอะไรบ้าง แต่เวลาผัดผลุกกันแล้วมีกลิ่นหอมมากๆ)
เสน่ห์ของกระหรี่พัพฟ์อยู่ที่ตัวแป้ง (กรอบนุ่ม) การหยักมุมของตัวแป้ง
คล้ายๆถั๋วแปบแต่ไม่มีการหยักมุม
ผมเคยไปกินกระหรี่พัฟฟ์มาหลายประเทศในโลกนี้
ของแม่ผมอร่อยที่สุดในโลก
วันนี้แม่ผมทำอะไรให้ผมกินไม่ได้อีกแล้ว
ความสุขของแม่ผมวันนี้
นอนให้ลูกหลาน"หยอดอาหารเสริม ไม่เดิน ไม่ พูด ถ่ายของเสียน้อยลง"
ผมบอกแม่ผ่านดวงตาแม่ว่า
"นอนให้สบายเถอะแม่"
" พ่อ ผม น้องๆ หลานๆ เลี้ยงเมีย แม่ ย่า ยาย ได้"
"กระหรี่พัพฟ์ของแม่" อยู่ในความทรงจำของพวกเราทุกคน.........
ชั่วคราว.........ที่ยาวนาน
วันที่เป็นวันเกิดเลขาธิการ กพฐ.คนนี้ วันนี้
mr.x angthong