เรื่องสั้น "ร้าวฉานการศึกษา"


ความยากลำบาก เริ่มคึบคลานเข้ามาสู่วิถีชีวิตคน

            ตอนที่ 1 เหน็บหนาวและร้าวฉาน

   ปี 38 ณ ดินแดนอันไกลโพ้น แม้มีผู้คนมากมาย แต่กลับมิมีผู้ใดมีความสุขมากนัก เนื่องจาก ปีนี้ เป็นปีที่มีความผันผวนของแผ่นดิน ทำให้ชีวิตผู้คนในเขตท้องถิ่น"โค้ว ซา อาด" ในมณฑล " ซากังภู" ได้รับผลกระทบมากมาย โดยเฉพาะที่หมู่บ้าน "กวงจ๋อ" บ้านเมืองดูเหมือนว่ากำลังล่มสลายในหลายด้าน การดำเนินชีวิตของผู้คนไม่มีหลักประกันอะไรทีพอให้มองเห็น ราคาของน้ำ"อำพัน"ซึ่งผู้คนในหย่อมย่านนี้ชมชอบ ราคาสูงขึ้นเป็นลำดับ แต่ค่าของเงินเล่า กลับตกต่ำลงเป็นลำดับ หรือนี่คือ ฟ้ากำหนด

            ความสับสนทางเศรษฐกิจและการเมืองทำให้ผู้คนไร้ความสุขและกลับเพิ่มความทุกข์ขึ้นไปอีก ระยะนี้ ดูเหมือนว่า "เกาบ๊วย" ยาเม็ดสำหรับเสพเพื่อความขยันและเมามายไร้สติในบางครา ก็มีราคาสูงขึ้นเช่นกัน ด้วยเพราะมันเป็นที่ต้องการของเหล่าเยาวชนคนหนุ่มสาวเพื่อต้องการทำงานมากขึ้น และเสพติดกันถ้วนทั่ว  แม้ทางการจะปราบปรามก็มิอาจทำได้มากมายนัก

            ความยากลำบากเริ่มคืบคลานเข้ามาสู่วิถีชน  อุดมการณ์ของเหล่าข้าราชการเริ่มอ่อนล้า  ผู้เฒ่าคนชราเริ่มอ่อนแรง แสงเทียนแห่งธรรมเริ่มมอดไหม้ ผู้คนมากมายเริ่มขวั่กไขว่และไขว่คว้าหาสิ่งที่ดีกว่าสำหรับตน  มิมีผู้ใดมองวิถีชนเดิมด้วยความยินดี พวกเขากลับคิดในสิ่งที่อันนำมาสู่ความหายนะของมวลชน เพื่อความรุ่มรวยของตนเองด้วยวิธีการอันแยบยลและลุ่มลึก

            ที่ดินอันอุดม บัดนี้เต็มไปด้วยสิ่งลวงเร้า ต้นพืช"หญ้าสูงรสหวาน" ดูเหมือนว่ามีค่ามากมาย ต่างคนก็แสวงหา ปลูกไว้ที่ดินแห่งตน นัยว่าเพื่อจุดประสงค์บางอย่าง แม้พืชนี้จะมิได้เป็นอาหารของพวกมันก็ตาม พวกมันต่างหลงลืมปลุกข้าวซึ่งเป็นอาหารหลัก จะมีก็เพียงปลูกประดับไว้เล็กน้อยเท่านั้น พวกเขาต่างขายหญ้าสูงรสหวานให้กับผู้ร่ำรวยในหย่อมย่านเพราะมันต่างรับซื้อหมดและหว่านทรัพย์สินให้เพื่อการปลูกหญ้าสูงรสหวานนั้น  ที่แท้....ผู้ร่ำรวย นำหญ้าสูงรสหวาน ไปผลิตสินค้าเม็ดหวานหอม ส่งขายให้แดนไกล  เพื่อกำไรอันถาวร  มันจึงต้องสร้างสิ่งเสพให้กับผู้คนในหย่อมย่าน

             การผลิตสินค้าเม็ดหวานยังดำเนินการไปอย่างต่อเนื่อง ในขณะที่กากเดนทางสังคมเริ่มรุกคืบสู่ความเป็นเลิศทางการแลกเปลี่ยน  ท้องฟ้าเปล่งประกายแดงฉานและกลับมืดมนในบางครา คนพาลเริ่มฉายแสงแห่งความรุ่ง  มายาเริ่มแสดงความเร้าลวง แม่น้ำแห้งขอด  ขุนเขากลับเย็นยะเยือก   ทางเลือกมิอาจมีให้ใครได้มองเห็น   ยุบหนอพองหนอ อยู่ในใจของใครบางคน ความดิ้นรนแห่งวิถีการมีชีวิต  ล้วนอยู่ในจิตของคน แต่กลับไม่มีใครกล้าเอื้อนเอ่ยวจีแห่งตน  ในสภาพกาลคืนวันอันเหน็บหนาว  ฤดูกาลไร้เงา  หนุ่มสาวไร้อุดมการณ์ ความวุ่นวาย เริ่มฉายฉาน โดยมิมีใครล่วงรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในอีกไม่ช้า

โปรดติดตามตอนที่ 2 (ผู้กล้าจากแดนไกล)

 

 

 

หมายเลขบันทึก: 406897เขียนเมื่อ 7 พฤศจิกายน 2010 06:39 น. ()แก้ไขเมื่อ 8 มิถุนายน 2012 17:23 น. ()สัญญาอนุญาต: สงวนสิทธิ์ทุกประการจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (5)

โอโหเขียนเก่งมากเลยครับ รออ่านตอนต่อไปครับ

ตอนต่อไป เขียนด้วยลายมือเสร็จแล้ว แต่ยังไม่พิมพ์ คาดว่าจะ up ขึ้นประมาณวันนี้ (7 พ.ย.53) เย็นๆครับ

ขอบคุณอาจารย์ขจิตมากครับ ผมก็ติดตามเรื่องราวของอาจารย์เช่นกันครับ

นึกว่าใครเป็นคนเขียน ที่แท้ ศน.เรานี่เอง เขียนเรื่องได้ดีมากครับ ขอแสดงความชื่นชม ถ้ามีเวลาเขียนอีกนะครับ ผมจะคอยอ่าน

สำนวนเหมือนนิยายจีนนะครับ

สำนวนภาษาเหมือน โกวเล้ง นำเสนอได้ดี น่าอ่าน

เรียนคุณนุชนารถ ก็...พยายามเขียนให้เป็นนิยายจีน + ไทย ครับ

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท