ผสมผสานการจัดการความรู้
เล่าสู่กันฟัง
จากระบบการเชื่อมโยงข้อมูลผู้ป่วยที่เข้าพักรักษาตัวในร.พ วันหนึ่งจึงได้รับโทรศัพท์จากหอผู้ป่วยใน เสียงตามสายบอกว่า “ พี่คะ ..มีคนไข้คนหนึ่งอยากส่งกลับไปให้ PCUช่วยดูแลต่อที่บ้าน เพราะ ..ดื้อมาก..ก.ก.ก ท่าทางจะถูกตัดขาอีกข้าง... “ หลังจากได้รับ โทรศัพท์ จึงไปที่ หอผู้ป่วยตามนัดหมาย …..คุณลุงเป็นคนไข้เบาหวานที่พึ่งได้รับการตัดขา 7 วัน 
เราใช้เวลาเยี่ยมอยู่หลายครั้ง รับฟังเรื่องราวของคุณลุงด้วยความเข้าใจ ความดื้อของคุณลุง สั่งสมมาจากหลากหลายประสบการณ์ที่คุณลุงพบเจอ ยากที่จะเปลี่ยนในวัน สองวัน ประวัติก่อนหน้านี้ คุณลุงเป็นนักดื่มตัวยง คุณลุงต้องการเพื่อน เพื่อนในความหมายของคุณลุงนั้นหายากซะเหลือเกิน จนคุณลุงต้องเก็บรักษาเพื่อนๆ ของคุณลุงด้วยการเชิญมากินเหล้า แล้วเพื่อนของคุณลุงก็อยู่กับคุณลุง แต่ลูกหลานเริ่มห่างหายไปจากชีวิตคุณลุง คุณลุงตรวจพบเบาหวานมา 4 ปี แต่รักษาไม่ต่อเนื่อง กินยาบ้างไม่กินบ้าง รักษาแบบต่างๆตามที่เพื่อนสรรหามาให้ คุณลุงเล่าวิธีโกหกแบบจับไม่ได้ ในการบอกหมอว่ากินยาตลอด และในการเยี่ยมครั้งที่ 3 คุณลุงเริ่มไว้วางใจ และถ่ายทอดเรื่องราวในชีวิตของคุณลุงให้เราฟัง เมื่อเรารับฟังและเข้าใจคุณลุง คุณลุงก็เริ่มเปิดใจยอมรับสิ่งที่เรากำลังเสนอให้คุณลุงดูแลตัวเอง ………เวลาผ่านไป 2 เดือน
ทีมงานที่เข็มเข็งของ ศูนย์สุขภาพชุมชนปากโทก โดยเฉพาะ พี่เหมียว จัดกิจกรรมชมรมเบาหวาน ขึ้นจึงมี เวทีสำหรับคุณลุงที่จะได้มาพูดคุยแบ่งปันประสบการณ์
ต้องขอชื่นชมพี่เหมียวที่ทำงานด้วยใจ มุ่งมั่น ทุ่มเทแบบไม่มีเหนื่อย เพื่อคนไข้ที่พี่เหมียวรักและปรารถนาจะให้รับรู้และตระหนักในการดูแลตัวเองให้ห่างไกลจากโรคแทรกซ้อน วันนั้นพี่เหมียวมาเช้ามากๆ จัดเตรียมเก้าอี้ จัดขนม อาหาร สถานที่ แบบสมบูรณ์ วันนั้นเจ้าหน้าที่ติดประชุม ทำให้เหลือ คนทำงานน้อย แต่พี่เหมียวก็จัดการทุกอย่างได้อย่างลงตัว
กิจกรรมชมรมเบาหวาน ของตำบลปากโทก เริ่มขึ้น หมอเหมียวที่น่ารักของคนไข้ ใช้การจัดการความรู้ โดยใช้คุณลุงมาเล่าเรื่อง ประสบการณ์ “ ก่อนจะถึงวันตัดขา” ที่สะกดคนฟังแบบนั่งไม่ยอมลุก
ภาพของคุณลุงที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า คือ ความจริงที่สนับสนุนสิ่งทีพวกเรา พยายามถ่ายทอดให้สมาชิกตระหนักและพึ่งระวัง เสมอมาว่าโรคแทรกซ้อนจากเบาหวานเป็นภัยเงียบ .................มีบางช่วงที่คุณลุงพูดถึงภรรยาที่ตายด้วยเบาหวานเพราะดื้อไม่ยอมมารักษา กินตามใจปาก จนตายไปเมื่อ 3 ปีที่แล้ว คุณลุงเชื่อว่าตัวเองเก่งที่รู้มากกว่าภรรยาคุณลุงมั่นใจในการดูแลตัวเองมากจนไม่ยอมฟังใคร และทุกคนบอกว่าลุงดื้อ ใจก็คิดว่าตัวเองไม่ดื้อ จนถึงวันถูกตัดขา ........คุณป้าที่นั่งข้างคุณลุง ก็เป็นท่านหนึ่งที่มาเล่าประสบการณ์ " เกือบไตวาย " ให้ฟัง เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว
จากการประเมินผลด้วยการสังเกตุ 3 ชั่วโมง พบไม่มีคนหลับ (การประเมินข้อนี้ไม่มีในแบบประเมินผล) สมาชิกสนใจมาร่วมซักถาม วันนั้นห้องประชุมของปากโทก เนืองแน่นไปด้วย สมาชิกที่สนใจ และเกิดการพูดคุยซักถามภายในอย่างออกรสชาด เมื่อคุณลุงเล่าถึงความเหงา อยากกลับไปทานเหล้าอีก เพราะอยากให้เพื่อนๆกลับมาหา คุณลุงก็ได้กำลังใจจากกลุ่มส่งมาให้ผ่านการพูดคุย ดูคุณลุงมีความมั่นใจที่จะเลิกเหล้าโดยเด็ดขาด ................................
<p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p> ภาพกิจกรรมการเสริมความรู้โดยทีมงาน ในการควบคุมป้องกันภาวะแทรกซ้อนที่สมาชิกให้ความสนใจ ( ประเมิน pre-post ความรู้อยู่ในระดับสูงนะคะ ส่วนการปรับเปลี่ยนพฤติกรรมอีก 3 เดือนจะประเมินผล) </p><p> 
</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">สนุกสนานกับการให้สมาชิกมาชี้ว่า อวัยวะสำคัญเกี่ยวกับเบาหวานอยู่ตรงใหนบ้าง วันนี้สมาชิกบอก พึ่งรู้ว่าตับอ่อนอยู่ตรงนี้เอง.. กิจกรรมวันนั้นจบลงที่เวลาเที่ยง หลังอาหารกลางวันเราจึงแยกย้ายกันกลับ พร้อมกับนัดหมายการพบกันครั้งต่อไป</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"> หมายเหตุ...</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"> ปัจจุบันคุณลุงมีความสุขกับการขายไก่ย่างที่หน้าบ้าน และเป็นอาสาสมัครเดินสายพูดคุยเล่าประสบการณ์ก่อนถูกตัดเท้า ให้ผู้สนใจฟัง</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ที่สำคัญคุณลุงกำลังจะได้ขาเทียมและขาอีกข้างก็ยังอยู่ดีมีสุขภายใต้การดูแลของคุณลุง</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"> 
</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"> ผู้เล่าเรื่อง รัชดา /ปิลันธนา</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>
ความเห็น (3)
น้องอ้อ เล่าเรื่องได้น่าอ่านแล้ว เรื่องแบบนี้เป็นสิ่งจรรโลงใจคนทำงานอย่างเรา ทำต่อไปอย่างมีความสุขนะอ้อนะ เราเชื่อว่าผู้ป่วยเหล่านี้จะได้รับการดูแลที่ดีแน่ๆ
พี่อ้อ เล่าเรื่องได้ดีน่าสนใจ สมเป็นพี่อ้อเลย ภาพสวยมาก เขียนอีกนะคะ จะรออ่านค่ะ
ชื่นชมจังค่ะ แป้กำลังสนับสนุนให้มีการจัดตั้งชมรมเบาหวาน แต่ไม่รู้ว่าจะเป็นไปทิศทางใด ช่วยให้ข้อเสนอแนะด้วยนะคะ