SHA Saeson 2... ผู้ชาย.. คนนั้น

ภาพที่SHA รุ่นพี่ ส่งมอบความรัก ความปราถนาดีต่อSHA รุ่นที่2 แสนประทับใจ ด้วยรอยยิ้ม และด้วยความเอื้อเฟื้อจากใจจริงๆ

วันนี้ที่รร.เดอะเอมเมอรัล การประชุมเครือข่าย SHA รุ่นที่ 2 ได้เริมขึ้นด้วยบรรยากาศที่อบอุ่นจากบรรดาSHA รุ่นพี่ๆ ได้มาร่วมการประชุมเพื่อแลกเปลี่ยนเรียนรู้กันอย่างคับคั่ง

และเพื่อเป็นการเรียนรู้สำหรับการดำเนินการต่อไปอย่างต่อเนื่องอีกด้วย

ในตอนแรก การเรียนรู้อาจจะดูแปลกสักนิดสำหรับผู้เข้าประชุมที่ค่อนข้างอาวุโส(มากๆ) เพราะคราวนี้ แม่ต้อยได้เรียนเชิญรพ.ขนาดใหญ่มาร่วมมากขึ้น

บางครั้งการเรียนรู้ ไม่ใช่การนั่งฟังเลคเชอร์ แต่เพียงอย่างเดียว แต่จะมีการสร้างความสัมพันธ์ สลับกับการฝึกการมีสมาธิ และการใช้มิติที่เน้นสุนทรียศาสตร์ เช่นการวาดรูป เทคนิคการฟัง เป็นต้น รูปแบบการเรียนรู้ดังเช่นที่ว่านี้ อาจจะดูไม่ใช่สิ่งที่คุ้นเคย จึงดูท่าทางหลายๆท่านดูขัดๆเขินๆในตอนแรกๆ

แต่อย่างไรก็ตาม แม่ต้อยสังเกตว่า ผู้เข้าประชุมมีความสนใจมาก และเมื่อเวลาผ่านไป ความเคร่งเครียด ค่อยๆคลาย กลายเป็นความสนุกสนาน และผ่อนคลายแทนที่ ซึ่งแม่ต้อยว่า บรรยากาศแบบนี้ ช่วยเสริมสร้างการเรียนรู้ได้อย่างดี

ในภาคบ่าย แม่ต้อยแอบเลียบๆเคียงๆถามแพทย์อาวุโสท่านหนึ่งที่มาจากรพ.ขนาดใหญ่ใจกลางกรุงเทพมหานคร

“ อาจารย์ เบื่อไหมคะ?

แพทย์ ผู้ใหญ่ท่านนั้น อึ้งสักพัก พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า

“ ผมเกิดความปิติทั้งวันเลยครับ.. เสียดายที่ท่านผู้อำนวยการผมไม่ได้มาร่วมในวันนี้ด้วย..”

คุณหมอรอซาลี จากรพ.รามัน เดินทางแสนไกลมาร่วมแลกเปลี่ยนเรียนรู้ในวันแรกนี้ โดยมี อาจารย์ อาภากร จากสรพ.มาเชื่อมเรื่องราวของรพ. เข้ากับมาตรฐาน

ในปีนี้โครงการ SHA แม่ต้อยมีวิทยากรหนุ่มรูปหล่อ อาจารย์ โกศล จึงเสถียรทรัพย์ มาร่วมสร้างสีสรร ร่วมกับอาจารย์ วราภรณ์ หรือ น้องพอลล่าเจ้าเก่าของแม่ต้อยเอง จึงทำให้ น้องพอลล่า คึกคักเป็นพิเศษ อิอิ

แม่ต้อยได้ให้ผู้เข้าประชุมลองเล่าเรื่อง ดีดี ที่เรามีความประทับใจ และลองเชื่อมกับมาตรฐาน

หลายๆกลุ่ม มีเรื่องเล่ามากมาย บางคนถึงกับซับน้ำตาหลายต่อหลายครั้งทีเดียว

แม่ต้อยๆได้ร่วมรับฟังเรื่องหนึ่งที่น่าประทับใจ จากคุณหมอระดับผู้อำนวยการโรงพยาบาลปาดังเบซาร์ แม่ต้อยอยากจะตั้งชื่อเรื่องเล่านี้ว่า " ผู้ชายคนนั้น"

ผู้ชายคนนั้น

“ ผม รู้จักผุ้ชายคนนั้น เพราะว่า เขาเป็นค นไข้คนหนึ่งเป็นโรคมะเร็งที่ตับและเป็นระยะสุดท้าย”

คนไข้คนนี้มีอาการปวดมาก กระสับกระส่ายตลอดเวลา มีภรรยาเฝ้าดูอาการ.. เมื่อคุณพยาบาลรายงานอาการเปลี่ยนแปลงสิ่งที่ผมทำได้คือการให้ยารักษาอาการปวดเพื่อประคับประคองอาการ..

“ วันนั้นเป็นวันเสาร์ คนไข้มีน้อยผมจึงเดินไปดูอาการคนไข้คนนี้ที่เตียง ผมเห็นว่าคนไข้ทรมานมาก หายใจหอบ แน่นในท้องมาก..”

แต่เมื่อผมเดินไปถึง แทนที่จะขอยา ผมกลับได้ยินคำพูดจากคนไข้ จากผู้ชายคนนั้นว่า

“ หมอครับ.. ผมอยากพบแม่”

ผมแปลกใจอย่างมาก คนไข้มีภรรยาคอยดูแลอาการ.... แต่อยากพบแม่.. แล้วตอนนี้แม่ของชายคนนี้ไปไหนเล่า..

เย็นวันนั้นผมมีโอกาสได้พบกับพี่สาวของชายคนนี้..

เธอเล่าว่า.. เรามีกันสองคนพี่น้อง น้องชาย .. ที่กำลังป่วยนี้ เป็นคนเกเรมาก เคยทำให้แม่เสียใจบ่อยครั้ง.. แม่ร้องไห้บ่อยครั้งกับลูกชายคนนี้

“ เขาคงอยากพบแม่.. เขาคงรู้ตัว .. เธอรำพึง แต่ตอนนี้ แม่อยู่ที่อเมริกา ไปทำงานนานมาแล้ว

ผมเหลือบเห็นโทรศัพย์มือถือ วางข้างๆเตียง จึงบอกว่า

“ โทรศัพย์ ไปหาแม่ไหมครับ?..
ในที่สุดคนไข้คนนี้.. ผู้ชายคนนี้ ได้มีโอกาสคุยกับแม่สมใจ

เขาใช้เวลาคุยกับแม่ เกือบหนึ่งชั่วโมง

แทบไม่น่าเชื่อว่า ในวันรุ่งขึ้น ผู้ชายคนนี้ดูสดชื่น ไม่มีอาการปวด หรือกระวนกระวาย และอีกวันต่อมาชายคนนี้ก็จากไปด้วยความสงบ

ผมนึกถึงเรื่องราวของชายคนนี้ครั้งใด ผมก็ต้องมาย้อนนึกถึงตัวเองทุกครั้งไป

ผมเองก็เคยทำให้แม่เสียใจหลายครั้ง ผมทราบว่าแม่ต้องการให้ผมได้ดีที่สุด เท่าที่แม่คนหนึ่งจะทำได้ จนบางครั้งผมกับแม่ต้องขัดใจกัน

ชายคนนี้ทำให้ผมตัดสินใจในสิ่งที่ผมไม่ได้คิดว่าจะทำมาก่อนในชีวิตของผม

ในวันคล้ายวันเกิดของผมปีนั้น ผมจัดพานดอกไม้ และเดินทางไปหาแม่

“ แม่ครับวันนี้วันเกิดของผม..ผมอยากได้สิ่งหนึ่งจากแม่...แม่จะให้ผมได้ไหมครับ? ผมพูดพร้อมกราบที่เท้าแม่

แม่ผมดูงุนงง แต่ก็บอกว่าจะขออะไร ทุกอย่างแม่ให้ลูกไปหมดแล้ว..แต่หากแม่ให้ได้แม่ก็ให้ทั้งนั้น นี่คือคำตอบของแม่ผม

“ ผมจะขอให้แม่ยกโทษ ในทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมเคยทำให้แม่เสียใจ ยกโทษให้ผมนะครับ..”

อาจารย์ ครับ ผู้ชายคนนั้นได้เปลี่ยนความคิดและชีวิตของผมโดยสิ้นเชิง ผมกลายเป็นคนที่จะต้องลงมาเยี่ยมคนไข้ให้ได้ทุกวันในช่วงโมงเช้า.. ก่อนที่จะไปทำงานอื่นๆ หรือการไปประชุม ผมว่าการที่เราทำสิ่งที่ดีกับคนไข้ ย่อมส่งผลดีต่อเราไม่ว่า วันใดวันหนึ่ง

ผมว่า ชีวิตผมดีขึ้นมาก คงเป็นเพราะสิ่งต่างๆที่ผมคิดว่าเป็นความดี ที่เราทำต่อพ่อแม่ และการทำดี ต่อคนไข้ที่มาพึ่งพิงเราในยามเขามีความทุกข์ อย่างแสนสาหัส..

วงสนทนาวงนี้เงียบกริบ น้องๆผู้หญิงก้มลงแอบเช็ดน้ำตาแม่ต้อยเดาว่า วันแม่ปีนี้คงจะเป็นวันพิเศษของน้องๆหลายคนเป็นแน่

รวมทั้งแม่ต้อยด้วย

บ่ายคล้อยลงมากแล้ว เวลาผ่านไปจนเกือบห้าโมงเย็น วงสนทนา ของ SHA2 ยังไม่มีวี่แววว่าจะเลิก จนแม่ต้อยต้องขอเลิกประชุมเสียเอง

เห็นสายตาที่มุ่งมั่น เห็นกำลังใจจาก SHA รุ่นพี่ที่มาช่วยให้กำลังใจ เห็นความผูกพันที่ก่อสานขึ้นอย่างรวดเร็วแล้ว

แม่ต้อยเชื่อมั่นว่า คงจะมีสิ่งที่ดีดี ที่จะเกิดขึ้นในอนาคต อีกแน่นอน

สวัสดีคะ

เขียนใน GotoKnow โดย แม่ต้อย
ใน SHA~ แม่ต้อย

คำสำคัญ (Tags): #sha

หมายเลขบันทึก: 382129เขียนเมื่อ 5 สิงหาคม 2010 22:12 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 23:19 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน