เรื่องเล่างาน ComMedSci ศวก.ที่ 6 (ขอนแก่น) ι รพ.สต. กาฬสินธุ์กับการเรียนรู้ชุดทดสอบอย่างง่าย
ได้โอกาสนั่งลงเขียนความประทับใจกับการไปลงพื้นที่ของทีม ComMedSci ศวก.ที่ 6 (ขอนแก่น) ที่จังหวัดกาฬสินธุ์ซะที เป็นจังหวัดบ้านเกิดที่รู้สึกประทับใจมากจนไม่หิวข้าวกันเลยทีเดียวค่ะ
เช้าวันนั้นพอเราไปถึงทุกคนตั้งหน้าตั้งตารอ แถมมาช่วยเราติดตั้ง ระหว่างรอผู้เข้าร่วมประชุมหันหน้าคุยกัน ดูแล้วให้ความรู้สึกอบอุ่นเป็นกันเอง เมื่อทุกอย่างพร้อม ผู้นำทีมในครั้งนี้คือ พี่กุ๊ (กมลทิพย์ จุตาทิศ) ก็เริ่มร่ายมนต์ เอ๊ยค่ะ ไม่ใช่เกริ่นนำที่มาของโครงการ (ก็แหมตอนพูดนี่ทุกคนเงียบกริบตั้งอกตั้งใจฟังกันมาก ๆ)
แต่พอฟังไปสักพัก ผู้ฟังเริ่มเพลีย พี่กุ๊ก็หันมาขยิบตา ทำไมหน่ะเหรอค่ะ ก็เพราะว่าต้องการตัวช่วย หนูและพี่อ้อ รีบรุดจากข้าง ๆ ห้อง หยิบของรางวัลล่อใจ คือพวงกุญแจน่ารัก ๆ เอาไว้แจกให้ผู้เข้าร่วมประชุมเมีส่วนร่วมตอบคำถาม เพื่อไม่ให้เบื่อกัน เป็นกลเม็ดที่ค้นพบโดยพี่อ้อ (ศุภลักษณ์ พริ้งเพราะ) ตอนที่ไปเดินห้างแล้วเจอเขาเชียร์สินค้า เรียกร้องความสนใจ ด้วยคำถามง่าย ๆ พอเอามาลองใช้ที่ จังหวัดร้อยเอ็ดแล้วได้ผลเกินคาด จึงเป็นหนึ่งกลยุทธ์ที่ทีมเราใช้เป็น อาวุธแก้ความเซ็งของผู้เข้าร่วมประชุม
ไม่นาน จากที่แววตาเซื่อง ๆ (ก็แหม ดันไปจัดประชุมช่วงบอลโลกเหนาะ แฟนบอลก็ต้องมีงัวเงียเป็นธรรมดา จริงปะ) ถ้าเราทำงานอย่างเข้าใจ ไม่ใช่ สักแต่พูด ๆ ให้จบแล้วก็เปิดตูดกลับ เราจะรู้ว่าผู้ฟังมีชีวิตชีวา ผู้ถ่ายทอดก็มีชีวิตชีวา เช่นกัน
พอเราได้ปลุกท่านให้ตื่นด้วยคำถามง่าย ๆ แต่ของรางวัลเหย้ายวนใจ เพื่อลดความปวดเมื่อย ๆ พี่จึงส่งหนู (ภาวดี น้อยอาษา) พาผู้ร่วมประชุมลุกขึ้นขยับแข้งขยับขายืดเส้นยืดสาย แบ่งปันท่าออกกำลังกายระหว่างวัน พอได้พูดคุยถามไปถามมา มีหมอแผนไทยมาร่วมหลายคน ใจหนูสว่างว๊าบ เจอผู้ช่วยแล้ว ตอนนั้นรู้สึกยิ้มในใจท่านจึงลุกขึ้นมานำทุกคน นวดหน้าตนเองผ่อนคลาย เป็นการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ที่งดงามมากเลยค่ะ ที่สำคัญหนูเองก็ได้ความรู้ร่วมด้วย
เมื่อเริ่มตื่นกันแล้ว พี่อ้อ ก็เดินหน้าออกมาเล่าและสาธิตเกี่ยวกับชุดทดสอบสเตรียรอยด์ ขออาสาสมัคร และมีของรางวัลเป็นกระติกน้ำน้อย ๆ กลายเป็นว่าที่นี่ไม่มีอิดออด พอถึงเวลาสาธิต มีตัวอย่างจากในพื้นที่ หลายตัวอย่าง นำมาขอให้ตรวจกันจะ ๆ ทั้งยาโด๊ป สมุนไพร ยาลูกกลอนที่กินในพื้นที่ พร้อมเมาท์สรรพคุณกันเสร็จสรรพ (ขอย้ำว่า เมาท์จริง ๆค่ะ)
เห็นแล้ว ชื่นใจมากเลยค่ะ ยังไม่พอนะคะ พอจะเริ่มทำการทดสอบ หนูเห็นพี่ ๆ ยืดคอเพื่อที่จะดู จึงเอ่ยว่า ลุกขึ้นมาดูข้างหน้าได้เลยค่ะ เท่านั้นแหละค่ะ ทุกคนลุกพรึบมาออกันดูด้านหน้า จากเดิมที่ตั้งเพียงโต๊ะเดียว ปรับกลยุทธ์ ณ ตรงนั้น คลอดสามกลุ่มกระทันหัน ตามจำนวนของโต๊ะข้างหน้า สอบถามพูดคุย กันอย่างสนใจ เป็นภาพที่หนูอยู่ในเหตุการณ์แล้วรู้สึกขนลุกตลอดเวลา พี่ ๆ จาก รพ.สต. เปี่ยมไปด้วยพลังงานของการเรียนรู้จริง ๆค่ะ ฟังเสร็จ พอได้ลองทำ ก็สามารถอธิบายกันเองได้เลย แจ่มมาก ๆ ค่ะ
จากการออกไปถ่ายทอดในครั้งนี้ เราได้เรียนรู้ว่า
“ถ้าเราแคร์ ผู้เข้าร่วมประชุม อย่างที่เมื่อก่อนมีคำพูดกันเท่ห์ ๆ ว่า
"ใช้นักเรียนเป็นศูนย์กลาง"
ครั้งนี้เราก็ใช้ผู้เข้าร่วมประชุมเป็นศูนย์กลาง อย่างเป็นธรรมชาติ แล้วลองปรับกลเม็ดไปเรื่อย ๆ
เหมือนเป็นการร่ายรำที่ไร้กระบวนท่า แต่ว่ามีชัย"
ครั้งนี้ก็เหมือนกัน ไม่มีอะไรตายตัว เราใช้ผู้ร่วมประชุมเป็นศูนย์กลางแต่สิ่งที่ไม่ขาดหายของทุกคนในทีมคือ “ใจ”
“ใจที่ปรารถนาให้ผู้เข้าร่วม เข้าใจในสิ่งที่เราต้องการสื่ออย่างแท้ จริง มันคือความงดงามของการทำงานครั้งนี้เลยค่ะ เพราะเราไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยทั้ง ๆที่ผู้เข้าร่วมประชุมจำนวนมาก”
เพราะการประชุมค่อนข้างเป็นกันเอง แทบไม่มีการแบ่งแยกว่า ช่วงไหนเป็นช่วงเบรก เพราะเรา “กินไปคุยไป” กินไปคุยไปจริง ๆค่ะ แทบไม่ใช่การบรรยาย ตอนเที่ยง ๆ เราประกาศให้เอาแบบสอบถามมาแลกชุดทดสอบ แทบไม่กินข้าวกันเลยทีเดียว เพราะตั้งใจนำกลับไปใช้ในพื้นที่
มีน้องคนหนึ่งมาจาก รพ.สต.ห้วยผึ้ง รี่ เข้ามาหาหนูแล้วบอกว่า
“ดีเลยพี่ ยาแผนโบราณกำลังระบาด แบบว่ากินแล้ว “หายปวดจุดปุ๊ด”
(เป็นภาษาอีสานค่ะ แบบว่า หายเอย่างเฉียบพลันค่ะ ฮ่า ๆ)
ที่หนูขำเพราะน้ำเสียงน้องหนักแน่นได้ใจมาก ๆ เลยค่ะ แล้วก็เล่าเกี่ยวกับคนไข้ว่า
มีคนหนึ่งทานมานานแล้ว พอส่งตรวจวิเคราะห์ก็พบว่า
"มียาสเตรียรอยด์"
เขาหน้าบวม ตัวบวม เลยนะพี่ ตรงนี้นี่ (น้องเอามือชี้ที่หลังคอ) แล้วก็พูดว่า
“ตรงนี้ก็มีก้อนใหญ่ ๆ ขึ้นมา เหมือนตอนเรียนเลย ไม่คิดว่าจะมาเห็นจริง ๆ
"ตอนนี้หมอเลยให้มาเข้าคอร์สถอนสเตรียรอยด์”
ฟังน้องพูดแล้ว
ทำให้หนูนึกย้อนถึงอดีต ที่เคยได้ตรวจยาแผนโบราณสามตัวที่เขาให้กิน 3 เม็ดพร้อมกัน แต่ที่สะเทือนใจอะไรรู้ไหมค่ะ
คนไข้ตายแล้ว ค่อยได้ส่งตัวอย่างมา
พอตรวจเคสนั้น เจอเพียบเลยค่ะ และขนาดสูงมากด้วย ทั้ง พาราเซตตามอล แอสไพริน ฟีนิลบิวทาโซน เด็กซาเมทาโซน เพรดนิโชโลน เมทิลพาราเบน โพรพลิพาราเบน เจอเหมือนกันทั้งสามเม็ด (เห็นแล้วอยากจะบอกว่า ไม่หายปวด ก็ตาย เพราะยาแผนปัจจุบันเรายังไม่จ่ายแบบนี้เลย)
ทำให้เข้าใจว่า อ้อ......คนไข้ตายเพราะหยุดสเตรียรอยด์เองกะทันหัน ที่ทราบเพราะรายละเอียดที่แนบมาว่า คนไข้อายุประมาณหกสิบปี เป็นเบาหวาน ความดัน เดินไม่ได้ ทานยาลูกกลอนสอง สามวัน จากที่เดินไม่ได้ มานาน กลายเป็นเดินได้ ทานไป สองอาทิตย์ ตัวบวม จึงหยุดยาทาน แล้วก็ช๊อก เข้า โรงพยาบาล แล้วก็ตาย
พอได้ฟังเรื่องจากน้องนิด ใจหนูรู้สึกชุ่มฉ่ำ เพราะเราลดจำนวนคนตายจากสเตรียรอยด์ได้ทันท่วงที ด้วยทีมงานของกระทรวงสาธารณสุข น้อง ๆ ที่ รพ.สต. หมอที่เข้าใจกระบวนการรักษา มันไม่สำคัญเลยว่าใครทำงานเพราะเราเป็นส่วนหนึ่งของกันและกันในการเยียวยาให้ผู้ป่วยหายจากโรค แล้วประชาชนก็มีสุขภาพดี
การได้คุยกับน้อง ๆในพื้นที่ เหมือนได้กำลังใจ ไม่รู้ซิค่ะ อารมณ์นั้นบอกไม่ถูก เป็นความรู้สึกตื้นตันใจ ที่เราช่วยคนได้จริง
แม้เพียงหนึ่งก็คือ “ความสำเร็จ”
ความสำเร็จในใจหนูไม่ใช่ต้องรอ ดีใจตอนที่ใครมาบอกว่า "ครบร้อยเปอร์เซ็น" หรือเธอทำได้บรรลุตัวชี้วัด
แต่ความสำเร็จในใจหนูคือ
"ความสุขในใจ ที่มันอิ่มที่ได้เห็นแววตาเเห่งความสุขของคนทำงาน แววตาของความประทับใจที่เขาเล่าถึงงานช่วยเหลือคน อย่างเป็นสุข"
นี่ต่างหากคือ ตัวชี้วัดที่แท้จริง ที่ประมาณค่าไม่ได้ มันค่อย ๆ เพิ่ม เหมือนหยดกระปุกออมสิน ไม่ได้รอว่าเมื่อไหร่มันจะเต็ม มันจะบรรลุเป้าหมาย
แค่รู้ว่ามันมีแล้ว มีคนคลายทุกข์จากการทำหน้าที่ของเราแล้ว แค่นี้ก็เกินพอ
ระหว่างเราทานข้าว (ทีมงานเราลงทานช้า เพราะมัวอิ่มใจ ที่ผู้ร่วมประชุมตั้งใจ และมีความสุขที่ได้เรียนรู้เชื่อไหมค่ะ ไม่มีใครออกไปไหน ทานเสร็จแล้ว เขาก็นั่งคุยกันเฮฮาแถมมีคนเอา ฮูล่า ฮูบ มาเล่นในห้องระหว่างพักเที่ยงด้วยเป็นธรรมชาติมาก ๆ ค่ะ)
พอหนูทานข้าวเสร็จ ชวนเราเล่น อีกต่างหาก อะ หนูจะพลาดได้ไง ฮ่า ๆ (โชคดีนะคะ ที่พึ่งหัดมากับหลาน ๆ) บ่าย ๆ เราก็ลุยเลยค่ะ เพราะว่าพึ่งทานข้าวเสร็จ เราจึงมีกิจกรรมพักผ่อนกาย แล้วก็ลุกขึ้นมาเคลื่อนไหวยืดเส้นยืดสายกันหน่อย พี่ ๆ ก็ ออกมาโชว์ลีลา ฮูล่า ฮูบแบบมีสะเต็บ เห็นแล้วต้องอุทานว่า “โห ทำได้ขนาดนั้น”
เป็นความสำเร็จของคนคิดโครงการออกกำลังกายแบบนี้จริง ๆค่ะ เห็นแล้ว ชื่นใจ ที่คนมาออกกำลังกายกันมากขึ้น
จากนั้นพี่อ้อก็คุยเรื่องชุดทดสอบเครื่องสำอางค์ต่อนิดหน่อย แล้วก็ต่อด้วยชุดทดสอบยาฆ่าแมลงที่ ศูนย์ฯ พึ่งถ่ายทอดออกมาใหม่ สุดท้ายจบด้วยการกล่าวขอบคุณของหัวหน้าทีมคือ “พี่กุ๊”
คนสำคัญที่ขาดไม่ได้คือ พี่ ๆจากสำนักงานสาธารณสุขจังหวัดกาฬสินธุ์เป็นกำลังสำคัญที่ทำให้เกิดมีวันนี้ขึ้น ท่านกล่าวปิดท้ายพร้อมแถมรอยยิ้มที่งดงามฝากน้อง ๆโดยทั่วกัน (^_^)
เสร็จงานรู้สึกว่าตนเองมีพลังมีกำลังใจ เพราะทุกคนกระตือรือล้น ให้การตอบรับดีมาก ๆ เหนียวแน่น และพี่ ๆก็น่ารัก ที่สำคัญหนูก็ได้ติดรถโรงพยาบาลเขาวง กลับบ้านด้วย แถวบ้านเรียก “เนียนค่ะ”
ระหว่างร่วมทางกลับหนูได้เห็น
วิถีชีวิตที่งดงามอีกแบบของข้าราชการกลุ่มนี้ คือ
“เขาใช้หลักทางเดียวกันไปด้วยกันได้”
ก็พี่ ๆมาจากคนละที่ แต่ว่าใช้รถคันเดียวกัน นั้นยังไม่พอนะคะ พี่ ๆเขายังประชุมกันคนละที่ แต่ก็นั่งรอกัน
เพื่อจะกลับรถ refer คันเดียวกัน
ย้ำค่ะว่า รถ refer จริง ๆ ฮ่า ๆ
นี่คือความงดงามของ ข้าราชการสาธารณสุข ที่พร้อมจะลดภาระ ลดค่าใช้จ่ายให้หลวงกันจริง ๆ จัง ๆ ชื่นชมค่ะ ชื่นชมจากใจ
และอยากจะบอกส่งท้ายว่า
ขอบพระคุณนะคะที่เปิดโอกาสให้แทนคุณแผ่นดินเกิดและได้เรียนรู้วิถีชีวิตของข้าราชการสาธารณสุขที่พอเพียงในการเดินทางมาประชุม
อย่างที่บอกค่ะ เหมือนหนูไม่ได้มาถ่ายทอด แต่หนูได้รับโอกาสมาเรียนรู้ประสบการณ์จากคนในพื้นที่เสียมากกว่า ยิ่งเห็นอะไรเยอะขึ้น ยิ่งรู้สึกชื่นชม
“ข้าราชการ ที่ตั้งใจทำหน้าที่อย่างเต็มกำลัง”
ขอบพระคุณนะคะ (^_^)
ความเห็น (1)
ขอชมว่าติ๋วเป็นคนแอคทีฟและเก่งมาก ทำงานเก่งแถมยังบรรยายเก่งอีก ท่าทางคงทำงานเหมือนไม่ได้ทำงานเลยเนาะ (งงรึเปล่า) สนุกสนานกันใหญ่เลย
ยินดีนะที่กรมวิทย์มีข้าราชการรุ่นใหม่ไฟแรงอย่างนี้ ขอให้มีความสุขและสนุกกับการทำงานเพื่อประชาชนต่อไปนะจ๊ะ
ปล. หวังว่าคงจำพี่ได้นะ