เขาหาว่าผมมาจากดาวนาเม็ก
"ศิลปะ ใครว่ามีไว้สำหรับมนุษย์เท่านั้น" นั่นคือคำจำกัดความของศิลปินผู้นี้ พศิน เวียงแก้ว ชายผู้ที่ไม่อาจทราบประวัติได้อย่างแน่ชัด เขาปะปนกับมนุษย์ได้อย่างแนบเนียนจนไม่สามารถดูออกได้ว่า "มันไม่ใช่มนุษย์"
นี่คือบทสัมภาษที่ถอดมาจากเทปลับอันเป็นที่ต้องการขององค์กรหลายองค์กร
ผู้ไม่ประสงค์ออกนาม: ผมขอเริ่มคำถามแรกเลยนะครับ "คุณมาที่โลกมนุษย์นี้ทำไม!"
ผู้ถูกถามนิ่งไปชั่วครู่ แล้วตอบอย่างใจเย็น
พศิน: ผมต้องการมาเพื่อเรียนรู้วัฒนธรรมของมนุษย์ โดยอาศัยร่างเนื้อของมนุษย์ มันอาจเป็นร่างที่สมมุติขึ้นเพื่อการแทรกซึมได้โดยง่าย
ผู้ไม่ประสงค์ออกนาม: ผมได้ข่าวมาว่า เหตุผลที่คุณมาที่นี่เพราะดาวของคุณใกล้จะแตกดับ
พศิน: ใช่...ผมหนีสงครามมา มันเป็นเกมส์แห่งการล่า ผมเล็งเห็นว่าสงครามยังไม่หยุด มนุษย์โลกก็มีแต่ฆ่าฟันกัน แต่เกมส์ที่ผมเขียนนี่มันสนุกนะ ไม่ซีเรียสเหมือนเรื่องจริง ผมสนุกสนานกับสงครามและความทุกข์
ผู้ถามเริ่มปวดหัวกับคำตอบและจุดบุหรี่สูบเพื่อผ่อนคลายอารมณ์
ผู้ไม่ประสงค์ออกนาม: มีความคิดเห็นยังไงกับพวกมนุษย์ รู้สึกยังไง
ผู้ถามพยายามถามคำถามเพื่อจี้ใจดำพวกต่างดาว
พศิน: มันมีหลากหลายอารมณ์ บางคนก็พิการ บางคนก็หล่อ สวย คนสวยรูปร่างดีก็อาจทำให้เราต้องการ คนขี้เหร่และพิการอาจทำให้เราเศร้า
อืมม...ฟังดูมีเหตุผล ผมไม่ละความพยายามจ้วงถามคำถามที่แคบเข้ามาสู่เนื้อหาซึ่งน่าจะทำมาตั้งนานแล้ว
ผู้ไม่ประสงค์ออกนาม: ทำไมตอนเด็กๆถึงได้ชอบวาดรูป
ผมถามคำถามที่ดูจะสามัญชนมากๆ
พศิน: จากที่เห็นบุคคลที่เป็นพ่อวาดรูปจึงอยากวาดบ้าง แรกๆก็ไม่เวิร์ค หลังๆเริ่มลงเงาได้จนเกือบสมบูรณ์ จนปัจจุบันก็เพี้ยนไปอีก เริ่มจากความสะเปะสะปะ แล้วค่อยเข้าหาเหตุผล
ผู้ไม่ประสงค์ออกนาม: ช่วยพูดถึงงานในปัจจุบันหน่อย
พศิน: ช่วงนี้ผมทำงานเยอะ ทำๆไปก่อน ตามอารมณ์ โดยไม่ต้องไปสนใจเนื้อหา อยากหยิบอะไรใส่ก็ใส่ไป ไร้ซึ่งแรงกดดัน ไม่มีความหิวกระหายใคร่อยาก ผมชอบสนุกสนาน โดยใช้โลกส่วนตัวเป็นตัวกำหนด ไม่ค่อยอยากจะตอบเหตุผลนัก
ผู้ไม่ประสงค์ออกนาม: แล้วคุณต้องการที่จะบอกอะไรชาวโลก?
พศิน: ผมอยากสร้า้งโลกใหม่ด้วยงานของผม ให้ทุกคนเริ่มจากศูนย์ใหม่ จะได้ปราศจากความแตกต่าง
อ่า....ผมได้คำตอบที่ผมต้องการแล้ว
สิ่งที่"ศิลปินพศิน"ต้องการจะบอกเป็นนัยๆนั้น ทุกๆืท่านที่เข้ามาอ่านคงล้วนแล้วแต่เอือมระอากับความเพี้ยนและเข้าใจยาก แต่ผมเองอยากจะให้มองให้ลึกและพยายามตีความประโยคที่ซับซ้อน เพราะมันอาจซ่อนความหมายที่ยิ่งใหญ่ก็เป็นได้
.
.
.
.
พศิน เวียงแก้ว เดิมชื่อ ศุภศิลป์ เวียงแก้ว จบ ม.ปลาย จากโรงเรียนอุดรพิทยานุกูล จากนั้นเข้าศึกษาต่อ ที่คณะศิลปกรรมศาสตร์ สาขา จิตรกรรม มหาวิทยาลัยขอนแก่นในปี พ.ศ.2543 หลังจากจบการศึกษาในระดับปริญญาตรี ได้เข้าทำงานในหลากหลายอาชีพ แต่ยังเคลื่อนไหวผลงานอยู่ตลอดจนเมื่อเวลาประจวบเหมาะจึงตัดสินใจศึกษาต่อในระดับมหาบัณฑิตทีี่่่สาขา ทัศนศิลป์ มหาวิทยาลัยมหาสารคามจนจบหลักสูตรและได้เข้าทำงานในตำแหน่งอาจารย์ในภาควิชาศิลปะ คณะมนุษศาสตร์ มหาวิทยาลัยราฎภัฐอุดรธานี
ผลงานในช่วงมัธยมบางส่วน
ผลงานตอนเรียนมหาวิทยาลัย
ผลงานระหว่างปี 2004-2007 บางส่วน เพราะมีมากถึง 155 ชิ้น
ผลงานปริญญาโทก่อนศิลปนิพนธ์
ผลงานศิลปนิพนธ์
ผลงานในปัจจุบัน
ความเห็น (6)
อืม ...... ดีนะ ขอยาวกว่านี้ได้ปะ กำลังสนุกเลย
ขออยู่บนโลกใบนั้นด้วยอีกคน เบื่อโลกใบนี้แล้ว อยากหลุด ทำไงจะทำได้
แหล่ม ชอบๆ งานดีครับ
ฝากถามหน่อย รู้จักเดนเด้ เปล่า
อีกไม่กี่เดือนร่างที่เค้าอาศัยคงต้องสูญสลาย จำต้องหาร่างใหม่เพื่อคงอยู่บนโลกมนุษย์
ศิลปินคนนี้มีชีวิตที่น่าสนใจ การใช้ชีวิตเผชิญกับปัญหา
ที่แทบจะหาทางแก้ไม่ได้ ท้ายที่สุดเขาได้ใช้ศิลปะบำบัด
จนชีวิตค่อย ๆ ดีขึ้นเป็นลำดับ ต้องขอบคุณเหยี่ยวเป็น
อย่างมากที่มีส่วนในการเผยแพร่ความดีงามแห่งศิลปะ
ซึ่งน่าจะช่วยให้อีกหลาย ๆชีวิตได้ศึกษาเป็นแนวทางว่า
"ศิลปะ.. ไม่ทำให้ผู้รักสิ้นหนทาง ..."
ผมพึ่งจะรู้ว่าในทางศิลปะแล้วคนที่"ดาวนาเม็ก"เขาบ้ากันหยั่งงี้เองเหรอ แล้ว"ดาวนาธาน"หละพี่เป็นยังไงช่วยอธิบายตามหลักวิชาการด้วย
จากมนุษย์"ดาวนาปี"