หยาดหนึ่งจากพรสวรรค์....สิ่งมหัศจรรย์ช่วยจรรโลงชีวิต(3)

หยาดหนึ่งจากพรสวรรค์....สิ่งมหัศจรรย์ช่วยจรรโลงชีวิต(3) เป็นบันทึกต่อเนื่องการนำผลงานเขียน เมื่อปี 2514 มาให้อ่าน

หยาดหนึ่งจากพรสวรรค์....สิ่งมหัศจรรย์ช่วยจรรโลงชีวิต

“ไหว้...ไหว้...และไหว้”

      

       สรวมชีพมโนพร้อม          ศิรน้อมชุลีบน

ขอพรสิจงดล                         พลผลผสมพร

          เบญจางคประดิษฐ์          สติจิตสโมสร

มอบแด่พระชินวร                     ธ ประสมพระนิพพาน

          บรรเจิดประเสริฐแท้         วุฒิแผ่คดีสาร

สอนปวงมนุษย์นาน                   สธุการวจีใจ

          ไหว้องค์กษัตริย์เจ้า          คุณเกล้าธเกรียงไร

ทั่วเขตสยามไทย                      มนใดจะเทียมองค์

          น้อมนำพระจักรี             ระบุชี้มณีพงศ์

เทวาประเสริฐวงศ์                    พลยี่งมโนธรรม

          ไหว้คุณพระมารดร           และขจรบิดานำ

สุดสรรจะหาคำ                       สิริย้ำเจริญคุณ

          อีกคุณคณาจารย์            มนท่านสิการุณ

ช่วยเหลือและเจือจุน                  ชิวหมุนสุสมปอง

          ดินฟ้านภากาศ                นิรธาตุอุราหมอง

อาหารและสิ่งของ                     กลช่วยเจริญชีว์

          น้ำลมผสมหมด             มธุรสประดิษฐ์ศรี

นำเดิมเฉลิมมี                         พลชีพเจริญมา.

                  ธนา  นนทพุทธ

                จักสานอักษรเมื่อ ปี  2514   เป็นเป็นกลอนเสมือนหนึ่งเป็นการแสดงออกถึงการระลึกในคุณงามความดีของเหล่าผู้มีพระคุณในชีวิตหรือเป็นลักษณะของการไหว้ครูก็ว่าได้ เป็นฉันท์ครับ

 

 

 

 

 

 

[วอญ่า-ผู้เฒ่า-natachoei--]

สวัสดีครับ คุณ ธนา 2514 ปีประวัติศาสต์เขียนไว้นานมากแต่ยังคงความทันสมัยอยู่

ขอบคุณที่นำอักราภาษาศิลป์ ให้ยินยล

[สุ-มหาวิทยาลัยชีวิต ที่ไม่มีวันปิดทำการ]

เก่งมากคะ แม้นจะนานมาแล้ว แต่ก็ยังร่วมสมัยได้ทุกเมื่อคะ ใช้ไหว้ครู หรือรำลึกถึงผู้มีพระคุณ ภาพสวยมอบให้คะ

[นาย ธนา นนทพุทธ]

สวัสดีครับ คุณสุ  แห่งมหาวิทยาลัยชีวิต ที่ไม่มีวันปิดทำการ  ขอบคุณที่เข้ามาเยี่ยมอ่าน    ขอบคุณสำหรับภาพที่สวยงาม   ต่อไปผมจะนำกลอนมาให้อ่านกันจนหมด"หยาดหนึ่งจากพรสวรรค์"เลยทีเดียว   วันภาษาไทยที่จะถึงในวันพรุ่งนี้ไงละครับทำให้ผมค้นหา"เธอ"คนนี้จนพบ  และไม่เคยนำออกมาให้ใครอ่านนานเป็นเวลามากกว่า 40 ปีเพราะเข้าใจว่าไม่มีหลงเหลือให้ภูมิใจและให้ใครต่อใครได้เห็นความตั้งใจในการเขียนและผู้มีบทบาทสำคัญคือครูอาจารย์ทั้งหมดของผม  คุณเชื่อไหมละครับตอนที่ผมเขียนใหม่ๆคนที่อ่านมากที่สุดข้อเขียนของผมคือครู  ถ้าแอไว้ไม่ให้อ่านท่านจะแสดงอาการไม่พอใจ  ผมมาคิดได้ตอนเป็นครูนี่แหละครับ ว่าผลงานของศิษย์ที่ออกไปถ้าบกพร่องครูอาจารย์ก็ไม่สบายใจด้วย และตอนที่อาจารย์อ่านท่านไม่เคยที่แก้ไข อ่านเสร็จส่งกลับ พร้อมลูบหัวผมทุกครั้ง เหมือนจะเป่าคาถาให้เราเจริญรุ่งเรืองต่อไปในภายภาคหน้า และพรของครูที่ให้ไว้ท่านก็ไม่ผิดหวัง  เพราะหลังจากนั้นผมก็เงยหัวเชิดหน้าจากความจนอย่างสง่างาม(ว่าไปนั่น)จนไปพูดที่ไหนบรรยายที่ไหนผมจะพูดเสมอว่า"ผมไม่ใช่คนจนและไม่ใช่คนรวยแต่ผมเป็นคนมีความสุข"  

เพื่อภาษาไทยครับ เราช่วยกันจรรโลงไว้ให้ลูกหลานได้ฝึกเขียนตามครับ  ขอบคุณอีกครั้งครับ