เมื่อปากกากับสมุดโน้ตไม่มีในจังหวะที่ต้องการ:(

ชีวิตของผมคงไม่ใช่ของใหญ่ ๆ เช่น เรียนให้จบ Ph.D. เป็นคนที่ได้รับเกียรติในวงการบางวงการ หรือเคยเป็นตุลาการศาลยุติธรรมหรือแม้แต่จะได้เป็นนายกสมาคมนักเรียนเก่าเทพศิรินทร์ฯ

          เพราะถ้าคนเรามองแต่เรื่องใหญ่ ๆ เรามองข้ามเรื่องเล็ก บางครั้งก็อาจจะทำให้มีปัญหาต่อตัวเรามากมาย

          ผมคิดว่าการฝึกให้สนใจ เอาใจใส่เรื่องเล็ก ๆ แต่สำคัญ ไม่ง่ายแต่ต้องทำ เพราะบางครั้งเล็ก ๆ แต่กระทบใหญ่ได้ผลเสียหาย

          วันนี้อยากจะเล่าให้ฟังเรื่องเล็ก ๆ 2 เรื่อง

• ช่วงนี้ผมอ่านหนังสือต้องใช้แว่นต่า และถ้ามีแว่นก็จะอ่านได้ดี ชัดมาก สนุก เพราะผมได้อ่านทุกเวลา ขึ้นรถ กินข้าว กินกาแฟ ก่อนนอน ยิ่งเช้าออกกำลังกายยิ่งอ่านมาก ผมขาดแว่นตามากกว่า 50% ที่ผมอ่าน ผมไม่เคยมี Mind map ว่าอ่านต้องมีแว่นตา ต่อไปนี้ต้องแก้ปัญหาให้ได้ และคงต้องวางแผนล่วงหน้า
• อีกเรื่องเล็ก ๆ ก็คือ ผมชอบเขียนในสมุดโน้ตเล็ก ๆ หรือในหนังสือของผมเองก็จะเขียนย้ำด้วยปากกาตรงข้อเขียนเหล่านั้นว่าสำคัญ แต่ผมก็มีปัญหามาก ๆ ก็ คือ ปากกาไม่เคยมี

     ตอนเช้าที่ต้องการ คือ

• สมุดโน้ตเล็ก ๆ หรือใหญ่ที่ผมชอบก็ไม่เคยเอาไปด้วยในจังหวะที่ต้องการ
• หรือบางครั้งนั่งรถไฟฟ้า BTS ไปทำงานก็ลืมหยิบหนังสือดี ๆ  ไปอ่านด้วย

     ผมว่าเรื่องเล็กแบบนี้ต้องระวัง อย่างเวลาขึ้นเครื่องบิน มักจะทำตัวน่ารำคาญขอปากกาจากพนักงานบ่อย บางคนคงจำได้อาจารย์คนนี้ขึ้นมาต้องขอปากกาไม่ใช่ขอกาแฟหรือชาเท่านั้น ต่อไปนี้น่าจะมีคำถามว่า Coffee/Tea/Pen or Me?

ถ้าผมแก้ได้..ความสุขของผมและลูกศิษย์ผมจะได้มาก ๆ เลย

 

          จีระ หงส์ลดารมภ์

 

[ทิพย์สุดา หมื่นหาญ]

เรียน ท่านอาจารย์ศ.ดร.จีระ

ดิฉันได้อ่านเรื่องที่อาจารย์ได้ลงบล๊อกนี้ไว้ ก็เลยอยากจะร่วมแสดงความคิดเห็นด้วยค่ะ ดิฉันก็เป็นคนหนึ่งที่ชอบอ่านหนังสือในทุกๆที่ แต่ที่โชคดีกว่าคือยังไม่ใส่แว่นก็เลยไม่ต้องห่วงว่าจะลืมแว่น แต่สิ่งที่เหมือนท่านอาจารย์ก็คือ อยากจะโน๊ตอะไรที่เจอแล้วสามารถนำไปเป็นข้อคิดหรือใช้สอนเสริมให้นักศึกษาได้ แต่ไม่ได้พกสมุดโน๊ตหรือปากกา ต้องขอยืมคนอื่นหรือบางทีก็ใช้กระดาษทิชชู่ค่ะสิ่งที่เห็นเหมือนกันกับอาจารย์ก็คือ

- เรามัวแต่มองภาพใหญ่ทำให้ลืมสิ่งสำคัญเล็กๆไปได้ ซึ่งก็คงใช้ได้ดีกับการบริหารงานนะคะเพราะในบางครั้งเรามองแต่ในมุมกว้างๆ ทำให้หลงลืมหรือละเลยในรายละเอียดเล็กๆ ซึ่งถ้าเป็นการบริหารคนก็คงจะเป็นสิ่งที่ละเอียดอ่อนที่เราลืมที่จะใส่ใจกับคนที่ทำงานอยู่กับเรา ไม่ทราบว่าดิฉันจะเปรียบได้ถูกหรือไม่นะคะ แต่เป็นสิ่งที่พออ่านบล๊อกของท่านอาจารย์แล้วทำให้คิดได้ค่ะ

ขอบคุณค่ะ ที่ให้พื้นที่พวกเราได้แสดงความคิดเห็นเป็นชุมชนแห่งการเรียนรู้ แม้เป็นเรื่องเล็กๆ ของท่านอาจารย์

[ศ.ดร. จีระ หงส์ลดารมภ์]

ถึง อ.ทิพย์สุดา

       ดีใจที่แอบอ่าน Blog ของผม

       ใช่ เรื่องเล็ก ๆ ก็ต้องระวัง ชอบอะไรถึงจะเล็ก ๆ ก็ต้องคิดให้รอบคอบว่าต้องไม่ลืมหรือประมาท พอผมเปิด Blog นี้ ผมก็เลยระวังมาก

จีระ หงส์ลดารมภ์