ฟ้าค่ำ...ลำนำดาว
ท้องฟ้า...ทำให้ฉันเหงาใจ
ฟ้ายิ่งใหญ่...แต่ที่มากมายคือความอ้างว้าง
ขอบฟ้า...แสนไกล...และสิ้นไร้หนทาง
ความฝันอันเลือนลาง...ถูกวางไว้ ณ ปลายฟ้า
สายลม...ทำให้ฉันเหน็บหนาว
พริ้วเพียงแผ่วเบา...ใจฉันกลับหวั่นผวา
พัดมาซ้ำ-ซ้ำ...หอบเอาความช้ำและเย็นชา
รวมกับความเหว่ว้า...จู่โจมใจให้ร้าวราน
ดวงดาว..แสงจันทร์..ทำให้ฉันหวั่นไหว
เยือนฟ้าคราใด...แม้รักจะไร้แววหวาน
จันทร์เป็นเพื่อนใจ...ช่วยผ่อนคลายทรมาน
ราตรียาวนาน...ดุจดังม่านมายา
ท้องฟ้า..มีสายลม..มีแสงจันทร์
มองตัวฉัน...เดียวดาย...ไร้คนห่วงหา
ฟ้าเหงา..ลมหนาว..จันทร์พราวตา
ฉัน..ดั่งฟ้า..กลางลมหนาว..รอดาวเดือน
กิ่งไผ่...ใบหลิว
คำสำคัญ (Tags): #คำประพันธ์
หมายเลขบันทึก: 372342เขียนเมื่อ 5 กรกฎาคม 2010 23:49 น. ()ความเห็น (8)
*** มาอ่านลำนำก่อนนอนค่ะ
*** ชอบคุณบันทึกที่งดงาม ราตรีสวัสดิ์นะคะ
- สวัสดีค่ะ
- แวะมาทักทายด้วยความระลึกถึง สบายดีนะคะ
- วันนี้บุษราได้นำภาพดอกไม้สวย ๆ มาฝากกันค่ะ
- ขอบคุณค่ะ
..สวัสดีค่ะ..คุณกิติยา
ขอบคุณนะคะที่เข้ามาเยี่ยม
..หวัดดีค่ะน้องบุษรา
ขอบคุณมากนะคะที่แวะมาเยี่ยมเสมอๆเลย
ขอบคุณสำหรับดอกไม้ด้วยค่ะ
มองดาว...พี่สาว จะมองมา
มองเดือน..พี่ยังเตือน รักนำพา
มองเมฆน้อย..พี่ยังคอย คนึงหา
ในม่านแห่งกาลเวลา..ยังห่วงหา ทุกคืนวัน
คุณเขียนกลอนเก่งและรุ่มรวยฝันจริงนะคะ
ชื่นชมคะ
..สวัสดีค่ะ...
ขอบคุณนะคะทีมาให้กำลังใจเสมอๆ
.สวัสดีค่ะ คุณสุรีย์พร
กิ่งไผ่ถือว่าเป็นคำชมละกันนะคะ...อิอิ
ขอบคุณมากนะคะที่มาเยือนบ้านกลอน