อันความ "กรุณา" นั้น เป็นอะไรที่พอมีใครเริ่มขึ้นแล้วก็ติดต่อกันได้

เช้าวันนี้ได้คิดขึ้นมาอีกว่า

อันความ "กรุณา" นั้น เป็นอะไรที่พอมีใครเริ่มขึ้นแล้วก็ติดต่อกันได้

เรื่องมีอยู่ว่า เช้านี้ฝนตกหนัก น้ำท่วมผิวถนนถึงขอบฟุตบาท
จึงต้องขับรถออกไปส่งลูกขึ้นรถไฟฟ้าไปเรียนหนังสือ
ใช้เวลาทั้งไปทั้งกลับนานกว่าปกติหลายเท่าตัว
ขากลับก่อนเลี้ยวขวาเข้าซอย
มีแท็กซี่คันหนึ่ง พยายามถอยหลังออกจากซอยทางซ้าย
สังเกตเห็นเปิดไฟกระพริบอยู่นาน ไม่มีคันไหนให้ทาง
เพราะต่างคนต่างไม่อยากไปทำงานสาย แม้จะขยับได้ทีละนิดก็อยากไปก่อน
เราหยุดให้แท็กซี่คันนั้นถอยออกจากซอย
ขณะกำลังจะหยุดให้แท็กซี่ถอย เราเปิดไฟกระพริบส่งสัญญาณให้รถที่ตามหลังมารู้
คันหลังเห็นเราเปิดไฟกระพริบ(คง)เข้าใจผิดว่ารถเราเสีย(กระมัง)
ถ้าเป็นเราๆ ก็คงเข้าใจอย่างนั้น เพราะน้ำท่วมรถเครื่องดับกันเยอะ
จึงรีบหักออกขวาแซงเราขึ้นไปในจังหวะว่างรถสวน
พอแซงขึ้นไปแล้ว หักกลับเข้าซ้ายไม่ได้เพราะรถข้างหน้าค่อยๆ เคลื่อนแบบจ่อท้ายกันไป
แท็กซี่คันข้างหน้าเรานั่นแหละที่จอดให้คันที่แซงขึ้นไปนั้นเข้าซ้ายหน้ารถเขา
ส่วนเราก็ได้รับความกรุณาจากรถที่สวนมาคันหนึ่งจอดให้เลี้ยวขวาเข้าซอยได้

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในชั่วเวลาไม่กี่นาทีนั้น
ทำให้เรารู้สึกเหมือนอุณหภูมิของการจราจรบริเวณปากซอยบ้านเราที่ชุลมุนทุกวัน
เย็นลงในเช้าวันนี้
เสียงแตรบีบไล่กันเงียบลง เปลี่ยนเป็นเอื้อเฟื้อกัน กรุณากันมากขึ้นบนท้องถนน
หยุดให้คนข้าม มอเตอร์ไซค์ก็ช้าลง ไม่ฉีดน้ำใส่คนเดินข้างถนน

ทำให้คิดถึงพระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัวตอนหนึ่ง
ในบทละครเรื่องเวนิชวาณิช
     "อันความกรุณาปราณี
     จะมีใครบังคับก็หาไม่
     หลั่งมาเองเหมือนฝนอันชื่นใจ
     จากฟากฟ้าสุราลัยสู่แดนดิน"
แล้วก็เกิดความคิดขึ้นมาว่า
อันความกรุณานั้น พอคนหนึ่งเริ่มขึ้น
อีกหลายคนก็สนองตามไปในทิศทางเดียวกันด้วย
อย่างคนขับแท็กซี่ที่ได้รับความกรุณาจากเราจอดให้รถแซงเข้าซ้าย
ซึ่งหากเขาสามารถถอยเบียดออกมาได้เองจากซอย
ด้วยความขุ่นเคืองในน้ำใจของเพื่อนมนุษย์
ก็ไม่แน่ว่าเขาจะหยุดให้คันอื่นหรือเปล่า

ความโกรธก็คงเป็นเช่นเดียวกัน พอคนหนึ่งเริ่มขึ้น
อีกหลายคนก็สนองตามไปในทิศทางเดียวกันด้วย

ในภาวะฝนตกน้ำท่วมรถติดนี้
จึงขอความกรุณาทุกท่านจงเอื้อเฟื้อต่อกัน

ขอความสุขจากใจที่สงบจงบังเกิดขึ้นกับทุกท่านเทอญ

สุรเชษฐ เวชชพิทักษ์
๒ ก.ค. ๕๓

[หง~ ลูกสาวป่าป๊า]

^___________________^

[ปรกฤต]

เห็นด้วยว่าเป็นจริงแบบนี้บ่อยครั้ง

ยกเว้นบางครั้งที่เราเจอคนพาล 

และบางครั้งที่เจอคนดีแล้วเราทำไม่ดีกับเขา เราจึงซวยซะเอง

จึงขอร่วมส่งเสริมความเอื้อเฟื้อที่นำใจไปสู่ความสงบได้