ความสุข ความทุกข์ของฉันจากการเรียนเป็นว่าที่คุณครู"

          นับตั้งแต่วันแรกที่ดิฉันได้เข้ามาเรียนที่มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่ ห้อง 01 และได้สัมผัสกับเพื่อนๆ ครูทั้ง 4 วิชา แรกๆ ก็คิดว่าสบายมากเรียนแค่ 4 วิชาเอง และพอผ่านไปได้สักหนึ่งเดือนแล้ว ก็รู้สึกว่า ดูสีท่าจะไม่ไหวแล้ว งานเยอะ การบ้านก็แยะ ไหนจะเรื่องของงานที่ทำอยู่อีก

 โอ๊ย สงสัยจะไม่รอด แต่เราก็ไม่ได้มีปัญหาเพียงคนเดียวยังมีเพื่อนๆ อีกหลายคนในห้องที่ตกอยู่ในสภาพเดียวกับเราบางคนก็ยังแย่กว่าเราอีก ดิฉันก็เลยพยายามทำการบ้าน และงานให้ดีที่สุด โดยที่แบ่งเวลาโดยหลังเลิกงานก็จะเอาการบ้านขึ้นมาทำ จากเวลานอน ก่อน 21.00 น. ก็จะต้องนอนสายไปอีก 2 ชั่วโมง หรือบางครั้งก็ต้องนอน ตี 1 หรือ 2 แล้วก็ต้องตื่นขึ้นมาทำการบ้านหรือตื่นขึ้นมาอ่านหนังสืออีกตอน ตี5 นอนต่ออีก 1 ชั่วโมง แต่บางครั้งก็ไม่ทันนอนเพราะต้องเคลียร์งานที่ทำค้างไว้เพื่อเตรียมนำเสนอ เจ้านาย ตอนเช้า บางครั้งก็ไปทำงานสายหลับในที่ทำงานบ้างบางครั้งที่ทำได้ แต่ส่วนใหญ่ก็ไม่ได้ทำเพราะมีเพื่อนร่วมงานเข้ามาขัดจังหวะตลอด แต่ก็คิดในใจว่าต้องอดทนอีกไม่นานก็ได้เข้าไปในโรงเรียนและได้เจอกับนักเรียนใหม่ๆ หน้าใหม่ๆ นึกๆแล้วน่าสนุกดีว่าเราจะเจอนักเรียนประเภทไหนจะเหมือนเดิมหรือว่าจะดื้อกว่าเดิม

 ถ้าเรียนจบแล้วก็คงจะเหมือนยกดอยสุเทพออกจากอก เลยทีเดียวที่ยกเอาดอยสุเทพมาก็เพราะว่าเวลาขึ้นไปเรียนที่ตึกเฉลิมพระเกียรติ ชั้นที่ 15 จะมองเห็นดอยสุเทพตลอด การที่ฉันจะก้าวเป็นครูเต็มตัวใกล้เข้ามาทุกทีแล้วแต่หนทางอาจจะหนักหนาสาหัสไปซักหน่อยแต่ก็จะสู้ๆ อย่างน้อยก็ไม่ได้เดินไปคนเดียวเราเดินไปพร้อมกับคนอื่นๆ อีกตั้งหลายร้อยคน กว่าจะเป็นครูได้เนี่ยทรหดเหมือนกันดังนั้นสัญญาถ้าได้วุฒิมาก็จะเป็นครูที่ดีที่สุดเท่าที่จะเป็นได้