97. บันทึกด้วยน้ำตา..กรุงเทพวันนี้ กับ สังคมไทยที่ไม่เหมือนเดิม

วันนี้ 19 พฤษภาคม 2553

เขียนบันทึกด้วยน้ำตา...อีกคราแล้ว

น้ำตาที่ไหลย้อนกลับเข้าไปสู่หัวใจ...เศร้า...

 

ฉันเฝ้าติดตามข่าวคราวของสังคมไทยที่เข้าสู่ภาวะวิกฤติมาแล้วกว่าสองสัปดาห์

วันที่ 17 พค.53 ครบ 18 ปี ของ พฤษภาทมิฬ (17 พค.35)

แล้วสังคมไทยก็วิกฤติมากขึ้นเรื่อยๆ จนถึงวันนี้...วันที่เขียนบันทึก

ครั้งนี้ตัวฉันอยู่ไกลจากที่เกิดเหตุ...กลางเมือง

เพราะไม่ได้ไปทำงานหลายวันแล้ว...เป็นวันหยุดที่ไม่ได้ตั้งใจ

 

  

วันนี้ ฉันถูกปลุกขึ้นมารับข่าวสาร

...ทหารเข้าเคลียร์พื้นที่แล้ว...ฉันได้เห็นรถถังนับร้อยอีกครั้งในกรุงเทพ

...ควันไฟคละคลุ้งทั่วเมือง...ด้วยกองเพลิงจากกองยางที่วางอยู่เรียงรายในหัวใจเมือง

...เสียงปีน เสียงระเบิด เสียงประทัด เสียงไซเรน และการแจ้งข่าวของสำนักข่าวต่างๆ

...สถิติการนับศพ นับผู้บาดเจ็บ ....ทบทวีขึ้นมาอีก

...มีคนบอกว่า "ต้องจบให้ได้ในวันนี้ ก่อนหกโมงเย็น"

ฯลฯ

  

 

น้ำตาไหลย้อนจากหัวใจ ออกสู่...ดวงตา...อาดูร

จะให้ฉันเชื่อไหมว่านี่คือ "สังคมไทย ในวันนี้"

วันนี้...และต่อไป สังคมไทย คงไม่เหมือนเดิม

ฉันยังไม่รู้ว่า เรื่องราวความรุนแรงนี้จะจบอย่างไร

แต่ฉันรู้ว่า...สงครามครั้งนี้...คนไทยฆ่ากันเอง

ฉันรู้ว่า...บาดแผลนี้จะเป็นอีกบทเรียนทางประวัติศาสตร์หนึ่งของประเทศไทย

มีหลายคนถูกจารึกให้เป็นวีรชน และอีกหลายคนถูกจารึกให้เป็นผู้ก่อการร้าย

ปัญหาเดิมๆ ของสังคมไทย ยังคงดำรงอยู่...

เพราะแท้จริงมันไม่ใช่โจทย์ของสงครามนี้มาตั้งแต่ต้น

ปัญหาใหม่ๆ ของสังคมไทย จะยิ่งเพิ่มเติมขึ้น...

ไม่ว่าจะเป็น...วัฒนธรรมของการใช้กำลัง การใช้อาวุธ การใช้ความรุนแรง

การแบ่งแยกคนออกเป็นกลุ่มๆ ด้วยอคติ ไม่รับฟังความแตกต่างกันมากขึ้น

วันนี้...กรุงเทพฯ เต็มไปด้วยหมอกควันที่ปกคลุมไปทั่วเมือง

แต่วันพรุ่งนี้...หมอกควันเหล่านี้จะปกคลุมหัวใจของคนไทยไปอีกนาน

  

 

...ในหัวใจของฉัน มีบาดแผลเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งแล้ว

ฉันไม่รู้ว่าแผลนี้จะหายเมื่อไร เพราะมันเจ็บลึกลงไปกว่าแผลเดิมๆ

ฉันหวังเพียงว่า ให้สังคมไทย ผ่านวันคืนเหล่านี้ไปได้ อย่างบอบช้ำน้อยที่สุด

แล้วชีวิตที่เหลือ จะต้องช่วยกันเยียวยาแผลเดิม ป้องกันแผลใหม่

สังคมไทยไม่ได้ต้องการวีระบุรุษ แต่ต้องการคนไทยทุกคน

แต่เป็น "คนไทยที่มีสติ สู้ด้วยปัญญา และมีเมตตาธรรม"

และนี่เป็นโจทย์ใหญ่สำหรับสังคมไทย และฉันด้วยว่าจะทำอย่างไร

....

ขอบคุณภาพจาก สำนักข่าวต่างๆ ที่ปรากฎใน internet

[สันติ หมื่นไวย]

อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด
ใครก่อกรรมไว้ก็ต้องรับกรรมนั้น
เหตุการณ์ที่เกิดในวันนี้และอาจจะสงบสุขในระดับหนึ่งในวันนี้
เป็นความปรารถนาของคนส่วนใหญ่ในประเทศที่กำลังตามติดสถานะการณ์และให้กำลังใจกับฝ่ายทหารที่กำลังปฏิบัติหน้าที่