ความสำเร็จที่ต้องใช้เวลา

หลายคนคงจะได้มีโอกาสกลับมาสอนที่โรงเรียนเดิมที่เคยเรียนในสมัยมัธยมศึกษา เช่นเดียวกับตัวดิฉัน   ดิฉันสอนวิชาคณิตศาสตร์ในระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 หลังจากที่ย้ายกลับมา เข้าสอนในคาบแรกรู้สึกเกร็งมาก เหมือนกับฝึกสอนครั้งแรก เพราะเด็กนักเรียนห้องที่ไปสอนเป็นนักเรียนห้อง 1 นักเรียนจะไม่ฟังครูเลยคุยกันเสียงดัง เวลาอธิบายก็ไม่ฟัง แม้จะเตือนหลายครั้ง ทำให้รู้สึกว่าเราควบคุมชั้นเรียนไม่ได้ และยังมีนักเรียนบอกว่าเรียนไม่รู้เรื่อง ทำให้ต้องไปเตรียมการสอนให้ดีกว่าที่เตรียมไว้ แต่ว่าก็ยังเป็นอยู่เช่นเดิม แม้จะเตรียมมาดีขนาดไหนนักเรียนก็ยังไม่เข้าใจ และไม่ฟังเหมือนเดิม ความรู้สึกตอนนั้นท้อแท้มาก แต่ก็ยังฮึดสู้ พยายามหาเทคนิคหรือวิธีการจูงใจนักเรียน จนสอนกันไปได้ระยะหนึ่งก็เริ่มเข้ากับนักเรียนได้บางกล่ม แต่ก็ขอชมนักเรียนห้องนี้ว่า แม้จะไม่สนใจฟัง ก็ทำข้อสอบได้ทุกครั้ง แต่ถึงจะเข้ากับนักเรียนได้ห้องนี้ก็ยังคุยเช่นเดิม บางทีนั่งฟังครูจนหลับไปก็มี จนสอบปลายภาคเรียนที่ 2 ของชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ข้อสอบเป็นวิชาเขียน มีนักเรียนหลายคนเขียนความรู้สึกมาบอกว่า เขารู้สึกเสียใจที่เคยแสดงกิริยาที่ไม่ดี ที่เคยเล่นกัน คุยกัน และมีบางครั้งที่เขาสังเกตเห็นน้ำตาครู เขาเสียใจและขอโทษมาด้วย บางคนก็วาดรูปขณะที่นั่งเรียนคณิตและมีตัวดิฉันอยู่หน้าห้อง เพียงแค่นี้ดิฉันรู้สึกดีใจมาก แสดงว่าได้เข้าถึงนักเรียนแล้ว แค่นี้ก็เพียงพอแล้วกับความรู้สึกที่เคยเสียใจ ท้อแท้ที่ผ่านมา..........