ผมได้มีโอกาสแลกเปลี่ยนเรียนรู้ข้อมูลการวิจัยและพัฒนาระบบคุณภาพการศึกษาทางวิชาชีพกิจกรรมบำบัดตามหัวข้อเรื่องดังนี้
ผมขอสรุปประเด็นที่เข้าร่วมประชุมด้านกิจกรรมบำบัดศึกษาตามหัวเรื่องต่างๆ ข้างต้นดังนี้
เป็นข้อมูลที่มีประโยชน์มากครับ
เขตอีสานาตอนบน ๖ จังกวัด คือ เลย หนองบัวลำภู อุดรธานี หนองคาย สกลนคร นครพนม มีคนพิการที่ลงทะเบียนคนพิการไว้ ประมาณ ห้าหมื่นคน จากประชากรราวๆ ห้าล้านคน ผมคิดว่า ยังไม่ครบถ้วน และ คนลงทะเบียนไว้ เราก็ยังดูแลหรือช่วยให้เขาพึ่งตนเองได้ไม่มากนัก อาจารย์ มีคำแนะนำเรื่องการพัฒนาคุณภาพชีวิตคนเหล่านี้อย่างไรครับ
เรียน ผอ.ปรีดา ที่นับถือ
ผมแนะนำหลักการของ Community Based Rehabilitation กับ Social Participation (WHO-ICF) ทั้งนี้คงต้องหาหน่วยพัฒนาชุมชนของเขตอีสานหรือกลุ่มทีมงานประจำชุมชนของผู้พิการที่ลงทะเบียนไว้ เพื่อมาระดมความคิดว่า คนพิการจำนวนห้าหมื่นคนนี้มีความต้องการอะไรเป็นสำคัญในการพัฒนาคุณภาพชีวิต จากนั้นคงต้องจัดทีมบุคลากรทางการแพทย์และสังคมที่มีความเข้าใจในการคัดกรองสมรรถภาพทางร่างกาย ทางจิตสังคม ช่วงวัยที่มีความต้องการฟื้นฟูทางการแพทย์หรือทางการศึกษาพิเศษ และองค์ประกอบใดในการพัฒนาทักษะชีวิตในชุมชน โดยเข้าไปเยี่ยมบ้านและออกแบบโปรแกรมทักษะชีวิตพื้นฐาน (รายละเอียดผมคงต้องเรียบเรียงให้ภายหลัง หากท่าน ผอ. สนใจ ครับ)
บุคลากรข้างต้น ได้แก่ แพทย์เวชศาสตร์ครอบครัว/ฟื้นฟูชุมชน นักกิจกรรมบำบัดชุมชน นักกายภาพบำบัดชุมชน นักจิตวิทยาชุมชน นักสังคมสงเคราะห์ ครูการศึกษา ครอบครัวหรือญาติผู้พิการ ตัวผู้พิการเอง และผู้บริหารท้องถิ่นหรือหน่วยงาน สปสช
ที่สำคัญการพัฒนาคุณภาพชีวิตที่สมาพันธ์โลกของนักกิจกรรมบำบัดและองค์การอนามัยโลกได้ร่วมมือพัฒนาชุมชนด้อยโอกาสมากว่า 50 ปี คือ สิทธิมนุษยชนของคนพิการในการมีความเป็นอยู่ที่ดีและมีอาชีพ และการเข้าถึงบริการทางการแพทย์ การศึกษา และการมีส่วนร่วมทางสังคมในฐานะพลเมืองดี โดยหลักการแล้ว การสร้างทีมงานสำคัญมากในแต่ละชุมชนและต้องค่อยๆ พัฒนาระบบอย่างค่อยเป็นค่อยไป ปรับจากการพัฒนาชุมชนเดิมในเชิงคุณภาพและการทำงานเป็นทีม
ผมหวังว่าคงเป็นประโยชน์และหากต้องการแลกเปลี่ยนเรียนรู้เพิ่มเติม ผมยินดีตอบทาง [email protected] หรือมือถือ 085-224-0707 ครับ