สังคมหน้าด้าน

 สังคมหน้าด้าน

             สี่ห้าปีหลังมานี้ ได้มีปรากฎการณ์ทางสังคมที่เข้าข่าย “ล้ำเส้น”เพิ่มมากขึ้น  ผมใช้คำว่า “พฤติกรรมล้ำเส้น” หรือ “พฤติกรรมหน้าด้าน” โดยขออธิบายขยายว่า เป็นการแสดงออกหรือการกระทำที่เกินขอบเขตของสังคม  นั่นคือในแต่ละสังคมนั้นจะเส้นขีดไว้ว่าอะไรเหมาะอะไรควร  แค่ไหนที่สังคมรับได้และไม่ปฏิเสธ

           สิ่งที่ล้ำเส้น เกิดขึ้นเป็นรูปธรรมหลายประการ  ได้แก่การขึ้นป้ายโฆษณาสินค้าขนาดใหญ่ที่มีรูปหญิงชายนอนกึ่งเปลือยเพื่อโฆษณาถุงยางอนามัย   การนำหญิงวัยรุ่นที่เรียกว่า “พริตตี้”นุ่งน้อยห่มน้อยมายืนแนะนำรถในงาน “มอเตอร์โชว์”หรือเต้นโชว์ไปตามถนนหนทาง(มีมากในต่างจังหวัด)  การนุ่งชุดอาบน้ำวาบหวิวในตู้กระจกที่ตั้งอยู่บนรถยนต์ขับตระเวณไปทั่วเพื่อโฆษณาน้ำยาสระผม  การโฆษณาครีมนมเด้งด้วยการเปิดเต้าอกนวดให้ดูต่อหน้าสื่อมวลชน  การที่นักแสดงตลกเปลือยกายล่อนจ้อนวิ่งกุมของลับกลางถนนกลางวันแสกๆ  การถ่ายเปลือยอกโฆษณาปกแผ่นเทปของนักร้องหญิงลูกทุ่งเพื่อเรียกร้องความสนใจ การนำหนังสือประเภทเสพกาม (ปกขาว)วางขายบนแผงในร้านหนังสือชั้นนำ  ฯลฯ   

              เหล่านี้คือตัวอย่างที่ปรากฎขึ้นและทุกครั้งสร้างความฮือฮา จนหนังสือพิมพ์รายวัยเกือบทุกฉบับนำไปลงเป็นข่าวหน้าหนึ่ง  เรียกได้ทั้งดังและทั้งได้โฆษณาฟรีไปทั่วประเทศ (ถูกปรับในอัตราโทษเพียง 500 บาทเท่านั้น)  โดยผู้กระทำนั้นไม่ได้คำนึงเลยว่าผลกระทบที่เกิดขึ้นต่อเด็ก เยาวชนและสังคมโดยรวมนั้นจะเป็นเช่นไร 

              ครั้นเมื่อได้หันกลับไปดูประเทศที่ถูกระบุว่ามีเสรีภาพอย่างมากในการแสดงออก ก็ยังมีเส้นที่สังคมขีดไว้ เช่นประเทศสหรัฐอเมริกา คราวที่นักร้องหญิงชื่อดังคนหนึ่งออกมาร้องเพลง โดยมีนักร้องหนุ่มอีกคนมายืนคลอเคลียอยู่ด้านข้างและแสดงบทจบลงของเพลงด้วยการกระตุกเสื้อนักร้องหญิงจนเห็นเต้าอกข้างหนึ่งโผล่ออกมา  ผลก็คือถูกสังคมตำหนิติเตียนและวิจารณ์กันอย่างหนักจนแทบเสียผู้เสียคนและต้องออกมาเอ่ยปากขอโทษต่อสังคมในเวลาต่อมา

               ถามว่า “พฤติกรรมหน้าด้าน”ที่เพิ่มมากขึ้นสังคมไทยเช่นนี้จะกระทำเช่นไรเพื่อยับยั้งให้ลดน้อยถอยลง  คำตอบสั้นๆ ก็คือ หนึ่ง...ต้องร่วมมือกันแจ้งข่าวให้เจ้าหน้าที่บ้านเมืองลุกขึ้นมาจัดการ (ใช้คำว่าลุกขึ้นมา เพราะมักชอบนั่งเฉย ไม่ขึ้นมาช่วยดูแลชาวบ้าน)  สอง...รณรงค์ให้เกิดการต่อต้านไม่ใช้ ไม่ซื้อ ไม่ดู  ไม่ฟังสิ่งที่โฆษณานั้น 

                คำตอบสั้นๆ ทั้งสองข้อนี้มีการใช้อย่างมากในประเทศที่ก้าวหน้าทั้งยุโรปและอเมริกา ซึ่งผลที่ออกมานั้นมีพลังมาก เช่นถูกเล่นงานจริงจัง และต่อต้านอย่างต่อเนื่อง จนบรรดาบริษัททั้งหลายหวั่นเกรงและจะต้องใช้ความคิดใคร่ครวญและความละเอียดยิ่ง ต่อการทำ “โฆษณาแต่ละชิ้น”เพื่อออกเผยแพร่  เพราะหากเกิดความผิดพลาดขึ้นแล้ว บริษัทจะเสียหายมากและมีผลต่อการขาดทุนอย่างย่อยยับในที่สุด

               ร่วมกันนะครับ  เพื่อลด “พฤติกรรมหน้าด้าน”ให้ลดน้อยถอยลงในสังคมไทย

                                            ..................................

 

[อัยการชาวเกาะ]

เห็นด้วยกับครูหยุยอย่างยิ่งเลยครับ

การโฆษณาประเภทไม่สนใจวัฒนธรรมที่ดีของสังคมก็เช่นกัน เช่น ดีดฝาเบียร์เฉี่ยวหัวคนอื่นในที่สาธารณะ การยกขวดน้ำขึ้นดื่มทั้งขวดโดยไม่สนใจว่าคนที่จะมาดื่มน้ำคนต่อไปเขาจะทำอย่างไร ต้องต่อต้านไม่ซื้อสินค้าพวกนี้ครับ

[คิม นพวรรณ]

สวัสดีค่ะ

• เห็นด้วยค่ะกับบันทึกของคุณครูหยุย
• วันนี้เดินผ่านร้านค้า  เสื้อเด็ก ๆ โดยเพาะเด็กหญิง  เป็นชุดนุ่งน้อย ห่มน้อย วาบหวิว  โดยเจตนาให้เด็กเป็นเครื่องมือของผู้ใหญ่  ผู้ใหญ่จะจับเด็กแต่งอย่างไร เด็กก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ
• เด็กวัยรุ่นที่มีพ่อแม่คอยดูแล  มีโอกาสรอดจากการลอกเลียนแบบจากสังคมหน้าด้าน  ส่วนเด็กอีกมากมายที่พ่อแม่ไม่มีเวลาดูแลหรืออบรมอย่างใกล้ชิด  เขามีโอกาสเลียนแบบได้เต็ม ๆ
• กางเกงขาสั้นวัยรุ่นที่วางขายมีความยาวแค่ครึ่งคืบ  ไม่ว่าสังคมในเมืองหรือบ้านนอก เด็กวัยรุ่นนิยมนุ่งสั้นกันมาก  แม้ว่าสถานศึกษาจะห้ามปราม  แต่ไม่สามารถจะไปห้ามคนขายได้ นี่เป็นปัญหาอีกประการหนึ่งค่ะ

[ครู ป.1]

สื่อ..เห็นชัด ๆ มากมายทุกเรื่องนะคะ

การแต่งกายในละคร..ก็เหลือรับ

ในโฆษณา..ก็ไม่ไหว

พ่อแม่ไม่มีเวลาสอน..ไปกันใหญ่ค่ะ

[นาย วัลลภ ตังคณานุรักษ์ (ครูหยุย)]

เมื่อใดที่เห็นว่าสื่อเผยแพร่สิ่งที่ถูกต้อง ทั้งที่เป็นข่าวหรือละคร ในหลายประเทศ เขามีวิธีการประท้วงด้วยความสุภาพคือ ชวนเพื่อนๆ เขียนไปรษณียบัตร "ต่อว่า"ไปยังผู้ผลิตละครหรือส่งไปยังบรรณาธิการหนังสือพิมพ์ ผู้ประกาศข่าวทีวี ปัจจุบันน่าจะทำได้ง่ายกว่านี้คือโพสต์ข้อความตัววิ่งไปตามรายการข่าวทีวีต่างๆ กระแสนี้น่าดำเนินการครับ แต่ต้องใช้ความอดทนและเวลาสักหน่อยในการสร้างวัฒนธรรมเช่นนี้ให้กลายเป็นกระแสหลักต่อไป