ความพยายามอยู่ที่การกระทำ

ความพยายามอยู่ที่การกระทำ หาใช่ที่คำพูดไม่

พี่หน่อย - นภาพร ตั้งพูลผลวนิชย์ ได้ส่งเรื่องเล่ามาให้ข้าพเจ้าเมื่อหลายวันก่อน ซึ่งข้าพเจ้าได้นั่งอ่าน ซึมซับ และสัมผัสสิ่งที่พี่หน่อยพยายามบอกกล่าว ข้าพเจ้านั้นรู้จักพี่หน่อยมานานหลายปี เห็นความตั้งใจของการทำงานเพื่อผู้ป่วยสุขภาพจิตและจิตเวช ข้าพเจ้าไม่มองรายละเอียดมากมายนักหากแต่มองถึงความมุ่งมั่นที่มีความต่อเนื่องในการทำบางสิ่งบางอย่างเพื่อไปสู่บางสิ่งบางอย่างเท่านั้น

วิถีแห่งการเรียนรู้ของพี่หน่อย มีถูกใจบ้างผิดใจบ้าง สำหรับข้าพเจ้ามองว่า นี่ล่ะคือ วิถีทางของการก้าวย่าง แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่เคยละถอยคือ การต่อสู้...อันเป็นการต่อสู้บนหนทางหรือเส้นทางภายในจิตใจตนเอง

ต้นทุนทางจิตใจที่ได้มาจากธรรมชาตินั้นมีทั้งมากและน้อย

นั่นน่ะหมายถึงว่า ... บางอย่างเราได้มามากแต่เรานำมาใช้น้อย บางอย่างเราได้มาน้อยแต่กลับไปใช้มาก เราขาดปัญญาอันมีฐานมาจากสติ มาพิจารณาใช้...บางครั้งเราใช้สมองอันสะท้อนมาจาก "ความคิด" มากไป บางอย่างเราใช้ "ใจ" อันมาจาก "ความรู้สึก" มากไป โลกเราจึงเป็นเอียงๆ เอนๆ ไป ความร่วมเย็นจึงมีน้อยลงไปทุกทีๆ...

การก้าวย่าง...บนหนทางของพี่หน่อย...ในเส้นทางการฝึกฝนตนเอง ด้วยความอดทน ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เบียดเบียนบ้าง เผื่อแผ่บ้าง... แต่ก็ยังก้าวเดิน เพราะนี่คือ การเรียนรู้

วันนี้พี่หน่อยเลือก...ใช้การเขียนบันทึก เพื่อ...เรียนรู้สภาวะแห่งภายใน แรกๆ นั้นพี่หน่อยจะกังวลมากว่าจะเขียนออกมาเช่นไรดี แต่ข้าพเจ้าก็ได้บอกว่าอย่าไปยึดติดตามวิธีการเขียนเลย...

ปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินไปตามธรรมชาติ ข้าพเจ้าเชื่อว่าหากเราฝึกฝนไปเรื่อย ความอ่อนโยน อ่อนน้อม และความละเอียดทางจิตใจจะถูกเจียระไน ไปตามหนทางแห่งการฝึกฝนนี้เอง เพียงแค่เราน้อมใจลงสู่หนทางการฝึกฝนเท่านั้น

การจัดอบรมจิตเวช สำหรับ แพทย์ใช้ทุน รพ.ยโสธร  ปี 53

เรื่องเล่าจากพี่หน่อย

 การเดินทางพาพชท.(แพทย์ใช้ทุน)ไป ทบทวนความรู้เรื่องการตรวจวินิจฉัยและบำบัดรักษาโรคทางจิตเวช ในวันศุกร์ที่ผ่านมา ( 30 เมษา53)

 เวลา  7  โมงเช้า ข้าพเจ้าได้รับโทรศัพท์จากน้องบล ..ทบทวนการนัดหมายและสถานที่ไปรับ..ในใจคิดว่าน้องบลช่างเป็นคนที่น่ารัก...และสม่ำเสมอ    เท่าที่รู้จักน้องบล..น่าจะตั้งแต่ปี 39   ไม่ว่าจะไปไหนกับน้องบล ก็จะโทร confirm เสมอ ...จึงได้ตอบน้องบลว่ากำลังจะไปรับน้องบลและจะไปรับน้องใหม่ ( พชท.) ต่อ

 เมื่อถึงจุดนัดหมายกับน้อง...ข้าพเจ้าได้รับคำถามว่า...พี่ครับวันนี้เพื่อนๆเหนื่อยหล้าจากการทำกิจกรรมรับน้องใหม่ บางคนต้องออกไปโรงพยาบาลชุมชน และมีคนที่ต้องไปขึ้นเวรบ่าย 4  โมงนี้  อยากพักและเตรียมตัวในการทำงานใหม่ผมก็เหมือนกัน....จึงอยากขอให้พี่จัดอบรมถึงเที่ยงและรีบกลับมาได้ไหม....

 เมื่อได้ยินคำถามนี้..ข้าพเจ้ารู้สึกเห็นใจน้องๆ ...ความจริงข้าพเจ้าทราบมาก่อนหน้านี้แล้ว ในใจรู้สึกว่าเราจะยัดเยียดความรู้ให้น้องรึเปล่านา...น้องๆคงอยากพัก ถ้าเป็นเราก็อยากพักเหมือนกัน...เรียนมาตั้ง 5- 6 ปี มานี่ก็คงอยากมาทำงานเอาความรู้ที่เรียนมานำมาใช้ มากกว่ามาถึงก็ให้มาอบรมอีก...

 จึงได้บอกน้องว่า พี่เองก็อยากให้น้องๆได้พักและเตรียมตัวสำหรับเริ่มงานใหม่   ความจริงวันนี้พี่เตรียมจะพาน้องๆไปเที่ยว ที่จังหวัดอุบลฯกันทุกคน แต่เนื่องจากวันที่จะจัดอบรมเดิมกำหนดวันที่  6-7  พ.ค.  แต่วิทยากรไม่ว่างจึงได้ปรึกษาคุณหมอประพจน์ ร่วมกันตัดสินใจสลับโปรแกรม  ให้มาอบรมวันนี้ และแบ่งกลุ่มไปเที่ยววันที่ 6-7 แทน...ซึ่งโปรแกรมที่จิตแพทย์แจ้งพี่ กำหนดการเลิกตามเวลาราชการ พี่รู้สึกว่าเขาตั้งใจและเตรียมสอนน้องเต็มที่นะคะ... 

แต่น้องๆไม่ต้องกังวลเดี๋ยวเราไปดูสถานการณ์ที่โรงพยาบาลพระศรีแล้วค่อยถามความเห็นกันอีกทีตอนนี้เชิญน้องๆ แยกย้ายกันขึ้นรถตามอัทธยาศรัย รถมี 2 คัน  พี่แตเตรียมข้าวผัดทะเล –น้ำดื่มไว้ให้บนรถ ...เชิญน้องๆตามสบายค่ะ...

 น้องๆแบ่งกันขึ้นรถอย่างรวดเร็ว...และเราก็ออกเดินทาง ในรถที่ข้าพเจ้านั่งมา สังเกตดูน้องบางคนท่าทางเหนื่อย เพลีย  ดูไม่ค่อยสดชื่นนัก  แต่ส่วนใหญ่ก็โอเค.

 เมื่อก้าวสู่ โรงพยาบาลพระศรีมาโพธิ์  ...ข้าพเจ้าได้รับการทักทายปราศรัยจากบรรดาพี่น้องที่เดินผ่านไปมา เช่น น้องตั๊ก... นักจิตวิทยา  พี่แหม่ม..พยาบาลหัวหน้างาน OPD  น้องติ้ง...เมื่อก่อนอยู่งานแผนงาน  และคนอื่นๆ..ทุกคนยิ้มทักและยกมือขึ้นสวัสดีกัน..ถามสาระทุกข์สุกดิบกันและกัน

ในใจข้าพเจ้ารู้สึกดีใจเหมือนได้กลับมาเยี่ยมบ้านอีกครั้ง...รับรู้ถึงมิตรภาพและความอบอุ่นใจที่เรามีให้แก่กันและกัน ในใจของข้าพเจ้าเกิดความรู้สึกหวลรำลึกถึงบรรยากาศการทำงานกับพี่ๆน้องๆเพื่อนๆร่วมงาน   เรามีความรู้สึกที่ดีให้แก่กัน รักและผูกพันกัน เมื่อเจอก็พูดคุย ถามข่าว ช่วยเหลือเกื้อกูลกันและกัน..ข้าพเจ้ารู้สึกมีกำลังใจขึ้นมาอย่างประหลาด  ความรู้สึกเหนื่อยหล้าจากการจัดเตรียมงาน ได้ลดลงไปอย่างมาก  ข้าพเจ้าจึงได้สูดลมหายใจเข้าอย่างเต็มอื่ม  พร้อมยิ้มรับ กับความสุขในใจอย่างดื่มด่ำ ...เหมือนได้น้ำทิพย์หยดลงในใจ  เมื่อคิดถึงบรรยากาศที่นี่ที่ได้ทำงานร่วมกันอย่างมีความสุข

 เมื่อขึ้นไปถึงห้องประชุมเห็นน้องตุ๋ม...ยิ้มทักและสวัสดี..พร้อมกุลีกุจอช่วยเหลือยกของยิ้มแย้มอย่างมีความสุข.. ครั้นเมื่อเห็นน้องตู่และน้องหนิง ที่หน้าห้องประชุม  ในใจข้าพเจ้ารู้สึกดีใจ..และรู้สึกขอบคุณที่น้องมาร่วมกิจกรรม วันนี้...

 หลังจากการกล่าวทักทายพูดคุย แนะนำตัวกันและกัน รวมทั้งทำ Pre test แล้ว ก็เริ่มต้นการประชุมด้วยเรื่องการบำบัดรักษาผู้ป่วยจิตเวชฉุกเฉิน  และผู้ที่มีปัญหาจากการดื่มสุรา จาก หมอเก๋  ...ตามด้วยเรื่อง โรคจิตเภท โรคซึมเศร้า และโรคอารมร์แปรปรวน  จากคุณหมออ้ำ..และสุดท้ายเรื่องโรควิตกกังวล  และการขั้นตอนส่งต่อผู้ป่วยมารพ.พระศรีฯ  และระบบ Consult โดยหมออิ้ว  ซึ่งเป็นเรื่องโรคที่พบได้บ่อย   ปัญหาที่พบ และประเด็นการปรึกษาในการบำบัดรักษาอย่างหนึ่ง...          

 ระหว่างการประชุมข้าพเจ้าแอบหันไปมองดูน้องๆในห้องประชุมส่วนใหญ่ตั้งอกตั้งใจฟังเป็นอย่างดี  บรรดาพี่ๆ...จิตแพทย์  ก็ตั้งใจบรรยาย แบบเป็นกันเอง สไตล์พี่บอกน้อง ส่วนใหญ่พูดถึงประสบการณ์ที่เน้นให้น้องๆนำไปใช้ในทางคลินิก  ...สำหรับข้าพเจ้าเองก็พลอยได้รับความรู้เพิ่มเติมอีกมาก  ในขณะที่  น้องตุ๋มและทีมรพ.พระศรี  คอยอำนวยความสะดวก เรียกช่างโสตมาถ่ายภาพ บางตอน ...เสริฟอาหารว่าง ดูแลเรื่องอาหาร ถ่ายเอกสาร  ในใจรู้สึกได้ถึงความจริงใจในการทำงานของน้องๆทีมรพ.พระศรี มีความอบอุ่นและสุขใจมาก

ข้าพได้ถามน้องๆ ถีงการจัดอบรมวันนี้  หลายคนยิ้มแย้ม บอกว่ารู้สึกดีค่ะ ได้ทบทวนความรู้   ...มีประโยชน์ค่ะ อาหารก็อร่อย..และเพื่อนๆก็ได้กลับตามเวลาค่ะ..เมื่อดูแลคะแนน Pre – Post test ในภาพรวมน้องๆมีความรู้เพิ่มขึ้น..และเราได้สัญญากันไว้ว่าจะให้รางวัลสำหรับคนที่มีคะแนนสูงสุด และคนที่มีคะแนนเพิ่มขึ้นมากที่สุด...ในวันที่เรามาดูงานกัน...สุดท้ายเราก็แยกย้ายกันตามภาระกิจด้วยรอยยิ้ม..                                                                                                                                        

 
๕ พฤษภาคม พ.ศ.๒๕๕๓

ความในใจ