จดหมายจากนักอ่าน - นฤมล (เฟิร์น)

๕ เมษายน ๒๕๕๓

เรียน พี่ๆมูลนิธิพูนพลัง

                หนูขอขอบคุณมากค่ะสำหรับหนังสือทั้งสองเล่ม หนูอ่านจบแล้วค่ะ หนังสือทั้งสองเล่มหนูเพิ่งอ่านครั้งแรก แต่มีอยู่เล่มหนึ่งชื่อเรื่อง ครูไหวใจร้าย หนูเคยได้ยินเหมือนเคยสร้างเป็นละครนานมากแล้วค่ะ เมื่อครั้งหนูยังเรียนอยู่ชั้นประถมศึกษาเพื่อนๆเคยล้อหนูว่าเหมือนครูไหวใจร้ายมากเลยค่ะ เพราะหนูใส่แว่นตา มันก็เป็นเพียงลักษณะภายนอกที่ดูเหมือน แต่ที่จริงแล้วไม่เหมือนหรอกค่ะ และหนูก็ไม่ได้ใจร้ายเหมือนครูไหวใจร้ายด้วย ถ้านึกถึงคุณครูหรืออาจารย์ที่ดุเหมือนครูไหวใจร้ายก็มีอยู่ค่ะ แต่ท่านได้ปลดเกษียณราชการออกจากโรงเรียนได้ไม่นาน หนูคิดว่าอาจารย์ทุกท่านที่ท่านดุด่าว่าเราเพียงเพราะท่านอยากให้นักเรียนทุกคนประสบความสำเร็จในการศึกษา อยู่ในกฎระเบียบของโรงเรียน เหมือนพ่อกับแม่ที่ดุด่าว่าเราเพราะอยากให้เราเป็นคนดีของท่าน ครูบาอาจารย์ทุกคนและพ่อกับแม่ย่อมภูมิใจเมื่อเห็นศิษย์และลูกของตัวเองประสบความสำเร็จในชีวิต

                ส่วนเรื่องเรียนที่หนูจะเรียนต่อ ม.4 หนูไปสมัครเรียบร้อยแล้วค่ะ คุณครูทางโรงเรียนเปิดรับสมัครนักเรียนเข้าศึกษาต่อระดับชั้น ม.1 ม.4 และ ปวช. 1 ตั้งแต่วันที่ 13-17 มีนาคม 53 หนูไปสมัครตั้งแต่วันแรกมีนาคมที่ผ่านมาแล้วค่ะ มีนักเรียนจากโรงเรียนอื่นมาสมัครมากค่ะ และหนูก็ขอขอบคุณสำหรับคำอวยพรวันเกิด ถึงปีนี้หนูจะใช้นางสาวหนูไม่อยากใช้หรอกค่ะ เพราะหนูอยากเป็นเด็กมากกว่าที่จะโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ วันเกิดทุกปีหนูไม่ได้ให้ความสำคัญมากเท่าไหร่หรอกค่ะ อย่างที่คนหลายคนชอบจัดงานวันเกิดฉลองกันมากมาย สนุกสนาน วันเกิดก็สำคัญอย่างหนึ่งเพียงแค่ช่วยเพิ่มอายุของเราให้มากขึ้น 1 ปี จะทำให้เรามีอายุมากขึ้นและก็แก่ลง หนูเคยอ่านบทกลอนกลอนหนึ่งซึ่งบทกลอนนี้เกี่ยวกับวันเกิด ซึ่งหนูอ่านแล้วชอบมาก หนูไม่ทราบว่าพี่ๆมูลนิธิพูนพลังเคยได้ยินหรือเคยได้อ่านมาก่อนหรือเปล่า พี่อาจเคยได้ยินหรือเคยได้อ่านมาแล้วก็ได้ค่ะ ซึ่งกลอนก็มีอยู่ว่า

   วันเกิดลูก            เกือบคล้าย            วันตายแม่

เจ็บท้องแท้             เท่าไหร่                   มิได้บ่น

กว่าอุ้มท้อง            กว่าจะคลอด         รอดเป็นคน

เติบโตจน                บัดนี้                  นี่เพราะใคร

   แม่เจ็บเจียน        ขาดใจ                     ในวันนั้น

กลับเป็นวัน            ลูกฉลอง                 กันผ่องใส

ได้ชีวิต                    แล้วก็หลง               ระเริงใจ

ลืมผู้ให้                    ชีวิต                         อนิจจา

   ไฉนจึง                  เรียกกัน                  ว่า “วันเกิด”

วันผู้ให้                    กำเนิด                    จะถูกกว่า

คำอวยพร                ที่เขียน                  ควรเปลี่ยนมา

ให้มารดา                 คุณเป็นสุข             จึงถูกแท้

                บทกลอนนี้หนูได้อ่านจากหนังสือเล่มหนึ่ง เป็นหนังสือที่คุณยายของหนูชอบ เป็นหนังสือธรรมะรวบรวมเรื่องราวเกี่ยวกับบุตรที่กตัญญูกตเวทีต่อบุพการีและบุพการีที่หายากยิ่งในปัจจุบัน รวบรวมเรื่องราวต่างๆเข้าด้วยกัน ทางสำนักพิมพ์และพระพยอม กัลยาโณ ได้จัดพิมพ์ขึ้นโดยแรงบันดาลใจต่างๆหลายประการมากค่ะ คุณยายได้ซื้อหนังสือเล่มนี้เมื่อครั้งเดือนมีนาคมที่ผ่านมา พระพะยอม กัลยาโณ ท่านได้เดินทางมาที่จังหวัดสระแก้ว วัดมะกอก บ้านโคกเพร็ก ท่านได้เทศนาให้แก่ผู้ที่บวชอุบาสกอุบาสิกาฟัง หนูก็ได้มีโอกาสไปฟังท่านด้วยค่ะ

                สุดท้ายนี้ช่วงนี้หนูก็ปิดเทอมแล้วค่ะ หนูไม่ได้ไปไหนเพราะอากาศร้อนมากค่ะ แต่หนู คุณยาย คุณน้า และน้องๆก็สบายดีทุกคนค่ะ

ด้วยความเคารพอย่างสูง

ด.ญ. นฤมล เครืออยู่