บันทึกที่ 2 : ความทรงจำ

ความทรงจำ

ฉันเป็นลูกคนเดียวของแม่ ฉันอาศัยอยู่กับตา ยาย และแม่สามคน

ส่วนพ่อของฉันนั้นมีครอบครัวใหม่แล้ว แต่ฉันก็ไม่เสียใจที่พ่อไปมีครอบครัวใหม่ ฉันกลับภูมิใจที่ฉันสามารถเรียนหนังสือจนจบมหาวิทยาลัยโดยที่ฉันไม่เคยรู้สึกว่าเป็นเด็กกำพร้าเลยซักนิด

แม่เป็นบุคคลที่ฉันรักมาที่สุด เพราะแม่ของฉันเลี้ยงดูฉันมาโดยตลอด

บางครั้งแม่ก็เหมือนพ่อ บางครั้งก็เหมือนเพื่อนที่คอยให้คำปรึกษา หัวเราะกัน สนุกสนาน ฉันมีความสุขมากที่ฉันมีแม่อย่างนี้ฉันไม่เสียดายเลยที่ฉันไม่มีพ่อ เพราะแม่คอยให้ความรักเติมความสุขให้ฉัน ฉันภูมิใจมากๆที่มีแม่คอยอยู่เคียงข้าง

แม่ทำงานหนักเพื่อส่งให้ฉันเรียนหนังสือจนจบปริญญาตรี

งานที่แม่ทำฉันไม่อยากให้แม่ทำเพราะเป็นงานที่ต้องใช้ความอดทนอย่างสูง คือโรงงานอุตสาหกรรมอาหาร ซึ่งจะต้องอยู่ในห้องที่มีอุณหภูมิต่ำ และจะต้องยืนทำงาน ซึ่งต้องใช้เวลาในการทำงาน 8 ชั่วโมง และมีเวลาพักแค่ 1 ชั้วโมงเท่านั้น ที่แย่ไปกว่านั้นก็คือต้องทำงานเป็นกะ ส่วนมากแม่จะต้องทำงานกะตอนกลางคืน ซึ่งทำให้ฉันกับแม่จะต้องพบกันน้อยลง

ตั้งแต่ฉันเรียนประถมแล้วที่แม่ต้องทำงานที่นี่

ตอนนี้ฉันเรียนจบแล้วแม่ก็ยังต้องทำงานอยู่ ฉันเคยบอกให้แม่ว่าให้เปลี่ยนงานอื่นแต่แม่ก็ยังยันว่าจะยังทำงานที่นี่ ซึ่งฉันสงสารแม่ที่ต้องคอยทำงานหนักเพื่อครอบครัวฉันตอนหางานทำช่วยแม่ของฉัน

ตอนเรียนอยู่ประถมศึกษาปีที่ 6

ฉันเริ่มคิดหารายได้ที่จะช่วยแบ่งเบาภาระแม่ ฉันจึงคิดหางานทำโดยการไปอยู่กับร้านรับซื้อของเก่าในช่วงปิดเทอม ตอนนั้นฉันรู้สึกเหนื่อยมากที่ต้องทำงานและร้อนมากๆสำหรับเด็กที่เพิ่มหัดทำงาน ฉันได้เงินวันละ 100 บาท ฉันไม่ได้ไปเที่ยวสงกรานต์เลย เพื่อนๆบางคนกลับดูถูกว่าฉันทำงานที่สกปรกแต่ฉันกลับว่าประสบการณ์ครั้งแรกที่ฉันได้จากร้านรับซื้อของเก่า คือ ความอดทน และได้ความรู้เกี่ยวขยะที่สามารถนำมาขายเป็นเงินได้ ความภูมิใจที่สามารถหาเงินได้ด้วยตนเอง และฉันสามารถนำเงินไปเป็นค่าเทอมที่จะเรียนต่อในชั้นมัธยมปีที่ 1 ต่อไป

ฉันเริ่มสนุกกับการทำงานและเรียนหนังสือในระดับมัธยม

ตอนวันหยุดเสาร์ อาทิตย์ ฉันชอบไปช่วยตากับยายไปสวน เพื่อไปให้น้ำกระเทียม บางครั้งก็ไปเก็บพริก ซึ่งฉันชอบเก็บพริกมากเพราะถ้าขายได้ยายก็ให้เป็นค่าขนมเลยวันหนึ่งเก็บได้ก็ประมาณ 100 – 200 กว่าบาท ต้องขึ้นอยู่กับราคาของพริกตอนนั้น ยายของฉันเก็บพริกได้วันละประมาณ 500 กว่าฉันทึ่งมากที่ยายเก็บพริกได้เยอะ ฉันเห็นยายมีความสุขทุกครั้งที่เห็นหลานหาเงินได้ด้วยตนเอง

ตอนเรียนมหาวิทยาลัยปี 1

ฉันก็เริ่มหางานทำในช่วงตอนเย็นหลังเลิกจากการเรียนหนังสือจึงไปสมัครงานที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งในเชียงใหม่ ซึ่งเป็นร้านขายอาหารฉันก็รู้สึกชอบมากๆ ฉันได้เรียนรู้เกี่ยวกับการทำงานมากขึ้น ฉันเริ่มรู้สึกเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ฉันทำงานที่นี่จนฉันเรียนจบ ระหว่างทำงานฉันไม่ค่อยรบกวนเงินของแม่เลย เพราะฉันรู้ว่าแม่เหนื่อยมามากแล้ว

ในตอนนี้ฉันเรียนจบฉันก็มีงานทำเลยฉันดีใจมากๆ

ซึ่งฉันได้ทำงานอยู่ใกล้บ้านฉัน ได้ดูแลแม่ ตาและยายฉันอยากให้ท่านได้พักผ่อน ฉันไม่อยากให้ท่านทำงานหนัก ฉันตั้งใจว่าฉันจะเลี้ยงครอบครัวของฉันให้ได้

ฉันภูมิใจที่ได้เกิดมาเป็นลูกของแม่

เป็นหลานของตายาย ซึ่งคอยฝึกสอนให้ฉันทำงานตั้งแต่ฉันยังเด็ก ทำให้ฉันใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุข

เขียนใน GotoKnow โดย น้องไหม
ใน นวัตกรรมฯ ความเป็นครู

คำสำคัญ (Tags): #e52741156#maijung#ความทรงจำ#นวัฒกรรมฯ ความเป็นครู#น้องขนมจีน#ป.บัณฑิต 01#เชียงใหม่#เสาวนีย์ ศรีเขื่อนแก้ว

หมายเลขบันทึก: 351914เขียนเมื่อ 16 เมษายน 2010 12:33 น. ()แก้ไขเมื่อ 15 เมษายน 2012 02:57 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน