ครั้งแรกของการเริ่มก้าว

ครั้งแรกของการเริ่มก้าว  คงไม่มีใครที่ไม่ผ่านการเดินก้าวแรก แต่ไม่รู้ว่าจะมีใครซักกี่คนจะจำวันแรกที่เริ่มก้าวได้ เรายังจำไม่ได้เลยแต่เราว่ามีคนหนึ่งที่จำได้ก็แม่ของเราไง เพราะเลี้ยงดูเรามาดูพัฒนาการของเรา ซ้ำยังจะเป็นคนสอนก้าวแรกของเรา สอนให้เราก้าวเดินอย่างปลอดภัย จนเราก้าวต่อไปข้างหน้าเองได้ (แต่จะเป็นทางที่ปลอดภัยหรือเปล่านั้นก็อยู่ที่เราจะเลือกเดิน) แม้เราจะเคยได้ผ่านก้าวแรกมาแล้วจากที่บ้าน แต่การใช้ชีวิตต่อไปในวันหน้าก็ต้องมีก้าวแรกในการเริ่มสิ่งใหม่ต่างๆเสมอ เริ่มตั้งแต่เข้าโรงเรียน ก็เป็นก้าวแรกที่เราจะได้เข้าไปใช้ชีวิตในสังคมที่เรียกว่า "โรงเรียน" ไปเจอคนที่ไม่คุ้นหน้าไม่รู้จัก แล้วเราจะผ่านก้าวแรกนั้นได้อย่างไร แน่นอนเราก็ต้องปรับตัว กล้าที่จะลองทักคนแปลกหน้าก่อนเพื่อเป็นการเริ่มก้าวแรก เมื่อเราคุ้นเคยกับคนเหล่านี้มากขึ้นจนอาจผูกพันเป็นเพื่อนกัน ก้าวต่อไปของเราก็จะตามมา พอเรียนจากโรงเรียนจบ เราก็ต้องมาเริ่มก้าวแรกกับสังคมใหม่ ที่เรียกว่า "มหาวิทยาลัย"  เพราะเราอาจจะไม่ได้เรียนที่เดียวกับเพื่อนเก่าของเรา แน่นอนเราก็ต้องเริ่มปรับตัวใหม่ เริ่มทำความคุ้นเคยกับคนแปลกหน้าที่เข้ามาใหม่ และอาจผูกพันเป็นเพื่อนกันต่อไป จนกระทั่งเราเรียนจบก็ต้องไปเริ่มก้าวแรกกับสังคมใหม่อีก นั่นก็คือ "ที่ทำงาน" ของเรา บางคนโชคดีหน่อยได้ทำงานกับเพื่อนที่เรียนจบมาด้วยกัน ก็อาจต้องเริ่มก้าวแรกกับคนแปลกหน้าน้อยหน่อย และบางคนก็อาจต้องแรกก้าวแรกกับคนแปลกหน้ามากหน่อย(แต่ไม่ใช่โชคร้ายนะ ถือซะว่าเราได้รู้จักคนใหม่เพิ่มมากขึ้น) ไม่ใช่เพียงแค่นี้ การที่เราได้ไปเที่ยวที่ไหนๆ ที่ไม่เคยไป หรือว่าได้เรียนรู้หรือใช้ของอะไรที่ไม่เคยเรียนรู้หรือใช้มันมาก่อนก็ตาม ที่เป็นการใช้ชีวิตของเราอาจจะเรียกว่านั่นเป็นก้าวแรกก็คงจะไม่ผิด แต่ที่สำคัญการจะเริ่มก้าวแรกก็ควรจะดูให้ดีว่าถ้าเราจะก้าวต่อไปจะปลอดภัยหรือเปล่า จะเห็นว่าเราต้องผูกพันกับก้าวแรกมากขนาดไหนกว่าที่จะเป็นเราในวันนี้ ฉะนั้นจงอย่ากลัวกับก้าวแรกให้ยิ้มไว้แล้วเดินไปข้างหน้าเถอะ