บันทึกถึงพ่อ 3 : ไปสวรรค์เถอะค่ะพ่อ
ครั้งหลังสุดที่พ่อป่วยด้วยการเจ็บคอเมื่อปลายเดือนธันวาคมปีที่แล้ว พวกเราพาพ่อไปหาหมอ แต่กว่าพ่อจะยอมไปได้ก็ต้องอาศัยข้อมูลการรักษาจากคุณหมอเต็มศักดิ์และคุณหมอท่านอื่นๆ (ต้องขอขอบพระคุณคุณหมอมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ) ในการให้คำแนะนำพวกเรา พวกราจึงได้ข้อมูลมาอธิบายเรื่องการรักษาให้พ่อเข้าใจอีกทอดหนึ่ง ด้วยพ่อไม่ยอมไปเพราะเหตุผลที่ว่าพ่อกลัวจะต้องถูกตัดเส้นเสียงที่ทำให้ท่านพูดกับชาวบ้าน...ช่วยชาวบ้านต่อไม่ได้ หมอนัดพ่อให้ไปผ่าตัดเอาก้อนเนื้อออกอีกครั้งในวันที่ 7 มีนาคม 53 พวกเราสี่คนพี่น้อง...รอหน้าห้องผ่าตัดกันอย่างกระวนกระวาย จนเมื่อเจ้าหน้าที่เข็นพ่อออกมาตอนเกือบๆ ทุ่มกว่าๆ นั่นแหละถึงทำให้พวกเราโล่งใจว่าพ่อปลอดภัยดี คุณหมอเจ้าของไข้บอกว่าพอใจผลการผ่าตัด 75% เลยทีเดียว พวกเรายิ้มออกกันเลย และเราก็ช่วยกันดูแลพ่อเป็นอย่างดี พ่อก็อาการดีขึ้นตามลำดับเรื่อยๆ มา จนเป็นที่ประจักษ์แก่สายตาผู้มาเยี่ยม ไม่ว่าจะมาจากหมู่บ้าน เช่น ญาติๆ หรือชาวบ้าน หรือแม้กระทั่งเพื่อนๆ ที่ทำงานของลูกๆ ขณะนั้นพวกเราลูกๆ กำลังง่วนกับการตรวจข้อสอบและทำคะแนน,ส่งคะแนนสอบ, ส่งผลการเรียน พวกเราเลยยึดห้องพักพิเศษของโรงพยาบาลเป็นห้องเรียนไปด้วยกลายๆ เพียงเพราะอยากอยู่ใกล้ๆ ให้กำลังใจท่านว่าท่านจะไม่โดดเดี่ยวพวกเราลูกๆ หลานๆ จะอยู่เป็นเพื่อนท่าน คอยดูแลพ่อนะ......หน้าตาพ่อสดชื่น แจ่มใส ดีขึ้นตามลำดับ ในวันที่พ่อเสียคือวันที่ 14 มีนาคมนั้น เป็นวันที่หมอนัดให้พ่อลองทานอาหารปกติ และอีก 3 วันหมอก็จะให้กลับบ้านได้แล้ว...คุณลุงเป็นปกติแล้ว ...หมอบอกเช่นนั้น แต่ในเช้าวันนั้นเอง เวลา 6:55 น. พ่อจากพวกเราและชาวบ้านลำไพลไปอย่างกะทันหันด้วยอาการช็อค และภาวะหัวใจล้มเหลวตามมาอย่างกะทันหันนั่นเอง...
โดยที่ไม่มีใครคาดคิดมาก่อน พวกเราก็ไม่คิดว่าพ่อจะจากไปอย่างรวดเร็วขนาดนี้ เพราะในการนำพ่อไปในครั้งนั้นเพื่อไปรักษาตัวให้พ่อหายเป็นปกติ ฉันได้รับโทรศัพท์จากพี่เขยแจ้งข่าวพ่อในเช้าวันนั้นด้วยอาการช็อค....เมื่อบึ่งรถกันมาถึงระหว่างทาง ข่าวที่ฉันไม่อยากได้ยินคือ...”ไม่ต้องขับเร็วนะ พ่อจากพวกเราไปเสียแล้ว”....เหมือนโลกหยุดหมุน ไม่เชื่อว่าจะเกิดเหตุการณ์นี้กับตัวเองในเช้าวันนี้ ....แต่บอกตัวเองว่าต้องไปๆๆ ต้องไปพาพ่อกลับบ้านเรา....
เมื่อไปถึงโรงพยาบาลฉันจำได้แค่ประโยคเดียวที่พ่อสั่งไว้ “อย่าร้องไห้ๆ ให้น้ำตาไหลลงบนตัวพ่อนะ” และฉันก็ทำตามที่พ่อสั่งไว้อย่างว่าง่ายและเข้มงวด พร้อมทั้งบอกต่อแก่พี่ๆ และหลานๆให้ทำตามที่พ่อสั่งไว้ด้วยเช่นกัน (ทั้งๆ ที่ฉันเองก็ทราบว่าน้ำตานั้นมันไหลย้อนไปตกข้างในตัวฉันแทนแล้ว) พวกเราเข้าไปกราบและกอดพ่อเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิต....พร้อมกับแบ่งงานกันทำในภาระต่างๆ ก่อนจะพาพ่อออกจากโรงพยาบาล ซึ่งมีตั้งแต่ไปแจ้งตายที่เทศบาลฯ หรือติดต่อกับทางโรงพยาบาลเพื่อพาพ่อออกจากโรงพยาบาล ตัวฉันเองต้องเป็นคนที่จะไปจัดหาเสื้อผ้า/รองเท้าให้พ่อใส่กลับบ้านเนื่องจากฉันจะเป็นคนที่จัดการเรื่องเสื้อผ้าของพ่อมาโดยตลอด จึงรับหน้าที่นี้อย่างตั้งใจที่สุดด้วยพ่อต้องเปลี่ยนชุดจากคนไข้มาเป็นผู้ป่วยนอก แล้วคุณหมอจะช่วยทำแผลใหม่ให้พร้อมๆ กับพยาบาลใจดีเค้าจะช่วยเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้พ่อด้วย เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จเป็นอย่างดี เราพาพ่อลงมาทางหน้าห้องเก็บศพ เพื่อไปยังรถพยาบาลของเทศบาลตำบลที่ขับมารับพ่อพร้อมกับอาน้องสาวแท้ๆ ของพ่อ ก่อนออกจากโรงพยาบาล เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลตรงหน้าห้องนั้นจุดธูปให้เราขอทางจากเจ้าที่เจ้าทางให้พ่อกลับบ้าน อาและลูกพ่อในหมู่บ้านที่อายุมากกว่าฉันอีก 3-4 คนเป็นคนรวบรวมเหรียญจากกระเป๋าทั้งหมดของทุกคน ณ ที่นั้น ฉันถามพี่เค้าว่าจะเอาไปทำอะไร...พี่แอ๊ดลูกพ่ออีกคนที่มารับพ่อบอกฉันว่า...เวลาพาพ่อออกไปเราจะโยนเหรียญเหล่านี้ตามจุดต่างๆ ระหว่างทางที่ขับรถผ่านเพื่อบอกทางให้แก่พ่อว่าถึงจุดไหนๆ แล้ว พ่อจะได้กลับบ้านถูกทางนั่นเอง....ฉันและพี่ๆ 2 คน รวมทั้งอาและหลานลุงของพ่อนั่งรวมไปกับพ่อในรถตู้....เราทั้งหมดจะพูดกับร่างของพ่อไปตลอดเส้นทาง ฉันเองนั่งกุมมือพ่อไปอยู่อย่างนั้นและพูดกับพ่อถึงเส้นทางที่เรานั่งรถผ่านว่าสถานที่ตรงนั้น เราเคยผ่านเมื่อเราไปหาดใหญ่ด้วยกันพ่อจำได้มั๊ย...เราผ่านสถานที่นี้ไปนะ.....เราจะไปบ้านเรากันนะพ่อนะ....เราจะกลับบ้าน....จนถึงบ้าน...หมู่บ้านของเรา
เมื่อมาถึงบ้านฉันไม่แปลกใจเลยที่คนมาบ้านเราเยอะมาก...เขามารอรับพ่อกลับบ้าน (ทั้งๆ ที่ในตอนแรกพวกเขาคงอยากจะมารอเยี่ยมพ่อเมื่อพ่อออกจากโรงพยาบาล เหตุเพราะพวกเราลูกๆ เกรงใจไม่อยากให้เขาเดินทางไกลไปเยี่ยมพ่อถึงโรงพยาบาลจึงบอกเขาไปถึงอาการที่ดีขึ้นของพ่อตามลำดับ และบอกว่าพ่อใกล้จะออกจากโรงพยาบาลแล้ว รอเยี่ยมที่บ้านก็ได้ค่ะ....ชาวบ้านเขาก็รอกัน...แต่เป็นคนละรอกันกับวันนี้)
ชาวบ้านเค้าช่วยกันจัดบ้านฉันเป็นที่ตั้งศพพ่อและเตรียมสถานที่รดน้ำศพกันอย่างเสร็จสรรพ เมื่อพ่อกลับมาบ้านลูกๆ ของพ่อในหมู่บ้านที่เป็นผู้ชายมาช่วยกันพาร่างของพ่อไปนอนที่เตียงที่เตรียมไว้ พวกเราลูกสาวพ่อทั้งสี่คนและหลานๆ นั่งใกล้ๆ พ่อเพื่อขอบคุณแขกและชาวบ้านที่มารดน้ำศพพ่อ ชาวบ้านบอกว่าคนมารดน้ำศพพ่อเยอะมากอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนในหมู่บ้านถึงขนาดต้องเข้าแถวกันยาวมากๆ แม้แต่คนมุสลิมที่รู้จักพ่อและทราบข่าวก็ยังมาร่วมงานในช่วงเย็นวันนั้น พวกเราก็เห็นเป็นเช่นนั้นเพราะพวกเราต้องนั่งอยู่ตรงนั้น..ตรงที่รดน้ำศพพ่อเกือบจะสามชั่วโมงเต็มๆ....จนกระทั่งหมดแขกพวกเราจึงจะไปรดน้ำขอขมาศพพ่อเป็นกลุ่มสุดท้ายนั่นแหละ
ในระหว่างที่แขกทะยอยกันมารดน้ำศพพ่อนั่นเองมีพี่ผู้ชายลูกพ่อคนนึงสังเกตเห็นเหมือนมีน้ำตาเอ่ออยู่ที่หัวตาทั้งสองของพ่อ พร้อมกับมีเหงื่อออกบริเวณหน้าผากของพ่อจึงโวยวายขึ้นบอกญาติๆ และก็ไปเอาผ้ามาเช็ดให้พ่อ พวกเราและญาติหลายๆ คนเห็นเหตุการณ์นั้นด้วยเช่นกัน ใครๆ บอกดูเหมือนพ่อนอนหลับปกติเพราะหน้าตาดูอิ่มสุข (ฉันคิดเอาเองว่า...พ่อคงปลื้มใจที่เห็นลูกหลานญาติมิตรและชาวบ้านต่างมารวมตัวกันมารดน้ำศพพ่อกันมากมายขนาดนี้มังคะ)
ปกติพ่อจะเป็นผู้ที่ “ทำหมอ” ให้กับงานศพอื่นๆ ในหมู่บ้านมาถึงงานศพของพ่อเอง เจ้าอาวาสในวัดประจำหมู่บ้านจึงเป็นผู้ที่ “ทำหมอ” นั้นเสียเอง เมื่อพี่ๆ ผู้ชายนำร่างพ่อเข้าไปในโลงศพ และพระท่านก็ทำพิธีเสร็จก็เป็นเวลาเย็นพอดี พระท่านก็เลยสวดพระอภิธรรมศพในวันรอบแรกเสร็จ (ซึ่งคนทางใต้ในแถบละแวกหมู่บ้านฉันจะเรียกว่า “เตียงแรก” ) กระทั่งพระท่านจะเดินทางออกจากบ้านฉันแล้ว มีคณะของแม่ชีซึ่งมาบวชชีพราหมณ์อยู่ที่ อ.เทพา มาขอร่วมสวดพระอภิธรรมด้วย(เพราะหลายๆ คนในคณะแม่ชีก็เป็นญาติๆ พ่อและเป็นชาวบ้านในหมู่บ้าน แต่เดินทางมาไม่ทันรดน้ำศพนั่นเอง) จึงต้องนิมนต์พระท่านให้สวดอีกคำรบหนึ่งเป็นรอบที่สอง ในท้ายสุดของวันนั้นประมาณ 6 โมงเย็น ขณะที่พระอาทิตย์กำลังตกดิน...เมื่อส่งพระท่านขึ้นรถยนต์เพื่อกลับไปวัดเสร็จแล้วนั้น ทางพวกเราก็ยืนรอส่งคณะแม่ชีขึ้นรถทหารเพื่อกลับไปทำกิจกรรมของคณะแม่ชีต่อ ระหว่างนั้นมีแม่ชีคนหนึ่งเดินมากอดฉันตรงที่ฉันยืนส่งคณะแม่ชีขึ้นรถ และบอกฉันว่า “ครูจำหนูได้ไหมคะ” ฉันเจอลูกศิษย์ที่มาบวชชีด้วยคนหนึ่ง ระหว่างพูดคุยกับลูกศิษย์อยู่นั้น แม่ชีส่วนหนึ่งที่ขึ้นไปนั่งอยู่บนรถทหารเรียบร้อยแล้วส่งเสียงเอะอะโวยวายให้หันไปมองภาพท้องฟ้าเหนือหลังคาบ้านฉัน ภาพที่ทุกคนเห็นคือภาพท้องฟ้าสีแดงเหมือนท้องฟ้าในทุกๆ วันที่ดวงอาทิตย์กำลังตกดิน แต่ผิดปกติตรงที่ปรากฏการณ์นั้นเหมือนมีลำแสงเป็นปล่องคล้ายกำลังส่องขึ้นไปบนท้องฟ้า ตรงที่เป็นปล่องขึ้นไปนั้นเป็นเหมือนลำแสงนั้นแหวกขึ้นไปจากท้องฟ้าที่ดวงอาทิตย์กำลังตกดิน แต่ช่วงของลำแสงนั้นเป็นสีฟ้าปกติของท้องฟ้าที่มีสีฟ้า-ขาว ของละอองกลุ่มเมฆ นับเป็นปรากฏการณ์แปลกมากที่เกิดขึ้นในวันรดน้ำศพของพ่อฉันพอดี เหล่าแม่ชีบนรถทหารนั่นหันไปทางภาพที่เห็นพร้อมกับยกมือไหว้ปลกๆ ลูกศิษย์ฉันที่เป็นแม่ชีที่กำลังพูดคุยกันอยู่นั้นและเห็นปรากฏการณ์นั้นพร้อมกัน หันมากอดเอวฉัน...พร้อมกับบอกฉันว่า “ครูขาๆ พ่อครูไปสวรรค์แล้วๆ”.... ฉันเองก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน... ทั้งๆ ที่ฉันก็ไม่รู้ว่ามันเกิดปรากฏการณ์นั้นขึ้นได้อย่างไร เหตุมาจากไหน แต่ไม่มีข่าวว่าใครทำอะไรกับลำแสงขนาดยักษ์นั่น มาให้ความสำคัญกับการพยาการณ์อากาศใดๆ ที่พอจะบอกนัยให้เห็นถึงภาพที่ใครๆ ในหมู่บ้านเห็นตรงกันก็ไม่มีอีก ที่สำคัญมันดันมาเกิดขึ้นตรงวันรดน้ำศพพ่อฉัน และสวดศพเสร็จพอดี เมื่อฉันและใครๆ ทั้งหมู่บ้านต่างแอบคิดและพูดกันเป็นเสียงเดียวกันว่าลำแสงนั้นคือเส้นทางที่เค้าคงมารับพ่อ ให้พ่อเดินทางขึ้นไปนั่นเอง....
ถ่ายจากหน้าบ้านฉันเอง...ที่ติดกับถนนใหญ่
ภาพตรงหน้า...คือหลังคาบ้านฉันและภาพท้องฟ้ากับปรากฏการณ์ที่คนทั้งหมู่บ้านไม่เคยพบเห็นมาก่อนในชีวิต
กระทั่งคนแก่อายุเจ็ดสิบกว่าๆ ยังยีตาตัวเองเพื่อขอดูให้ชัดๆ กับภาพที่เห็นตรงหน้า
“ครูขาๆ พ่อครูไปสวรรค์แล้วๆ”.....พ่อไปสวรรค์เถอะค่ะพ่อ....เพราะพ่อช่วยคนมาเยอะแล้ว...ถึงคราวที่พ่อต้องพักผ่อนแล้ว พ่อไปให้สบายนะคะพ่อ พ่อไปสวรรค์เถอะค่ะพ่อ พวกเรายืนรอส่งพ่อตรงนี้นะคะ....
พวกเราที่เห็นเหตุการณ์ต่างยืนดูลำแสงนั้นจนหายไปนานเกือบ 10 นาทีจึงกลายเป็นภาพสีท้องฟ้าปกติที่ดวงอาทิตย์ตกดินไปแล้ว.....
พ่อไปสวรรค์เถอะค่ะพ่อ....
ความเห็น (37)
ร่วมอาลัยด้วยคนครับ
สวัสดีค่ะ
- มาร่วมไว้อาลัย คุณพ่อไปสวรรค์แล้วค่ะ
- มีความรู้สึกร่วมทุกถ้อยคำค่ะ
- ขอเป็นกำลังใจให้น้องแอนค่ะ
สวัสดีค่ะคุณหมอสีอิฐ
ขอบคุณมากนะคะ.......คุณหมอ
....หากตอนนี้บันทึกเหล่านี้เป็นสิ่งที่ครูแอนอยากบันทึกไว้เป็นลายลักษณ์อักษรน่ะค่ะคุณหมอ
เพื่อว่า...ในวันนึงหากลูกๆ หลานๆ เด็กๆ รุ่นใหม่จะเข้ามาอ่านพบ เขาจะเรียนรู้และสัมผัสได้กับความรักและความผูกพัน และพร้อมถ่ายโอนต่อเรื่องของความรักความผูกพันของเขาไปสู่การปฏิบัติดี,ปฏิบัติชอบต่อคุณพ่อ-คุณแม่ของเขาน่ะค่ะ
ขอบคุณคุณหมออีกครั้งค่ะ
ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ...
แนนเองก็เสียพ่อไปแล้วเมื่อปลายปี 47 ตอนนั้น กับตอนนี้แตกต่างกันมาก
วันที่รู้ว่าพ่อเสีย แนนก็ร้องไห้ สะอื้น จนตัวโยน...
แต่ก็รู้ว่า พ่อไปสบายแล้ว และคงไม่อยากเห็นเราร้องไห้แบบนี้ ..
แต่นาทีนั้น มันเป็นนาทีที่ช๊อค และทำใจยากมากเหลือเกิน
และขอเป็นกำลังใจให้คุณ Lioness_ann เข้มแข็งต่อไปนะคะ...
ขอแสดงความเสียใจอีกครั้งนะคะครูพี่แอน
พ่อครูพี่ไปสู่สุคติ หากแต่ยังอยู่ในใจเสมอ ค่ะ
ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ
ยังไงพ่อก็ยังมีชีวิตอยู่เสมอ
ในอกด้านซ้ายของลูก
(คนหัวอกเดียวกันคะ)
พ่อไปสวรรค์แล้ว อัศจรรย์จริงๆค่ะ
คุณพ่อไปสวรรค์ค่ะ คุณพ่อทำและประพฤติดี
สวรรค์ต้อนรับคุณพ่อ..อย่างน่าอัศจรรย์
เมื่อพี่อิฐอายุ 7 ขวบพี่อิฐก็ว่า"พ่อคุณ(ตา) ไปสวรรค์
สวัสดีค่ะ
* เข้มแข็งขึ้นแล้ว...ดูแลตนเองด้วย
แงๆไม่มีพ่อเหมือนกัน แต่มีแม่ การพลัดพรากเป็นเรื่องธรรมดาที่ต้องเตรียมใจ ไว้ครับพี่แอน สงกรานต์ไปเที่ยวไหนครับ...
สวัสดีค่ะพี่ครูคิม
ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่ช่วยให้เข้มแข็งค่ะพี่คิม
ขอบคุณมากๆ นะคะ ทราบและสัมผัสได้ถึงความห่วงใยที่พี่ส่งมาให้น้องค่ะ
ขอบคุณนะคะ
สวัสดีค่ะคุณมะนาวหวาน
ขอบคุณมากค่ะ...ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่หยิบยื่นมาให้
มันเป็นความประมาทของชีวิตค่ะที่ไม่เคยเตรียมใจมาก่อน
เมื่อเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน...เลยทำใจค่อนข้างยาก
แต่ตอนนี้ดีขึ้นเยอะแล้วล่ะค่ะ......ขอบคุณคุณแนนมากๆ ค่ะ....
สวัสดีค่ะน้องปู
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ.......สำหรับกำลังใจ
เพียงแค่เก็บความทรงจำและบันทึกไว้ในใจเสมอน่ะค่ะ
ขอบคุณนะคะ
สวัสดีค่ะคุณปีตานามาจิตต์
ขอบคุณค่ะ
ขอบันทึกเก็บไว้ในใจเสมอ...เฉกเช่นกันนะคะ
มีความสุขกับก้าวต่อไปของชีวิตนะคะ.....ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะพี่แก้ว
พ่อไปสวรรค์แล้วค่ะ...ครูแอนเชื่อเช่นนั้นค่ะพี่
ขอบคุณนะคะ
สวัสดีค่ะพี่นงเยาว์
ขอบคุณค่ะพี่สาวคนดี...น้องคนนี้เข้มแข็งขึ้นแล้วค่ะ
เหลือแต่อยากบันทึกเรื่องราวของท่านไว้เล็กน้อยเป็นแบบอย่างให้ทำความดีเพื่อสังคมน่ะค่ะพี่
ดูแลสุขภาพด้วยค่ะพี่สาว...ขอบคุณนะคะ
สวัสดีค่ะพี่สาว
ดูแลแม่เยอะขึ้นค่ะ...ไม่อยากให้คิดมากเพราะเหลือตามลำพัง
บางทีเงียบๆ ...เพราะน้องถุงปูนเริ่มไปเรียน ม.1 ที่หาดใหญ่แล้ว
แม่ก็มีพูดถึงพ่อ...เล่าเรื่องในอดีตของพ่อบ้าง...
เลยเหมือนเหตุการณ์มันยังใหม่ๆ อยู่เรื่อย...เพราะแม่ก็ยังคงคิดถึงพ่ออยู่เหมือนที่พวกเราก็คิดถึงท่านน่ะค่ะ
แต่ก็เข้มแข็งขึ้นค่ะพี่....เลยให้เวลาที่เหลือกับแม่แบบเต็มๆ เพราะพ่อไปสบายแล้ว...
ขอบคุณนะคะพี่...
อธิษฐานจิตส่งพ่อไปสวรรค์ด้วยตั้งแต่วันทราบข่าวและวันฌาปนกิจ
และส่งจิตให้น้องและครอบครัวเข็มแข็ง และปรับใจให้ได้เร็ววัน
เรายังมีพระอีกองค์อยู่ที่บ้านนะคะ
ขอให้คุณพ่อ จงสู่สวรรค์ค่ะ
สวัสดีครับผม
สวัสดีค่ะพี่สาวคนไกล
ขอบคุณทุกๆ เรื่องราวและกำลังใจที่มีให้ตลอดมาค่ะพี่
เข้มแข็งขึ้นเยอะแล้วค่ะพี่
พยามดูแลพระอีกองค์ที่เหลือให้ดีที่สุดค่ะพี่
คิดถึงนะคะ.....ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะน้องพอลล่า ♥paula .`๏'- ที่ปรึกษาตัวน้อย.`๏'-
ขอบคุณมากค่ะน้อง....
คุณพ่อจะอยู่ในใจเสมอค่ะ.......แม้ว่าท่านไปสวรรค์แล้วก็ตาม
ขอบคุณน้องมากๆ ค่ะ
สวัสดี ครับ คุณครูแอน
เข้ามาร่วมแสดงความเสียใจกับครูด้วย นะครับ
..
เป็นกำลังใจให้ครูนะครับ
ด้วยความเคารพ
สวัสดีค่ะคุณแสง
ขอบคุณนะคะสำหรับกำลังใจ....
ครูแอนเชื่อเช่นนั้นนั้นค่ะ.....พ่อไปสวรรค์แล้วจริงๆ ค่ะคุณแสง
เป็นธรรมดาของชีวิตนะคะ....เมื่อเพิ่งได้พานพบเลย...
เลยได้ข้อคิดที่ว่า "ต้องไม่ประมาทกับชีวิต...กับการเตรียมใจไว้สำหรับการพลัดพรากจากคนอันเป็นที่รักไว้บ้าง"....
ที่สำคัญที่สุดคือ...ดูแลผู้ที่เรารักเค้าที่เหลืออยู่ให้ดีที่สุด..เพราะเราต้องไม่ประมาทกับชีวิตน่ะค่ะ
ขอบคุณมากมายค่ะคุณแสง
มีความสุขกับครอบครัวในช่วงปีใหม่ไทยๆ นะคะ
ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ
ขอให้เข้มแข็ง และ ดูแลครอบครัวด้วยดีต่อไปนะครับ
ธรรมรักษาครับ
เมื่อคนเราเกิด เราก็มาพร้อมกับความตายในตัวเราทุกคน อยู่ที่ว่าเมื่อไร อย่างไร
แต่เหตุการณ์กะทันหัน อาจต้องใช้เวลาครับ
ผมและครอบครัวก็เข้มแข็งขึ้นตามลำดับครับ...
สวัสดีค่ะคุณPhornphon
ขอบคุณมากค่ะ......
คุณพ่อของครูแอนท่านจากไปก่อนคุณพ่อของคุณพรพลประมาณ 1 สัปดาห์มังคะ
เลยเพิ่งจะเข้าใจในความรู้สึกของการจากลาและการสูญเสียคนอันเป็นที่รักว่าเป็นเช่นไร
ทั้งๆ ที่ก่อนนี้ไม่เคยคาดคิดและเตรียมใจมาก่อน....เรียกได้ว่า "ประมาท" กับชีวิตนะคะ
ไม่เคยรู้จักการเตรียมใจในการสูญเสีย....เมื่อเจอเข้ากับตัวเอง....ถึงได้ทราบและรับรู้ความรู้สึกเหล่านั้น....
ค่ะใช่....เหตุการณ์มันกะทันหันจริงๆ เราคงทำได้เพียงการใช้เวลาในการช่วยเยียวยาและบรรเทา...
แต่ตอนนี้ก็เข้มแข็งขึ้น, และดีขึ้นตามลำดับเช่นกันค่ะ
เพิ่งไปวัดและทำพิธีออกจากการไว้ทุกข์ไปเมื่อวานนี้เองค่ะ
เมื่อก่อนเราทั้งครอบครัวจะทุ่มเททุกอย่างไปที่คุณพ่อ...
เลยตอนนี้เหลือแต่คุณแม่น่ะค่ะ....เลยทุ่มเวลาให้ท่านเต็มที่ค่ะ
เพื่อเราจะได้รู้สึกดีๆ ว่าเราดูแลท่านอย่างดีเหมือนที่เคยปฏิบัติต่อคุณพ่อ
ธรรมรักษาเช่นกันค่ะ....เป็นกำลังใจให้นะคะ...เพื่อก้าวที่เข้มแข็งขึ้นไงคะ
ขอบคุณค่ะ
ลูกศิษย์คนเดิม
มาส่งกำลังใจใครครูอีกค่ะ
จนกว่าครูจะรู้สึกดีขึ้นเรื่อยๆนะคะ
- ดูแลตัวเองด้วยนะ -
สวัสดีครับ น้องครูแอน
ขอแสดงความเสียใจครับขอให้ท่านสุ่สุคติครับ
ยังคิดว่าจะไปเรียนรู้เรื่องบ่อปลาดุกกับท่านอยู่เลยครับ
ขอบใจลูก...ลูกศิษย์ของครู
กำลังใจครูเข้มแข็งขึ้นเรื่อยๆ แล้วลูก
ขอบใจนะลูกนะ
สวัสดีค่ะบัง
ขอบคุณนะคะ....ตอนนี้บ่อปลาแห้งไปแล้วค่ะ
พ่อขายปลาทั้งสองบ่อให้พ่อค้าไปก่อนหน้าที่ท่านจะเสียน่ะค่ะบัง
ตอนนี้พวกเราลูกๆ กำลังทำใจให้เข้มแข็งขึ้นตามลำดับค่ะ.....
กะว่าจะลงลูกปลาต่อจากที่พ่อเคยทำไว้ ไม่อยากให้เป็นบ่อแห้งร้างอยู่เหมือนกันค่ะ
แต่คงต้องเป็นแบบค่อยเป็นค่อยไปค่ะบัง...
ขอบคุณบังมากนะคะ
ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะน้องแอน คุณพ่อท่านก้าวพ้นห้วงแห่งทุกข์แล้วค่ะ
สวัสดีค่ะพี่อ็อด
น้องไม่ได้เข้ามานานมากเลยค่ะ....
มีอยู่ช่วงนึงยึดโรงพยาบาลทำเป็นโรงเรียนของพี่ๆ น้องๆ ไปเลยค่ะพี่อ็อด
ทำใจปรับใจให้รับความเป็นจริงอยู่นานเหมือนกันค่ะพี่
แต่สิ่งที่พ่อทำและปฏิบัติตนมาตลอดนั้นส่งผลให้เห็นค่ะพี่ มีผู้คนมากมายมาเคารพศพพ่อ มาเยี่ยมศพพ่อ มาให้กำลังใจและส่งผ่านกำลังใจนั้นมาให้พวกเราลูกๆ พ่อ
...พ่อไปสวรรค์แล้วค่ะพี่อ็อด...
ขอบคุณนะคะพี่สาวคนไกล...ที่มีความห่วงใยน้องสาวคนนี้อยู่เฉกเช่นเดิม...
ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะน้องแอน
- แวะมาอ่านบันทึกย้อนหลังค่ะ
- ก่อนหน้านี้พี่อิงไม่ไม่ค่อยได้เข้าบล็อกเท่าไหร่
- คือเข้ามาบันทึกเพลงไว้ฟัง ไม่ค่อยได้แวะเวียนไปเยี่ยมเยียนใครเท่าไหร่
- ทำให้ตกข่าวสำคัญของน้องแอน
- วันนี้จึงมาอ่าน อ่านทุกตัวอักษรค่ะ
- พ่อของน้องแอนกับพ่อของพี่อิงมีส่วนที่คล้ายกันมากค่ะ โดยเฉพาะเรื่องของ
- การทำพิธีกรรมในงานต่าง ๆ โดยเฉพาะงานศพ
- พี่อิงขอแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้งกับการจากไปของคุณพ่อ
- แต่ท่านก็ส่งสัญญาณให้ทุกคนได้รับรู้แล้วว่าท่านไปดี
- ปรากฏการณ์ที่เห็น ไม่ใช่จะเกิดขึ้นง่าย ๆ การเกิดขึ้นในวันนี้พอดี
- นับว่าเป็นสิ่งดีมาก ๆ ค่ะ
- มีความสุขเสมอ ๆ นะคะ
สวัสดีค่ะพี่อิง
ขอบคุณนะคะพี่ที่เข้ามาเยี่ยมเยียนกันน่ะค่ะ
- พ่อแอนไปสวรรค์แล้วค่ะพี่อิง...แอนเชื่อเช่นนั้นจริงๆ ค่ะพี่
- พ่อช่วยคนไว้เยอะค่ะพี่ โดยเฉพาะช่วยรักษาคนป่วย คนไข้ของพ่อที่เป็นมุสลิมยังมายืนร้องไห้ที่ศาลาหน้าบ้าน บางคนก็เอาเงินมาให้ บ้างมาเยี่ยมที่บ้านช่วงที่มีงานศพพ่อ
- อานิสงฆ์ที่พ่อช่วยคนส่งผลมาที่ลูกๆ พ่อค่ะพี่.......
- พวกเราอบอุ่นเมื่ออยู่ในหมู่บ้าน เพราะทุกคนให้ความเคารพและเอื้ออาทรเสมือนเป็นพี่น้องเค้าเอง เพราะเค้าเหล่านั้นก็เป็นลูกพ่อแอนเหมือนกัน
- ในหมู่บ้านพ่อจะไหว้เจ้าที่ให้ชาวบ้านเค้าค่ะ เด็กๆ ป่วยก็เอามาให้พ่อ ยกให้เป็นลูกของพ่อ ลูกพ่อเยอะแยะไปหมดค่ะ
- ใครป่วยพ่อก็ไปเฝ้า กลางค่ำกลางคืนเค้ามาตาม..พ่อก็ไม่เคยปฏิเสธ ขนาดพ่อป่วยยังดั้นด้นจะไปช่วยเหลือเค้า จนพวกลูกๆ อย่างเราปรามไม่อยู่
- มีอยู่งานศพนึงแอนต้องถอยเก๋งไปรับพ่อ ตอนพ่อลงมาจากเมรุหลังจากที่เผาศพลุงเค้าไปแล้ว เพราะพ่อไม่สบาย เลยต้องรับไปหาหมอที่หาดใหญ่ในเย็นนั้นเลย
- ทุกงานในหมู่บ้านต้องมาปรึกษาพ่อ งานวัด งานราษฎร์ งานหลวง พ่อเลยมีตำแหน่งเป็นที่ปรึกษากิตติมศักดิ์ของหมู่บ้านไปโดยปริยาย
- พ่อช่วยเหลือใครๆ มาเยอะค่ะ ในวันนั้นที่เห็นภาพท้องฟ้าลักษณะนี้ทุกคนขนลุกเลย ด้วยไม่เคยเห็นกันมาก่อน คนแก่คนเฒ่า ลูกเด็กเล็กแดงวิ่งออกมาดูท้องฟ้ากันทั้งงาน เป็นที่กล่าวขานกันทั้งหมู่บ้าน
- นี่ชาวบ้านเค้าก็ขอให้แอนช่วยอัดภาพให้เค้ากันเกือบทั้งหมู่บ้านค่ะ บอกว่าจะเอาไว้บูชา ขนาดเสื้อสีดำที่พวกเราลูกๆ ทำแจกงานศพพ่อมีการสกรีนข้างหลังว่า "ลูกพ่อเนียน" มียายแก่ๆ เค้ามาขอไปบูชาบนหิ้ง เราก็รู้ว่ายายแกไม่ใส่แน่ แต่แกคงเอาไปบูชาอย่างแกว่านั่นจริงๆ
- พ่อเลยไปสวรรค์จริงๆ ล่ะค่ะพี่อิง
- ขอบคุณพี่อิงมากๆ นะคะ......บุญรักษาพี่อิงด้วยค่ะ
- สวัสดีค่ะ..คุณแอน..
- ขอแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้งกับคุณแอนอีกครั้งกับการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่
- คุณพ่อของคุณแอนท่านไปสวรรค์แล้วจริง ๆ ท่านไปสบายและแสดงถึงความไม่มีห่วงอันใดแล้ว
- ท่านเห็นถึงความอบอุ่นของครอบครัวที่ลูกหลานพร้อมหน้า
- ขอดวงวิญญาณคุณพ่อจงประสพความสุขในสรวงสวรรค์..
- รักษาสุขภาพนะคะ..เดินทางปลอดภัยตลอดเวลา..
สวัสดีค่ะคุณจำเนียรวดี
- ขอบคุณมากนะคะ.....
- สิ่งที่เหลือไว้ให้พวกเราคิดถึงท่านคือแบบอย่างของการประพฤติปฏิบัติที่ท่านเคยช่วยเหลือชาวบ้านให้พวกเราได้เห็นแบบอย่างค่ะ
- พ่อเป็นฮีโร่ของครูแอนเสมอค่ะ
- ขอบคุณนะคะ....โชคดีกับชีวิตนะคะคุณจำเนียรวดี
สวัสดี ครับ คุณครู Lioness_ann
เข้ามาเยี่ยม คุณครู พร้อมกับถ้อยคำที่มากับข้อความนี้ นะครับ
“ขอให้คุณดูแล เอาใจใส่คนที่คุณรักอย่างดีที่สุดในขณะที่ท่านเหล่านั้นยังอยู่กับคุณ...นะคะ...เพราะคุณจะไม่มีโอกาสได้ดูแล เอาใจใส่ ปรนนิบัติท่านอีกเลยในวันที่ท่านจากคุณไปนั่นเอง”
ผมก็คิดเช่นครู และอยากให้ทุกคนคิดเช่นนี้ ครับ
เป็นกำลังใจให้ครู นะครับ