ล่องเรือชีวิตผ่าน "ตลาดน้ำลำพญา

เลาะเลียบแม่น้ำนำความงามเยี่ยงไทย ..รดหลั่งหัวใจ

วันเวลาเคลื่อนผ่านอย่างรวดเร็วหลายสิ่งอย่างในความเป็นไปมี "ความเปลี่ยนแปลง" บางอย่างเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว บางอย่างค่อยๆ เคลื่อนผ่านไป

 

ตลาดน้ำลำพญา บางเลน นครปฐมในยามเช้า ยามที่แดดเช้ายังหอมละมุนละไม พ่อค้าแม่ขายในตลาดทำงานอย่างแข็งขัน อวดยิ้มฟันขาวกระทบแสงอาทิตย์แสดงความเป็นมิตรอย่างไม่ปิดบัง

 

 

เรือนแพแผงขายผักหญ้า ข้าวปลาอาหารท้องถิ่นทอดขนานไปกับแม่น้ำท่าจีน แม่น้ำที่หล่อเลี้ยงชีวิตของผู้คนภาคกลางมาหลายชั่วอายุ แม่น้ำท่าจีนวันนี้สดใสสมกับฤดูฝนยังหมาดใหม่ น้ำที่ปริ่มขอบแพบ่งบอกถึงความอุดม

สีสันของตลาดถูกชาวบ้านละแวกริมแม่น้ำท่าจีนนี้แต่งแต้มตามแต่จะนึกคิด บ้างก็พายเรือบรรทุกผลิตผลในสวนออกมาวางเรียงตรงหน้า บ้างก็หาบหามาจากที่ไกลออกไป บ้างมาเป็นกลุ่มก้อน บ้างมาอย่างโดดเด่น หรือโดดเดี่ยวเพื่อหาเพื่อนพ้องเอาข้างหน้า แต่ทุกคนก็เต็มใจมาทำให้วันหยุดสุดสัปดาห์มีบทเจรจามากขึ้น

"ของอยู่ในไร่ เห็นมันขึ้นรกเต็มไปหมด ก็เก็บมา"

แม่ค้าอายุมาก เอ่ยปากบอกเล่าถึงบรรดาข้าวของที่นำมาแลกเปลี่ยน

"พายเรือมาเองหรือคะ"

"พายมาเองหนู ค่อยๆ พายมา สนุกดี"

คำตอบทิ้งท้ายบ่งบอกว่ามีมากกว่าพายเรือ ทำให้บทสนทนาต่อเนื่อง

"แล้วเก็บผัก ผลไม้พวกนี้เองหรือคะ"

"ก็เหมือนพายเรือ ค่อยๆ เก็บ ยายมาเฉพาะวันเสาร์อาทิตย์ ไม่ได้มาทุกวัน"

คำตอบแสนง่ายดาย มิได้ทำให้รู้สึกว่ากำลังโฆษณาแต่อย่างไร แถมท้ายด้วยรอยยิ้มที่ฉันอยากจะกอบเก็บไว้มองนานๆ

แม่ค้าในตลาดลำพญามีสองช่วงอายุ ส่วนมากจะพบว่าเป็นคุณยายกันเสียมาก และอีกช่วงวัยคือเด็กๆ เด็กที่ยังยิ้มไม่ค่อยหวาน ยังเขินอายที่จะหยิบจับและยังไม่คุ้นชินกับถิ่นที่มาของตน

สายหน่อยตลาดเริ่มล้นหลามไปด้วยผู้คน เราดีใจที่มาเยือนกันแต่เช้ายังเห็นสายน้ำที่หลากล้นโดยไม่ต้องเบียดไหล่กับใครนัก และมีเวลาเลาะเลียบสายน้ำเย็นฉ่ำก่อนที่พระอาทิตย์จะร้อนแรง

เด็กสนุกสนานกับเสียงปลากระโดดฮุบเหยื่อ มือเล็กๆ ยื่นมิตรไมตรีให้กับสัตว์ บางทีการทำบุญก็ไม่ได้หมายถึงการให้..อาจหมายถึงการรับ รับรู้รสชาติของการให้และรับในคราวเดียวกัน

ผู้คนในตลาดต่างรู้จักซึ่งกันและกัน ทำให้รู้สึกราวกับมาเที่ยวงานวัดและเจอคนรู้จักกระนั้น ราคาสินค้าถูกกำหนดจากความพอใจเบื้องต้น และเป็นราคาที่ทำเราได้ใจหอบกันขึ้นรถแทบไม่ไหว ยายให้ขนมห่อหมกมาหนึ่งห่อ ใจของฉันเต็มตื้นไปหมด ด้วยรอยยิ้มที่ตามมาส่งนั้น เหมือนบอกให้ฉันกลับไปเยือนอีก

"หนูต้องไปแล้วค่ะ..แล้วจะมาเยี่ยมใหม่นะคะ"

เรามิได้เอ่ยถึงการซื้อขาย เราบอกกันว่านี่คือการเยี่ยมเยียน

เด็กหญิงยิ้มแย้มตอนที่แวะกลับไปอุดหนุนขนมครกอีกหน ความเขินอายถูกทำให้หายไป และความเข้าใจอาจจะขยายวงกว้างกว่าเดิม ผู้คนที่ผ่านมาต่างแลกยิ้มให้กันและกัน ..เพียงแค่เรายิ้มก็สามารถสร้างยิ้มอีกยิ้มได้..ไม่ยากเย็น

สงสัยว่าโลกคงต้องการกำลังใจกันอีกมาก..ช่วยกันสร้างไว้หน่อยก็คงไม่เสียหลายนัก..เอ ท่าจะหลงรักความชราเข้าแล้ว

 

 

ปล.นำความงดงามที่ได้พบเห็นมาเล่าสู่กันฟังค่ะ