ยอมรับว่าการที่ต้องเดินทางไปกทม. และ ขอนแก่น นี่มันค่อนข้างเหนื่อยกับเรามาก เจ้าจิตของเราหลายครั้งที่แวะคิดเรื่องที่ไม่มีสาระ ลงจากเครื่อง กลับถึงบ้านเจอคุณยายขี้บ่น ทะเลาะกับคุณตาที่ชอบพูดจาตรงไปตรงมา ในขณะที่อีกฝ่ายจอมขี้โมโห และน้อยใจเก่ง
บทเรียนสำหรับผู้ที่กำลังฝึกสติอยู่นี่ถือว่าใช้ได้เลย ขณะที่อยู่ในเหตุการณ์อยู่นั้น ต้องเรียกสติทำงานแทนจิตให้ทันเวลา หากไม่ทันจิตตกทันที พลอยหงุดหงิดไปด้วย
ตอนเช้าต้องพยายามปลุกลูกๆให้ตื่นซึ่งปลุกด้วยปิยะวาจาไม่สำเร็จ เราต้องเรียนรู้ที่จะใช้วาจาที่มีอำนาจแต่จิตไม่เกิด นี่คือข้อสอบที่ยากมาก เอาน่าสิ่งที่ดีและมีคุณค่าหากมันได้นำมาฝึก ฝึก และฝึก ซักวันมันจะติดอยู่ในทุกขณะจิตของเรา เหมือนเป็นเพื่อนเราตลอดเวลา เพื่อนที่หวังดีต่อเพื่อนเสมอ คอยเตือนไม่ให้เพื่อนคนนี้มันมีโลภะ โทสะ โมหะ ที่มากจนปัญญาไม่เกิด ตอนนี้บททดสอบเราเริ่มอยู่ตัวแล้ว คิดว่าถ้าผ่านตรงนี้ไปได้ คงต้องเจอบทที่ยากขึ้นเรื่อยๆ นั่นคือจะเรียนป.เอกให้ประสบความสำเร็จได้อย่างไร
ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ