อลิซผจญภัยในดินแดนมหัศจรรย์ กับการวางแผนของผ้นำ

ตอน..." คำแนะนำของแมวเชสเชอร์ "
เมื่อเหลือบไปเห็นแมวเชสเชอร์ ( เขาว่ากันว่ามันเป็นแมวเจ้าเล่ห์ที่ยิ้มได้ ) นั่งอยู่ บนคาคบไม้ไม่ห่างออกไปมากนัก เจ้าแมวเพียงแค่ยิ้มเมื่อเห็นอลิซ เธอรู้สึกว่า มันเป็นแมวนิสัยดี แต่เนื่องจากเล็บเท้าของมันยาวมาก เขี้ยวก็ดูเหมือนจะยาว มากด้วย เธอจึงคิดว่าควรจะปฏิบัติกับมัน ด้วยท่าทางที่เคารพสักหน่อย
" คุณเหมียวเชสเชอร์จ๊ะ " อลิซเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเบาเพราะเดาไม่ถูกว่ามันจะ ชอบชื่อนี้หรือเปล่า แต่มันก็เพียงแต่ฉีกยิ้มกว้างขึ้นมาอีกนิดหน่อย เอาน่า..ดู ท่าทางมันจะเป็นแมวที่อารมณ์ดีอยู่หรอก แล้วจึงพูดต่อว่า
" ช่วยบอกหน่อยสิ ว่าจากตรงนี้ฉันควรจะไปทางไหนดี"
" เรื่อง มันขึ้นอยู่ที่ว่า เธออยากจะไปไหนน่ะสิ " แมวเชสเชอร์ตอบ " ฉันไม่เลือกว่าที่ไหนหรอก...ขอแค่ฉันได้ไป ที่ไหนสักแห่ง..." อลิซตอบ " เรื่องนั้นสบายมาก ถ้าเธอเดินทนสักหน่อย " แมวตอบ อลิซรู้สึกว่าคำพูด ของมันไม่อาจปฏิเสธได้ เธอจึงลองถามเรื่องอื่น " คนที่อยู่แถว ๆนี้เป็นใครกันบ้างจ๊ะ "
" ทางนั้น...." เจ้าแมวพูดพลางยกอุ้งเท้าขวาขึ้นแกว่งไปมา " มีคนขายหมวก ส่วนอีกทาง..." มันยกอุ้งเท้าซ้ายขึ้นแกว่ง บ้าง " มีกระต่ายมีนาคมอยู่ เธออยากไปหาใครก็ด้าย บ้าเหมือนกันหมดนั่นแหละ ! "
"แต่ฉันไม่อยาก เจอคนบ้านี่ " อลิซทวง " โอ้ย ทำไงได้ ล่ะเธอ คนแถวนี้บ้ากันทั้งนั้น ฉันก็บ้า เธอก็บ้า "
แมวตอบ " เธอ รู้ได้ยังไงว่าฉันบ้า " อลิซถาม " เธอต้องบ้าอยู่แล้ว ไม่งั้นเธอก็ไม่มาที่นี่หรอก " อลิซคิดว่านั่นเป็นเหตุผล ที่ไม่เข้าท่าเลยแม้แต่น้อย แต่เธอก็ยังถามต่อไป " แล้วเธอรู้ได้ยังไงว่าเธอบ้า "
" ข้อแรกคือหมาไม่ได้บ้า เธอยอมรับข้อนี้ไหม " แมวถามกลับ " คงใช่มั้ง " อลิซว่า " เอาละ ทีนี้ เวลาหมาโกรธมันจะคำรามใช่ไหม แล้วก็แกว่งหางเวลาชอบใจ ส่วนฉัน คำรามเวลาชอบใจ แล้วแกว่งหางเวลาฉันโกรธ ก็แสดงว่าฉันบ้า น่ะซิ เข้าใจหรือยัง " แมวอธิบาย " เขาเรียกว่าครางตะหาก ไม่ใช่คำราม " อลิซแย้ง
" เธอจะยังไงก็เรื่อง ของเธอ เปลี่ยนเรื่องดีกว่าวันนี้เธอจะไปเล่นตีบอลลอดห่วงกับพระราชินีหรือเปล่าล่ะ " แมวถาม " มีด้วย หรือ ฉันอยากเล่นมากเลย แต่ไม่เห็นมีใครชวนสักคน " อลิซตอบ
" ไว้เจอกันที่นั่นแล้วกัน " แมวพูดแล้ว หายวับไปกับตา แต่อลิซไม่ได้แปลกใจอะไร เท่าไหร่นัก เพราะเธอดูจะคุ้น ๆ กับเรื่องที่แปลกประหลาด ทั้งหลายเสียแล้ว สักครู่ ใหญ่อลิซก็ตัดสินใจที่จะเดินไปในทิศที่เจ้าแมวบอกว่ากระต่ายมีนาคมอาศัยอยู่ "กระต่ายมีนาคมดูจะน่าสนใจที่สุด ตอนนี้เป็นเดือนพฤษภา คิดว่ามันคงจะยังไม่บ้าน้า อย่างน้อยก็ไม่บ้า เท่าเดือนมีนาล่ะ " ขณะพูดคำนี้เธอก็เงยหน้าขึ้น แล้วก็พบว่า เจ้าแมวเชสเชอร์มาปรากฏอยู่บนกิ่งไม้เหนือ ศรีษะของเธออีกครั้ง " เมื่อกี้เธอพูดว่า เดือนนี้มันเดือนพฤษภาเหรอ " มันถาม " ใช่ฉันพูดแน่ ๆ แล้วก็... เธออย่าไป ๆ มา ๆ ปุบปับอย่างนี้สิ เวียนหัวไปหมดแล้ว " อลิซพูด " ก็ได้ " เจ้าแมวเชสเชอร์ว่า คราวนี้ ตัวมันค่อย ๆ จางหายไป เริ่มจากปลายหาง และสุดท้ายก็คือปากฉีกยิ้มของมัน ซึ่งยัง คงเห็นลอยอยู่สักพัก
หลังจากส่วนอื่น ๆ หายไปหมดแล้ว " อึ้ม...ฉันเคยเห็นแต่แมว ไม่มีรอยยิ้ม " อลิซคิดในใจ " แต่รอยยิ้ม โดยไม่มีแมวนี่สิ ! แปลกดีไม่เคยเห็นอะไร ที่แปลกประหลาดอย่างนี้มาก่อนเลยจริง ๆ ให้ตายสิ "
*****จากการวิเคราะห์****

หากผู้นำหรือผู้บริหารไม่มีการวางแผนงาน  ย่อมไม่สามารถนำผู้ใต้บังคับบัญชาเดินทางไปสู่จุดม่งหมายได้สำเร็จ  ก็เหมือนกับอลิซไม่รู้จะไปทางไหน

[นงนาท สนธิสุวรรณ]

ขอบคุณค่ะ..ถ้าว่างๆ..อยากชวนไปอ่านหลักการทรงงานของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวนะคะ

http://gotoknow.org/blog/nongnarts/346883