เรียกขวัญวันเก็บหอย

เด็ก ๆ พากันกินอาหารว่างด้วยการดึงท้องข้าวอ่อน(น้ำนมข้าว) มาเคี้ยวกินกันอย่างอร่อยหอมปาก / หนองน้ำใหญ่กลางนาข้าว..ยังจำติดตาจนทุกวันนี้..มีดอกบัวแดง(บัวสาย) เต็มไปหมด..สวยจังเลย..เด็ก ๆ ไม่รอช้าพากันลงเล่นน้ำพร้อมพลิกใบบัวให้หงายขึ้น พบว่า..มีหอยจุ๊บเกาะอยู่ใต้ใบบัวเต็มไปหมด

        วันนี้วันหยุด เด็ก ๆ ประมาณ 5-6 คน นัดกันไปท้องนา..หาเก็บหอยจุ๊บ ผู้เขียนตัวเล็กกว่าเพื่อนและยังเป็นน้องสุดในกลุ่มอีกด้วย(แต๋ว,กานต์,พัด,มิตร และต้อย)

         หลังจากอาหารมื้อเช้า เด็ก ๆ ได้นัดพบกันที่หน้าบ้านของปู่ใต้ต้นมะเฟือง ต่างก็ถือตะกร้า กระแป๋งเท่าที่จะหาได้ สำหรับผู้เขียนเองจะสะพายตะข้องน้อย(ปู่สานไว้สำหรับหลานโดยเฉพาะ)..ที่จริงแล้วเป็นของเล่นที่ปู่ทำไว้ให้ผู้เขียนมากกว่าเอามาใช้จริง..

         ไม่นานนักเด็ก ๆ ก็พากันเดินไปถึงท้องนา พบว่า..ต้นข้าวแต่ละกอใหญ่และสูงจังกำลังตั้งท้องพอดี..สูงกว่าตัวผู้เขียนตั้งเยอะ..มีกลิ่นหอมด้วยล่ะ.. ต้นข้าวสูงนับเรื่องดีสำหรับเด็ก เพราะช่วยบังแดดได้เป็นอย่างดี..ไม่ร้อนเลย ในท้องนามีน้ำมากพอประมาณ..เลยข้อเท้าเด็กขึ้นมานิดหน่อย..เดินเล่นกันอย่างสนุกสนาน ตื่นเต้นกับสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ ในท้องนา ปูตัวเล็กเดินเซ ๆ  หอยโข่งตัวใหญ่สีดำมีหนวดงุ่มง่าม ดอกไม้ดอกเล็กดอกน้อยสีสันสวยงาม ผักบุ้ง ผักแว่นนา ต้นต้อยติ่ง และดอกหญ้าต่าง ๆ เด็ก ๆ พากันดึงข้าวอ่อนที่กำลังตั้งท้อง หรือเรียกอีกอย่างว่าน้ำนมข้าวมาเคี้ยวกินกันอย่างเอร็ดอร่อย..หอมปาก..

     เดินกันจนเพลิน..มาถึงหนองน้ำใหญ่อยู่กลางนาข้าว..ยังจำติดตาจนทุกวันนี้..พบว่า..น้ำใสมากแถมมีดอกบัวแดง(บัวสาย)..กำลังบานแข่งกับแดดยามสายเต็มไปหมด..สวยจังเลย..เด็ก ๆ ไม่รอช้า พากันโดดน้ำเล่นพร้อมกับจับพลิกใบบัวหงายขึ้น โอ้โห..ตัวหอยจุ๊บเกาะอยู่ใต้ใบบัวเต็มไปหมด..เด็ก ๆ ต่างพากันเก็บหอยจุ๊บกันอย่าสนุกสนาน..

 

         ผู้เขียนไม่ได้ลงไปเก็บหอยในหนองน้ำเพราะตัวเล็กและว่ายน้ำไม่เป็น จึงเดินเล่นอยู่บริเวณใกล้ ๆ ที่เล่นน้ำกัน..จนเพลิน..เงียบเสียง..สงสัยจะเลิกเล่นน้ำและเก็บหอยเสร็จแล้ว ผู้เขียนจึงเดินกลับมาที่เดิม แต่ไม่พบใครเลยสักคน มองซ้าย..มองขวา..ก็ไม่มีใครจริง ๆ ด้วย.. ข้าวของที่พวกเราถือมาก็ไม่มีแล้ว..เด็กน้อยรู้สึกใจหาย เริ่มกังวน และกลัว..

          สิ่งที่ทำได้ในขนะนั้นคือนั่งอยู่เฉย ๆ นึกว่าพี่ ๆ แอบไปซุก เดี๋ยวเบื่อก็ออกมาเอง..ผู้เขียนรออยู่พักใหญ่..เริ่มสะอื้นและร้องไห้..จะเดินกลับบ้านก็กลับไม่ถูก..เพราะถ้าแหงนหน้าก็มองเห็นแต่ท้องฟ้า ถ้าก้มหน้าลงมาก็มีแต่ต้นข้าวสูงท่วมหัว จะไปทางไหน..จำได้ว่านั่งลงร้องไห้แช่น้ำในท้องนา..เริ่มขวัญเสีย "ปู่หนูหลงทาง.." ผู้เขียนเริ่มร้องไห้เป็นเรื่องเป็นราว...ในใจก็นึกถึงปู่ตลอดเวลา....

        เวลาผ่านไป...ได้ยินเสียงตะโกนเรียกดังแว่วแว่ว..ต้อยเอ้ย! ต้อย ๆ ๆ ผู้เขียนรีบหยุดร้องไห้..ปาดน้ำตา..ปู่!...เห็นกลุ่มเด็กทั้งหมดเดินตามหลังปู่มาด้วย..ปู่กับหลานกอดกัน..ลูบหัวเด็กน้อยจนหายสะอื้น..ปู่มาทันเวลาเสมอ "กินผัดสายบัวมั๊ยหลุก"..ปู่พูดพลางลงเก็บสายบัวที่มีดอกบัวส่งให้หลานหนึ่งดอก..สวยจัง..แล้วก็อุ้มหลานขึ้นหลังพากลับบ้าน....

        อาหารมื้อเย็นนั้นเอง "น้ำผัดสายบัวคลุกกับข้าว กินเยอะ ๆ ผมจะได้ดำ ๆ" ผู้เขียนก็ทำตามปู่บอก..คืนนั้นก่อนเข้านอนปู่ ย่า และหลาน ๆ พากันสวดมนต์พร้อมกันเช่นทุกวัน..เสร็จแล้วปู่กับย่าก็เอาสายสินธิ์มาผูกข้อมือเรียกขวัญให้หลานทั้งสองคน..ต้อยรักปู่กับย่านะคะ..รักแต๋วด้วย..สวัสดีค่ะ..

        ขอบพระคุณทุกท่านที่เข้ามาร่วมรับรู้ความทรงจำที่ทรงคุณค่าเสมอ..ความสุข..หาให้พบเจอได้เสมอ..เมื่อเราต้องการ..ขอให้มีความสุขนะคะ

ขอบพระคุณค่ะ..