• ผมไปประชุมผู้บริหารของมหาวิทยาลัยมหิดลจำนวนหนึ่งเมื่อวันที่ 5 มิถุนายน 2549 เพื่อหารือกันว่าควรจัดการประชุมสภามหาวิทยาลัยอย่างไรดีจึงจะเกิดประโยชน์ต่อมหาวิทยาลัยสูงสุด
• ข้อยุติอย่างหนึ่ง คือต้องหาทางใช้ "ทุนปัญญา" ของกรรมการผู้ทรงคุณวุฒิ ที่มีประสบการณ์มาก แต่ไม่ค่อยมีเวลา
• อีกอย่างหนึ่งคือหาทางให้การทำงานของสภาฯ เป็นกลไกสร้าง "การสนธิพลัง" (Synergy) ระหว่างหน่วยงานภายในมหาวิทยาลัย
• ผมมีความเชื่อตลอดมาว่าไม่ว่าหน่วยงาน/องค์กร ใดมีพลังแฝงที่ยังไม่ได้เอามาใช้งานอยู่มากกว่าส่วนที่เอามาใช้งาน จึงตั้งคำถามว่าสภาฯ จะมีส่วนระดมพลังแฝงเช่นนี้ได้อย่างไร โดยที่ไม่เข้าไปเหยียบเท้าฝ่ายบริหาร
• วิธีสร้างพลังร่วม หรือสนธิพลังอย่างหนึ่ง คือการร่วมกันกำหนดภาพฝัน หรือมโนทัศน์ ของมหาวิทยาลัยมหิดล ในกลุ่มผู้นำของมหาวิทยาลัย แล้วหมั่นช่วยกันตรวจสอบภาพใหญ่ และภาพความสำเร็จเล็กๆ เพื่อเปิดโอกาสให้ "ชิ้นส่วน" ของความสำเร็จ เข้ามาประกอบกันเป็นมโนภาพที่ร่วมกันกำหนด
วิจารณ์ พานิช
๗ มิย. ๔๙
บนเครื่องบินไปนิวยอร์ก
ไม่มีความเห็น