อ่างฤาไนป่าสมบูรณ์

ป่าสมบูรณ์ที่ใกล้กรุงเทพฯ มากที่สุด..สองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่ผู้เขียนต้องยกมือไหว้รุกขเทวดาตลอด จนคนข้างๆ (คนขับรถ) พูดเปรยๆ "สงสัย..ต้องยกมือไหว้เมื่อยแน่ๆ ครานี้../..ขับรถไปซักระยะมีนกเงือกบินผ่านหน้ารถเราไป เสียดายเก็บภาพไม่ทัน ฝูงไก่ป่าน่ารักๆ พากันลงมาเดินเล่น ฝูงผีเสื้อสีสวยๆ เต็มไปหมด และมีเรื่องที่น่าตื่นเต้นตลอดระยะทางซึ่งเป็นถนนดิน ผ่านมาจะพบขี้ช้างเป็นระยะๆ สังเกตุว่าต้องเป็นโขลงช้างที่ใหญ่แน่นอน

 

...อ่างฤาไน...

     

        "อยากเที่ยวป่าแฮะ.."..รำพึงในใจ..เพราะถึงอยากไปแค่ไหนก็ต้องนึกถีงเพื่อนด้วยเพราะเค้ากลัวกิ้งกือ ไม่ว่ามันจะตัวเล็ก..ผอม..ยาว..สั้น..ป้อม..ฯลฯ หล่อนไม่สนหรอกเพราะกลัวขึ้นสมอง แค่ได้ยินแต่คำว่า"กิ้งกือ"เท่านั้น หล่อนก็ไม่อยากจะไปไหนแล้ว เฮ้อ..กลุ้มจำเนียร..

         ไป!..ว่าแล้ว..ก็เก็บของขึ้นรถ เอาสิ่งของไปที่จำเป็นเท่านั้น ขับรถออกจากบ้านไปรับเพื่อนสาว...สักครู่พอไปถึงบ้านหล่อน..อุแม่เจ้า!..แต่งตัวรอผู้เขียนเรียบร้อยแล้ว แสดงว่าลืมกิ้งกือไปชั่วขณะ(อยากไป)..ฮ่า..ฮ่า..

         ขับรถออกจากตัวเมืองแปดริ้ว(ฉะเชิงเทรา)โดยใช้เส้นทางถนนทางหลวงแผ่นดินหมายเลข 314(สายฉะเชิงเทรา-พนมสารคาม) เลี้ยวเข้าและผ่านอำเภอสนามชัยเขตเข้าเขตอำเภอท่าตะเกียบบ้านหนองคอกและหมู่บ้านบ่อทองถึงเขตอนุรักษ์พันธุ์สัตว์ป่าเขาอ่างฤาไนแล้ว...

          โอ้โห..ชื่นใจที่สุด..นี่แหละ..ใช่เลย!..ป่าอ่างฤาไนที่คณะกรรมการจังหวัดนำไปใช้เป็นข้อความส่วนหนึ่งในคำขวัญของจังหวัดฉะเชิงเทรา "แม่น้ำบางปะกงแหล่งชีวิต พระศักดิ์สิทธิ์พลวงพ่อโสธร พระยาศรีสุนทรปราชญ์ภาษาไทย อ่างฤาไนป่าสมบูรณ์" และยังเป็นป่าผืนที่สมบูรณ์ที่ใกล้กรุงเทพฯ มากที่สุดอีกด้วย..ตั้งแต่ขับรถเข้ามาจะเห็นสองข้างทางเป็นป่าที่เต็มไปด้วยต้นไม้ขนาดใหญ่ ผู้เขียนต้องยกมือขึ้นไหว้รุกขเทวดาตลอด จนผู้ที่นั่งข้าง ๆ (คนขับรถ) ทักว่า "สงสัยคงต้องยกมือไหว้จนเมื่อยแน่ครานี้.." ช่างเถอะ..ยอม.. เหลือบไปมองเพื่อนเหมือนหล่อนจะกลัว ๆ เพราะในขณะนั้นผู้เขียนขอให้จอดรถเพื่อจะเก็บภาพประทับใจ เชื่อเถอะ..เค้าอยู่ไม่ได้หรอกเพราะมันชื่นใจจริง ๆ (เก็บภาพกันหลายภาพ)

         ขับรถไปสักระยะมีนกเงือกบินผ่านหน้ารถเราไป..เสียดายเก็บภาพไม่ทัน มีฝูงไก่ป่าน่ารักพาลงมาเดินเล่น ฝูงผีเสื้อสีสวยๆ เต็มไปหมด และที่น่าตื่นเต้นตลอดระยะทางซึ่งเป็นถนนดินที่ผ่านมาจะพบว่ามีขี้ช้างเป็นระยะ ๆ และสังเกตุได้ว่าช้างโขลงนี้ต้องเป็นช้างโขลงใหญ่แน่ ๆ  ในการเที่ยวป่าอยากจะบอกว่าควรปฏิบัติตามระเบียบของป่านะคะ การสื่อสารต้องใช้วิทยุมือถือเพราะโทรศัพท์ไม่มีสัณญาน 

               และแล้ว..ก็ถึงที่หมาย คือน้ำตกบ่อทอง     เมื่อจอดรถเรียบร้อยแล้ว เราก็ช่วยกันขนสัมภาระที่เตรียมมา ช่วยกันสะพายเดินป่าขึ้นเขาไปดูนำตกบ่อทองกัน ระยะทางไปถึงน้ำตกประมาณ 400 เมตร ตลอดระยะช่วงเดินเท้าขึ้นเขานั้น ประทับใจกับสิ่งรอบตัวตลอดทางและอดยิ้มไม่ได้เชียวหล่ะ เช่น ต้นไม้นานาชนิด ลักษณะใบไม้ที่แตกต่าง สีสันของใบและดอกไม้ป่า มีดอกเล็กดอกน้อย สิ่งสำคัญอย่าเพลิดเพลินจนลืมระวังเรื่องของความปลอดภัยในการเดินเท้า(ดูแลข้อเท้าให้ดี)เพราะเป็นทางเดินธรรมชาติที่ทางเจ้าหน้าที่ป่าเค้าเดินสำรวจไว้ก่อนหน้านี้ เดินสะดุดอาจหัวทิ่มได้

          เมื่อมาถึงน้ำตก..หายเหนื่อยค่ะ..วันนี้สายน้ำตกดูน้อยไปหน่อยเพราะน้ำยังน้อย..ไว้ฤดูฝนจะเข้ามาใหม่.. เมื่อจัดเตรียมที่นั่งที่เตรียมมาเรียบร้อยก็นั่งพัก ชาขาวร้อน ๆ จากกาน้ำเล็ก ๆ ก็ยิ่งชื่นใจ พอหายเหนื่อยก็ไปเก็บภาพกัน..

ขอบอกว่า..สวยค่ะสวย.. สมาชิกท่านใดถ้ามีโอกาสก็มาเที่ยวกันนะคะ...

...สวัสดีค่ะ..