ความสวยงามแห่งรัก (Glistening of LOVE...)
ความรักนั้นเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่ ความรักเป็นสิ่งที่ถ่ายทอดจากใจของผู้ให้สู่ผู้รับ
ความรักนั้นคือความเมตตาและการให้อภัย
ความรักนั้นคือการให้โอกาสเมื่อคนที่เรารักนั้นทำผิดพลาดและพลั้งเผลอ
ความรักนั้นที่แท้จริงสัมผัสได้ทุกครั้งเมื่อพบเจอ
ความรักจึงเป็นสิ่งดีเสมอหากรักจริง
บางครั้งความรักของคนในโลกนี้อยู่ภายใต้การกำกับดูแลของเหตุและผล
ดังนั้นหลาย ๆ ครั้งเมื่อคนที่เรารักนั้นทำความผิด เราจึงได้ทำผิดต่อเขาด้วยการลงโทษ การขับไล่ ใสส่ง ใช้เหตุผลแบบโลก ๆ มาตัดสินการกระทำของคนที่เราเคยบอกว่า “รัก”
แต่ความรักที่แท้จริงนั้นจะมาพร้อมกับคำว่า “การให้อภัย”
หากเราเข้าใจคำว่ารักอย่างแท้จริงและเรารักใครจริง ๆ แล้วเราก็พร้อมที่จะให้อภัยเขาได้เสมอ
การให้อภัยจึงเป็นสิ่งที่สำคัญเสมอกับความรัก หรืออาจจะเรียกได้ว่าการให้อภัยเป็นทั้งหมดของความรัก...
ความสวยงามแห่งความรักนั้นจึงอยู่ที่การรู้จักให้อภัยซึ่งกันและกัน
ไม่ว่าเราจะมีเหตุผลที่ดีสักแค่ไหนที่จะโกรธ จะเกลียด หรือจะลงโทษ ลงทัณฑ์ แต่เหตุผลที่เหนือกว่านั้นคือเหตุผลที่เราจะ “ให้อภัย”
ความรักในทุกวันนี้จะสวยงามขึ้นมากหากเรารู้จักให้อภัยซึ่งกันและกัน
พ่อแม่ให้อภัยลูก ลูกไม่ถือโทษโกรธเคืองพ่อแม่
ในปัจจุบันลูก ๆ มีการศึกษาสูง จึงมีเหตุผลมากที่จะโกรธเคืองพ่อและแม่
ลูก ๆ มักจะดูถูกว่าพ่อและแม่ “โง่” เพราะมีการศึกษาน้อย ต่ำต้อยด้วยสภาวะทางปัญญา
พอพ่อและแม่ทำอะไรผิดหู ผิดตา ก็พาลโกรธเคืองไม่พูด ไม่คุย
ลูก ๆ หลาย ๆ คนในวันนี้จึงใช้ความรู้จากเอกสารและตำรามาตัดสินและตีค่าความรักของพ่อแม่
ครอบครัวจะสวยงามได้หากเราใช้ใจเป็นเครื่องตัดสินเหตุผลแห่งความรัก
ใช้แววตา ใช้สัมผัส ความรักอันละมุนละไมที่ใจสัมผัสได้จากกันและกัน
ความรักจักสวยงามได้ก็เพราะเรามีรอยยิ้มที่พร้อมจะมอบให้แก่กันและกัน
ยิ้มให้กัน ยิ้มให้โลก ยิ้มให้กับสังคม ยิ้มให้แม้แต่คนที่เราคิดว่าเขาเป็นศัตรูหรือคนที่เขาคิดว่าเราเป็น “ศัตรู”รอยยิ้มจึงเป็นที่ใช้แทนความรักได้ดีกว่าดอกกุหลายนับร้อยนับพันดอก
รอยยิ้มที่สวยงามนั้นย่อมสร้างจิตสร้างใจที่พร้อมมอบความรักให้แก่กันและกัน
เมื่อเราคิดถึงใครสักคน หากคิดว่าเราจะรักเขาก็ขอให้เราจงยิ้มให้เขา เริ่มยิ้ม เริ่มคิดที่จะมอบสิ่งดี ๆ ให้แก่เขา
และโดยเฉพาะอย่างยิ่งหากคนคนนั้นเป็นคนที่รักเรา ก็ขอให้เรายิ้มให้กับเขา “เสมอ ๆ”
รอยยิ้มนั้นจะทรงคุณค่ามากขึ้นหากได้เปลี่ยนเป็นการกระทำที่ดี เป็นการกระทำที่ “เสียสละ”
หากเราไม่รู้ว่าจะทำสิ่งใดมอบให้แก่กับคนที่เรารัก ก็ขอให้ทำทุกสิ่งในวันนี้ให้ดี ทำทุก ๆ สิ่งในวันนี้ด้วยความ “เสียสละ”
เมื่อได้ทำความดีแล้ว เสียสละแล้ว ก็ขอให้มอบริยยิ้มที่อิ่ม “ปิติ” นั้นส่งต่อไปให้ถึงคนที่เรารัก
หลับตาแล้วคิดถึงเขา บอกเขาวว่าวันนี้ด้วยความรักที่เขาเคยมอบให้เรานั้น เราได้นำความรักที่ได้มานั้นแปรเปลี่ยนไปเป็นพลังเพื่อสร้างคุณงามและความดี
ความรักที่เขามอบให้เรานั้นจักไม่สูญเปล่า ก็เพราะเราได้ก้าวผ่านคำว่า “เห็นแก่ตัว”
ความสวยงามแห่งรักจักสวยงามได้ด้วย “การให้” การให้ที่ประเสริฐ บริสุทธิ์ และสิ้นสุดแห่งความเห็นแก่ตัว...
ความเห็น (13)
สวัสดีค่ะ
ลูก ๆ หลาย ๆ คนในวันนี้จึงใช้ความรู้จากเอกสารและตำรามาตัดสินและตีค่าความรักของพ่อแม่
สภาพของการที่ต้องใช้เวลาเท่ากันบนภาระกิจที่ไม่เหมือนกันเลย.. การหาความรู้จากตำรา อ่านได้มากกว่า การใช้เวลาซึมซับธรรมชาติของการร่วมทุกข์ร่วมสุขกับ สรรพสิ่ง และธรรมชาติค่ะ
ขอบคุณค่ะ (◡‿◡✿)
การที่เราจะรักใครสักคน เราจะต้องใช้ความรู้มากมายสักเพียงไหน เราจะต้องไปเรียนมหาวิทยาลัยหรืออ่านหนังสือมากมายสักเพียงไหนถึงจะรู้จักคำว่า "รัก"
"จะเอาโลกมาทำปากกา เอานภามาแทนกระดาษ จะเอาน้ำหมดมหาสมุทรแทนหมึกวาด ประกาศพระคุณไม่พอ"
ในทุกวันนี้ เรารู้ที่จะเลือกและเรียนรู้จากใครต่อใครก็ได้ที่ไม่ใช่ "พ่อและแม่" หรือแม้แต่กระทั่งเรื่องของความรัก เราก็เห็นว่า อาจารย์ ศาสตราจารย์ ปรมาจารย์ที่เขียนหนังสือถึงเรื่องความรักนั้นดีเลิศและประเสริฐกว่าความรักของพ่อและแม่ที่มีและมอบให้แก่เรา
ขอบคุณค่ะ (◡‿◡✿)
และส่วนหนึ่ง ก็มีความเห็นที่ อนุทิน นี้ ด้วย ขออนุญาตค่ะ อิ อิ
http://gotoknow.org/journals/neenaanan/entries/60313
ในวันนี้เรารู้จักฟังเพลงรัก แต่ยังห่างหายจากเพลงกล่อมที่แม่มอบให้แก่ลูกรัก
ในวันนี้เราแสวงหาคนที่รัก แต่ลืมมองกลับไปหาคนในบ้าน ที่รอและรักเราเสมอ
Now and Forever พ่อและแม่รักเรา
แต่วันนี้และตลอดไป เราจะรักท่านทั้งสองหรือไม่...!!!
ถ้าไม่ก็ไม่ควรที่จะฝันหรือถวิลหาคำว่า “รักแท้”
เพราะคนที่มีรักแท้ให้แก่เรา เรายังไม่ตอบแทนด้วยความรักแท้ให้กับท่าน
ความสวยงามแห่งความรักนั้น คือ การมอบความรักให้กันและกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งบุคคลที่มอบความรักแท้ให้กับเรา เรามิควรที่จะให้ความรักแท้ตอบแทนให้กับท่านฉะนั้นหรือ...?
สวัสดีคะ
มาซึมซับความสวยงามแห่งความรักคะ
ความรักเป็นเรื่องละเอียดอ่อน และวิเศษที่สุดที่จะทำให้เราดำเนินชีวิตอยู่ได้อย่างมีความสุขค่ะ :-)
ภาพมายาแห่งชีวิตมักพาเราให้สร้างภาพฝันผู้หญิงและผู้ชายคนไหนนะที่เรานั้นฝันหาและจะมาอยู่เป็นคู่กับเราอย่างแท้จริง
และภาพมายานั้นเองก็สร้างม่านแห่งหมอกและควันขึ้นมาเพื่อปกป้องความรักแท้จากชายและหญิงคู่หนึ่งที่มีและมอบให้กับเราเสมอ
ในวันและเวลาที่เราวิ่งวุ่นเพื่อค้นหาความรักจากภายนอกนั้น พ่อและแม่ของเราก็พยายามฟันฝ่าหมอกและควันแห่งภาพมายาเพื่อมอบและถ่ายทอดความรักให้แก่เรา
เหลือแต่เราเท่านั้นว่าเมื่อใดจะสามารถทลายกำแพงแห่งหมอกและควันนั้นเพื่อรับรู้รสแห่งรักของทั้งสองท่านอย่างแท้จริง...
รู้สึกดีมากค่ะ มีกำลังใจที่จะรัก ทั้งๆ ที่ รักอยู่แล้ว ก็ยังรักที่จะรักค่ะ
นานหรือยังหนอที่เราหวนรำลึกว่าเรารักพ่อหรือแม่
นานหรือยังหนอที่เรานึกได้ว่าแม่และพ่อเป็นคนที่รักเรามากที่สุด
ถ้าหากนึกย้อนได้ว่า ในทุก ๆ วันเราคิดว่าเรารักพ่อและแม่ และพ่อและแม่เป็นคนที่รักเรานั้นก็ยังถือว่าประมาทอยู่
ลูก ๆ ทั้งหลายเอย เจ้าจงพึงตระรึกถึงความรักแท้ระหว่างท่านกับพ่อและแม่ในทุก ๆ ลมหายใจ...
ความรักคือความห่วงใยซึ่งกันและกัน ดูแลกันยามทุกข์และสุข ไม่ใช่การเห็นแก่ตัวถูกต้องเลยคะ ห่วงหาเอื้ออาทรกันดีที่สุด
ความบริสุทธิ์แห่งรักคือการที่ได้กระทำซึ่งความรักต่อพ่อและแม่
ความสะอาดแห่งใจ คือการได้กวาดจิต กวาดใจให้ไร้ซึ่งความโกรธเคืองบุคคลที่เราเรีกว่าพ่อและแม่
ความผิดใด ๆ ที่พ่อและแม่กระทำเรานั้นย่อมไม่มีเพราะท่านมีการกระทำและความรักที่ "บริสุทธิ์"
พยายามทำความสะอาดจิตใจทุกวัน ไม่คิดโกธรใครใดๆทั้งสิ้นถ้าจะโมโหใครนั้นก็พยายามข่มใจไม่ให้เคืองใครส่วนใหญ่ไม่ใช่พ่อแม่แต่เป็นเรื่องงานเสียมากกว่าก็ต้องเจอปัญหาและอุปสรรคอยู่แล้วทำได้อย่างเดียวคือ อดทน อดทน อย่าไปคิดสู้กับคำพูดแค่บางคำเพราะไม่รู้สึกดี