เริ่มต้นการบันทึก...
วันศุกร์ที่ 5 มีนาคม 2553
เริ่มต้นการเดินทางสายวิชาชีพการพยาบาล
หลังจากที่ได้เรียนจบมา เมื่อปี 2546 ต้องกลับมาทำงานใช้ทุนที่ภูมิลำเนาตัวเอง
เดิมทีนั้นไม่คิดว่าจะมาเรียนพยาบาลเลย เหตุผลพื้นฐานทั่วไปก็คือ กลัวเลือด กลัวเข็ม (ตอนไปตรวจร่างกายเจาะเลือดแล้วเป็นลมเลย ดีที่เป็นตอนสอบได้แล้ว และไม่มีคนเห็นด้วย เพราะไปคนเดียวเหมือนคนไข้ทั่วไป) คิดว่าตัวเองเรียนเก่ง คะแนนเอนท์เยอะเราต้องได้คณะที่สูงกว่านี้ เช่น เภสัช เทคนิคการแพทย์ หรืออย่างน้อยๆ ก็สาธารณสุข (ทั้งๆ ที่เก่งแต่อยู่โรงเรียนตัวเอง ไปที่อื่นแล้วก็แค่เด็กธรรมดาห้องท้ายของโรงเรียนดังๆ)
หลังจากที่หลุดมาจากคณะข้างต้น ด้วยความที่เป็นคนไม่ประมาท และผู้ปกครองอยากให้เรียนพยาบาลบอกว่าจบมามีงานทำ ก็เลยลง แต่สาสุข มข.ก็ติดอยู่นะ ดันไปตกสัมภาษณ์รอบโควต้าก่อน
ชีวิตการเรียน ในรั้ววิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนี ขอนแก่น 4 ปี นกน้อยในกรงท้อง รอบบรรยากาศด้วยทุ่งนา โป่งเกลือ โคกเก็บเห็ด เดี๋ยวจะเล่าในวันหลัง
ก็จบมาทำงานทุน รพ.จังหวัด
แต่ดันให้มาอยู่ สอ. แล้วมันจะเป็นไงละทีนี้ เฮ้อ...สอ.ที่อยู่ห่าง อำเภอเกือบ 40 กิโลทางลูกรังล้วนๆ
ความเห็น (3)
สงสัยต้องบันทึกบ้างแล้ว.........
ประสบการณ์พยาบาลทำงานสอ.
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ สู้ สู้
สู้ สู้ ค่ะ ถ้าคิดอย่างผิวเผิน น้องkhaeker อาจจะรู้สึกท้อนิดๆ งงหน่อยๆ ว่าทำไม ที่จบพยาบาลวิชาชีพมาแล้วต้องให้มาอยู่ สอ.ต้องลำบากตรากตรำอย่างนี้ แต่ขอให้รู้ไว้เถอะค่ะ ว่าเป็นโอกาสงามๆในภาวะวิกฤติ ที่เราต้องรีบหยิบฉวยไว้เลยค่ะ ป้าขอบอกว่าเป็นโอกาสดีมากๆในชีวิตพยาบาล ที่เราได้มาทำงานกับชุมชน ทำงานเพื่อสำนึกรักบ้านเกิด ไม่มีอะไรดีเท่านี้อีกแล้วค่ะ ป้ามีประสบการณ์อยู่ในโรงพยาบาลใส่ชุดขาวอยู่ 23 ปี แต่ความภาคภูมิใจสูงสุด กลับมาอยู่ที่การทำงานในชุมชนแค่ 7 ปีตรงนี้ นี่คือคำตอบว่า จริงๆแล้วสถานที่หรูหรา สวยงาม ไม่ได้ให้เรารู้สึกดี ไม่ได้ให้เราได้สร้างเท่ากับบางสถานที่ แม้จะลำบากเรื่องกายภาพ แต่อีกหลายๆด้าน เราพองโตด้วยความภาคภูมิใจหรอกค่ะ ป้าขอเป็นกำลังใจให้อีกคนนะคะ สู้ สู้ ค่ะ
สู้ สู้ ค่ะ ถ้าคิดอย่างผิวเผิน น้องkhaeker อาจจะรู้สึกท้อนิดๆ งงหน่อยๆ ว่าทำไม ที่จบพยาบาลวิชาชีพมาแล้วต้องให้มาอยู่ สอ.ต้องลำบากตรากตรำอย่างนี้ แต่ขอให้รู้ไว้เถอะค่ะ ว่าเป็นโอกาสงามๆในภาวะวิกฤติ ที่เราต้องรีบหยิบฉวยไว้เลยค่ะ ป้าขอบอกว่าเป็นโอกาสดีมากๆในชีวิตพยาบาล ที่เราได้มาทำงานกับชุมชน ทำงานเพื่อสำนึกรักบ้านเกิด ไม่มีอะไรดีเท่านี้อีกแล้วค่ะ ป้ามีประสบการณ์อยู่ในโรงพยาบาลใส่ชุดขาวอยู่ 23 ปี แต่ความภาคภูมิใจสูงสุด กลับมาอยู่ที่การทำงานในชุมชนแค่ 7 ปีตรงนี้ นี่คือคำตอบว่า จริงๆแล้วสถานที่หรูหรา สวยงาม ไม่ได้ให้เรารู้สึกดี ไม่ได้ให้เราได้สร้างเท่ากับบางสถานที่ แม้จะลำบากเรื่องกายภาพ แต่อีกหลายๆด้าน เราพองโตด้วยความภาคภูมิใจหรอกค่ะ ป้าขอเป็นกำลังใจให้อีกคนนะคะ สู้ สู้ ค่ะ