ล้มลุกคลุกคลาน : งานที่ต้องมีมากกว่าอุดมการณ์ : แต่ไม่จำเป็นต้องดีที่สุดแต่สุดที่ดี
"แผ่นดินจินตนาการ"...ผมชอบคำนี้กับพื้นที่แห่งนี้มากครับ "สามจังหวัดชายแดนภาคใต้" หลากหลายเรื่องราวที่เกิดขึ้นไม่ว่าจะออกจากสื่อ จากการเล่าขาน หรือแม้เรื่องราวใกล้ตัวที่เกิดขึ้นกับชีวิตการทำงานในพื้นที่แห่งนี้ ผมว่าคำว่า "อุดมการณ์" ที่ใครๆหลายคนพูดถึงมันคงไม่มีเพียงพอหากแต่การก่อเกิดภาวะจิตใจที่มุ่งมั่นและสรรค์สร้างจริงต่างหากที่มันควรมีมากกว่าอุดมการณ์ เพราะบางครั้งเท่าที่ผมสัมผัสอุดมการณ์ของใครบางคนมันก็แค่ภาวะกดดันที่พลันจะก่อเกิดเรื่องราวบางอย่างที่ไม่เป็นเรื่องก็มีถมไป ในขณะที่มีผู้คนอีกมากมายที่พยายามหล่อหลอมเรื่องราวมากมาย ขับเคลื่อนสังคมแห่งความหวัง สังคมแห่งการรอคอย ที่เรียกว่า "สังคมคุณภาพ" ....(อยากเขียนเรื่อง "มายาคติมิติของอุดมการณ์" ครับ อิอิ)
เมื่อวานได้รับอีเมล์จากสำนักวิจัยของมหาวิทยาลัยทาบทามการเป็นผู้ทรงคุณวุฒิ ในการแลกเปลี่ยนเรียนรู้กับโครงการวิจัยของเพื่อนอาจารย์รวมทั้งสิ้นเท่าที่ดูจำนวน ๑๙ โครงการ (อัลฮัมดุิลิลละฮฺ) เห็นพัฒนาการการขับเคลื่อนความมุ่งมั่นตั้งใจของโครงการดังกล่าวซึ่งส่วนใหญ่แล้วเป็นโครงการขับเคลื่อนเพื่อก่อเกิดการพัฒนาในหลายๆด้านโดยเฉพาะกว่า ๑๐ โครงการที่เห็นเป็นโครงการที่จะนำไปปรับรับการพัฒนาของมหาวิทยาลัย คำถามตามมาก่อนตัดสินใจตอบรับคำเชิญในวันที่ ๑ มีนานี้ คือ แล้วผมจะช่วยอะไรได้บ้าง ในเมื่อเวลาที่มีอยู่ไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์เอกสารยังไม่มีอยู่ในมือเลยครับ อิอิ (แต่จะพยายามอินชาอัลลอฮฺ) คำถามต่อมา คือ "แล้ววันปกติอาจารย์เข้ามหาวิทยาลัยวันไหน" ผมอมยิ้มอยู่ในใจพร้อมฉุกคิดที่จะตอบว่า "ปกติหรือไม่ปกติผมก็เข้าทำงานให้มหาวิทยาลัยทุกวัน" เพราะตลอดระยะเวลาที่ผ่านมานับตั้งแต่ ๑ พ.ย. ปีที่แล้วภารกิจต่างๆมากมายจากมหาวิทยาลัยถามโถมเข้ามาอย่างไม่หยุดหย่อน เพียงแต่บางครั้งอาจไม่มีใครรู้ และผมก็คิดว่าไม่จำเป็นต้องบอกให้ใึครรู้ มิใช่เพราะอุดมการณ์หรอกครับ (ผมค่อนข้างจะไม่อยากใช้คำนี้ครับ... อิอิ) แต่ผมมองว่ามีผู้ทรงรอบรู้ยิ่งกว่ามนุษย์กับการทำงานของเราทุกวันนี้(วัลลอฮฺอะลัม)
หนึ่งเดือนผ่านไปผมเริ่มกลับมาปรับแผนการทำงานตัวเองใหม่ ใช้วิธีการเดินแบบคู่ขนานแต่อาจจะเป็นคู่ขนานที่มีเส้นทางมากมายที่ต้องเลือกเดินไปพร้อมกัน เพราะความจำเป็นทุกเส้นทางที่มีมา คือ ภาระหน้าที่ที่หลายคนเลือกทำแต่ก็ทำมันไม่ได้ การได้รับความไว้วางใจในบางเรื่องจากผู้หลักผู้ใหญ่กลับเป็นความท้าทายที่สุดท้ายผมเองต้องรับมันไว้ เพราะคิดว่าหากจะพอช่วยเหลืออะไรแก่มหาวิทยาลัย สังคม และคนรอบข้างให้สังคมนี้เกิดการขับเคลื่อนและผาสุกได้บ้างในเร็ววันมันก็ดีกว่าีที่ผมจะผละทิ้งงานที่มีเพื่อเดินทางแห่งเส้นทางที่ภาวะกดดันมีรอบด้านอย่างที่บางครั้งก็ไม่มีเหตุผลในหลายปัจจัยนั่น คือ "วิทยาินิพนธ์" ...รู้ว่าไกลแต่จะไปให้ถึงซึ่งปริญญา
๗ วันที่มีอยู่ผมว่ามันมากมายนะครับสำหรับคนเรากับการจัดการบริหารงานต่างๆให้สำเร็จลุล่วงได้ในแต่ละวันแค่ในแต่ละวันนั้นเรามีความสุขและมุ่งมั่นกับงานที่ทำก็เพียงพอแล้ว ผมเคยพยายามที่จะวางแผนตารางของตัวเองว่าต้องทำอะไรบ้างในแต่ละวัน แต่โครงการที่ผ่านมานั้นพลันล้มไม่เป็นท่าทุกครั้งไป ย่อมเมื่อเวลาผ่านไปความคิดอ่านมากขึ้น ผมคิดเริ่มต้นใหม่กับการวางตารางของตัวเอง เพราะเส้นขนานที่จำเป็นต้องเดินนี้มันมีกรอบของเวลามาเป็นตัวกำหนด ฉะนั้นหากไม่รู้จักบริหารจัดการให้ดีเราเองอาจหลงทางและล้มไม่เป็นท่า (ขออย่าให้เป็นเ่ช่นนั้นเลย)
เคยไหม๊ครับกับการที่มีคนมาบอกว่าต้องทำอย่างนั้นต้องทำอย่างนี้เข้าใจชีวิตแทนเราไปเสียหมด ผมเป็นประจำครับแต่ยิ้มรับทุกครั้งครับ บางครั้งก็อดคิดไม่ได้ที่จะถามตัวเองว่า เอ๊ะ...ตกลงชีวิตใครเนี๊ยะเราไม่เข้าใจชีวิตเราเลยหรือเขาถึงคิดบงการได้ขนาดนี้ อิอิ (เราสับสนหรือเขาสับสนก็ไม่รู้ครับ ฮ่าๆ) แต่ชีวิตผมโชคดีหน่อยครับ (อัลฮัมดุลิลละฮฺ) ที่ยังมีมีผู้คนรอบข้างมากมายคอยให้กำลังใจ เสนอแนะแนวทางข้อคิดและผมก็เห็นความตั้งใจของท่านที่มีมากกว่าอุดมการณ์ในการทำงานบนพื้นที่จินตนาการแห่งนี้ ผมคงที่จะละเลยการกล่าวอ้างถึงบุคคลดังกล่าวนี้หากมันจะก่อเกิดกำลังใจและวิถีคิดดีๆแก่ใครหลายคนได้(วัลลอฮฺอะลัม) Ibm ครูปอเนาะ (อ.อิบรอเฮม หะยีสะอิ) ซึ่งเป็นผู้ใหญ่ที่ผมนับถือมากครับกับวิถีคิดที่อาจมองต่างจากใครหลายคนที่พยายามพร่ำบอกผมในเรื่องเดียวกัน อ.จารุวัจน์ ผู้คอยให้กำลังใจในทุกเวทีและการก้าวเดินในทุกย่างก้าว (ขอบคุณมากครับกับการเข้าใจในจังหวะแต่ละก้าวที่ผ่านมา อินชาอัลลอฮฺ ผมจะทำทุกอย่างไปสุดที่ดีให่ได้ แม้วันหนึ่งผมอาจไม่ได้ร่วมเดินทางไปทางเดียวกับอาจารย์ทั้งสองท่าน แต่ผมก็จะจดจำทุกคำพูดทุกการกระทำที่เป็นแบบอย่างให้ผม ผมยังคงเื่ชื่อมั่นครับว่า อธิการ ของเราทำงานจริงและมีสิ่งที่มากกว่าอุดมการณ์ แม้ท่านไม่เคยรู้จักผมแต่ผมก็แอบให้กำลังใจท่านเสมอ และดีใจที่ท่านได้อ่านหนังสือที่ผมเขียนฝากบัง(พี่ชาย) ซึ่งให้กำลังใจผมมาโดยตลอด ขอให้ทุกการงานของท่านและเราทุกคนเป็นการงานที่ได้รับการตอบรับจากพระเจ้าด้วยเถิด...อามีนฯ แอบซึ้งขึ้นมาครับ อิอิ)
ทุกวันนี้ภารกิจหลายเรื่องสำเร็จลุล่วงได้ด้วยดี (อัลฮัมดุลิลละฮฺ) วันต่อวันที่พลันจะต้องบังคับตัวเองให้เอาชนะใจตัวเองกับคำว่า "เวลา อารมณ์ และความอดทน" จนสำเร็จ ทำให้ผมได้เรียนรู้ว่า ๗ วันที่มีของคนเรามันมีค่ามากมายหากเราสุขกับงานและทำเพราะเรามีความสุข และในก้าวแรกก็ได้พิสูจน์แล้วว่าเส้นขนานที่จำเป็นต้องเดินมันก็พลันสำเร็จลง ขอบคุณผู้ใหญ่ที่ให้โอกาสได้พิสูจน์ตัวเองครับ ก้าวต่อไปนับต่อจากนี้ผมคงต้องเพิ่มพละกำลังมากขึ้นกับก้าวที่สองของตัวเองและสังคม ผมว่าเดินอย่างเนิบๆมั่นคงดีกว่าสบายใจกว่าครับ ทำเท่าที่เรารู้ตัวว่าเราไหวก็เพียงพอแล้ว ผมว่าตัวเราน่าจะรู้ดีกว่าคนอื่นที่สำคัญพระเจ้าเท่านั้นที่กำหนดทุกสิ่งที่เรามักคิดว่ามันคือสิ่งที่เหนือการคาดหมาย
ทุกวันนี้อีกเช่นกันผมจะพยายามไม่คิดว่าผมต้องทำอะไรบ้างในวันที่เท่าไหร่โดยคิดถึงงานั้นล่วงหน้า จะใช้วิธีการเรียนรู้และจดจำว่าต้องทำอะไรบ้างในวันๆนี้ เท่าที่มีตารางอยู่ เพราะแค่คิดบางครั้งก็เหนื่อยแล้ว
- สองถึงสามวันนี้ไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับใครเพราะอยากให้ทุกอย่างเป็นไปตามที่วางไว้
- วันเสาร์นี้เ้ช้าไปสอนนักศึกษา (ช่วงนี้คงได้เข้ามหาวิทยาลัยบ่อยขึ้นและนี่ คือ เหตุผลยืนยันได้ว่าผมทำงานทุกวันครับแม้จะกำหนดให้ลาตามสัญญา...) ที่รอคอยครูมาสอน
- วันเสาร์บ่ายต้องเดินทางไป ม.ทักษิณ เพื่อพบอาจารย์อีกครั้ง ทำไงได้ในเมื่อชอบเดินทางไกล อิอิ (สงขลาปัตตานีเดี๊ยวนี้ไปกลับสบายครับ อิอิ)
- เริ่มเดือนใหม่ก็งานเข้าเลยครับ ๑ มีนา เข้ามหาวิทยาลัยอีกครั้งกับโครงการวิจัยร่วม ๑๙ โครงการที่ทาบามมาให้ไปแลกเปลี่ยนเรียนรู้ (คงมิบังอาจจะคอมเม้นท์ครับ)
- ๔-๕ มีนาได้รับความไว้วางใจจากการเรียบเรียงงานถอดบทเรียนชิ้นนึงบนฐานจินตนาการของความเป็นจริงของศูนย์สุขภาพจิตที่ ๑๕ จนได้รับการทาบทามจาก ท่าน ผอ.ศูนย์สุขภาพจิตที่ ๑๕ พญ.เพชรดาว โต๊ะมีนา ให้เข้าร่วมประชุมขับเคลื่อนระบบการพัฒนาสังคมในพื้นที่ฯ ร่วมกับกระทรวงสาธารณสุข กรมสุขภาพจิต สภาสังคมสงเคราะห์ และศูนย์สุขภาพจิตที่ ๑๕ ที่ อ.หาดใหญ่ จ.สงขลา
บางเรื่องราวน่าคิดกับการเป็นไป...แต่ผมสุขใจกับความเป็นไปนั้นมากกว่าครับ (อัลฮัมดุลิลละฮฺ) ขอเป็นกำลังใจให้คนทำงานทุกคนครับ แผ่นดินจินตนาการแห่งนี้ยังมีวิถีคิดที่ผมมองว่ามันต้องใช้มากกว่าคำว่า "อุดมการณ์" คือ การลงมือทำอย่างจริงจังครับ
...วัลลอฮฺอะลัม
บันทึก...ความในจากใจเสียงเล็กๆ
๒๔ / ก.พ. / ๕๓
ความเห็น (24)
ขอเพียง....คุณมุ่งมั่น
เร่งถักทอสายฝันสู่ขอบฟ้า
คนอ่อนแอใช่จะบอกเพียงน้ำตา
ใช่คนกล้าจะบอกเพียงอดทน
สู้ๆนะคะ
ครูกระเเต
ขอบคุณนะค่ะสำหรับกำลังใจ
ขอเป็นแรงขับ แรงใจ ให้บังเราด้วยคน
คนเรา อย่าได้เลิกเดินทาง เพราะการเดินทางอยู่ บนตัวเรา แม้เราไม่ใส่ใจ แต่เราก็หนีไม่พ้นบนเส้นทางแห่งนี้
สลามและดูอาอฺ
ขอบคุณมากครับน้อง
ไม่เคยคิดจะเลิกเดินทางครับ เพียงแต่บางครั้งอาจต้องเปลี่ยนเส้นทางบ้างครับ และไม่เคยคิดลืมเส้นทางของวันวานที่ผ่านมาครับ กับภาพความทรงจำที่ดีๆ อย่างน้อยก็ความรู้สึกดีๆจากเรานี่แหละ
บังเองก็ขอเป็นกำลังใจให้เช่นกันนะครับ
ดูแลสุขภาพด้วยครับ...ด้วยสลาม ความหวัง และดุอาอฺ
มาชม
เห็นภาพกิจกรรมทำดีมีสาระน่าสนใจนะครับผม...
ทำให้นึกถึงค่าของคนอยู่ที่ผลของงานที่ทำนะครับ...
สวัสดีค่ะ
- ขอเป็นกำลังใจให้กับการเดินทางเพื่อแสวงหาตลอดไป
- ชวนไปอวยพรวันเกิดคุณแดงค่ะ
ขอบคุณมากครับพี่
การเดินทางรอบหน้าอาจหนักหน่อยครับ มีอะไรหลายๆอย่างเป็นเดิมพันครับ
แต่จะพยายามทำทุกสิ่งอันไปสุดที่ดีให้ได้ครับ
ด้วยความหวังจากพระเ้จ้าครับ
เมื่อคุณได้สวมเสื้อเกราะ นั่นหมายถึงคุณพร้อมรบได้ทุกขณะ
แดดจะร้อน ฝนจะตก นั่นคือ คุณสวมเสื้อเกราะแล้ว ต้องก้าวไปข้างหน้า
เมื่อภาระกิจเสร็จนั่นคือ ได้ถอดเสื้อเกราะออก
ขอบใจมากครับเพื่อน
คนเร่ร่อน
ทุกวันนี้เสื้อเกราะในชุดที่สวมใส่มันน่าจะเพียงพอแล้ว
และเราก็คิดว่าเราควรถอดมันออกแล้วในภารกิจนี้
ประสบการณ์อีกมากมายให้เราท้าทายมิใช่หรืออยู่ที่ไหนก็เป็นคนที่มีค่าได้แค่ใจเราตั้งใจกับมัน ด้วยความหวังและดุอาอฺ
สู้สู้คับพี่ชาย
ขอบคุณมากครับ
ไม่แสดงตน
กำลังใจทุกทิศทาง คือ เส้นทางแห่งพลังที่จะก้าวเดินไป
สู้ๆเช่นกันครับ
ปรารถนาให้ แผ่นดินจินตนาการ กลับคืนสู่ปกติสุข สงบเช่นเคย
แล้วเมื่อถึงวันนั้น ก็จะกลายเป็น แผ่นดินสวรรค์ที่ใครๆ ก็ใฝ่ฝัน
เป็นกำลังใจค่ะ
BUDAK KAMPONG
หวังว่าดินแดนแห่งจินตนาการ จะกลายเป็นแดนดินแห่งความสงบสุขเช่นอดีตในเร็ววัน สนุกกับงาน และทำมันให้ดีที่สุดเเล้วกันหนอ
อย่าตึงและอย่าหย่อนจนเกินไป พอประมาณ เส้นทางสายกลาง ขอดุอาห์ให้เพื่อนมีสุขภาพที่ดี พร้อมต่อสู้กับอุปสรรคชีวิตที่แล้วกันหนอ
ขอบใจมากเพื่อน
BUDAK KAMPONG
มุมคิดที่ดี ขอบคุณทุกกำลังใจและการก้าวเดินต่อไป...เป็นกำลังใจให้เช่นกันเพื่อน รู้ว่าเพื่อนก็หนักหนาสาหัสเช่นกัน เป็นกำลังใจสู้ๆนะ
เราแบกโลกทั้งโลกไม่ไหวครับ ดังนั้นต้องเลือกที่จะแบกบางส่วนที่มีความสำคัญไว้ให้มั่นก่อน แล้วค่อยๆ ขยายคืบไปข้างหน้า
ขอบคุณมากครับอาจารย์
ผมก็เลือกที่จะแบบมันนั้นแหละครับบางส่วน แต่...มันก็จำเป็นครับ
ขอบคุณสำหรับมุมคิดครับ
สวัสดี ครับ คุณเสียงเล็ก ๆ
มาเพียงเพื่อบอกว่า ระลึกถึง นะครับ
พรุ่งนี้จะแวะมาอ่าน
"286. อัลลอฮ์จะไม่ทรงบังคับชีวิตหนึ่งชีวิตใดนอกจากตามความสามารถของชีวิตนั้นเท่านั้น ชีวิตนั้นจะได้รับการตอบแทนดีในสิ่งที่เขาได้แสวงหาไว้ และชีวิตนั้นจะได้รับการลงโทษในสิ่งชั่วที่เขาได้แสวงหาไว้ โอ้พระเจ้าของพวกเรา! โปรดอย่าเอาโทษแก่เราเลย หากพวกเราลืม หรือผิดพลาดไป โอ้พระเจ้าของพวกเรา! โปรดอย่าได้บรรทุกภาระหนักใด ๆแก่พวกเรา(*2*)เช่นเดียวกับที่พระองค์ได้ทรงบรรทุกมัน แก่บรรดาผู้ที่อยู่ก่อนหน้าพวกเรามาแล้ว โอ้พระเจ้าของพวกเรา! โปรดอย่าให้พวกเราแบกมันได้(*3*) และโปรดได้ทรงอภัยแก่พวกเราและยกโทษให้แก่พวกเรา และเมตตาแก่พวกเราด้วยเถิด พระองค์นั้น คือผุ้ปกครองของพวกเราดังนั้นโปรดได้ทรงช่วยเหลือพวกเราให้ไดเรับชัยชนะ เหนือกลุ่มชนที่ปฏิเสธศรัทธาด้วยเถิด"
สองวรรคแรกของอายัตชัดเจนว่าอย่าไปกังวลสิ่งที่เกินความสามารถของเรา และผลตอบแทนที่เราจะได้รับ
จากนั้นก็ให้กล่าวดุอาตามนั้นๆ และดุอาใดจะดีกว่าดุอาที่มีในอัลกุรอานไม่มีอีกแล้ว
ญาซากุมุลลอฮฺครับอาจารย์
ขอบคุณมากครับอาจารย์
"ข้อคิดที่ชัดเจนและกำลังใจที่มากล้นผมซาบซึ้้งในความเป็นอาจารย์เสมอครับ"
หลายต่อหล่ยครั้งที่ท้อก็นึกถึงมุมคิดที่อาจารย์ที่สะท้อนออกมานี่แหละครับจดจำมันได้เสมอครับ
ดูแลสุขภาพด้วยครับ