ยังฝึกได้ไม่ดีพอ : บันทึกความคิด 3
ยังฝึกได้ไม่ดีพอ
ถามตัวเองว่า ทำไมเราต้องรู้สึกขัดเคือง ไม่พอใจ หรือโกรธ เวลามีใครมาตำหนิหรือต่อว่าให้
มีบางครั้งเคยนึกในใจว่า ทำไมเราต้องอารมณ์ขุ่นกับเรื่องแค่นี้ด้วย
ยกตัวอย่างเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาได้คุยกับคนที่ไม่รู้จักมาก่อนโดยบังเอิญ ขณะที่กำลังนั่งอ่านหนังสือช่วงเวลาบ่ายเพื่อรอลูกเรียนพิเศษ มีกลุ่มนักท่องเที่ยวมาทำพิธีลอยอังคารของญาติผู้ล่วงลับไปแล้วที่แม่น้ำโขง ตอนแรกคุยกันเรื่องการทำพิธีลอยอังคารประเด็นลักษณะเป็นธุรกิจ กับความรู้สึกของญาติผู้มาใช้บริการ รู้สึกพูดคุยกันถูกคอดี จึงไถ่ถามถึงบ้านช่องและที่ทำงาน พอรู้ว่าทำงานอะไร เริ่มเปลี่ยนประเด็นการสนทนาเป็นเรื่องงานเข้ามาแทนที่ เผอิญต่างก็สังกัดหน่วยงานที่ต้องทำงานประสานกันแต่อยู่คนละท้องที่(ต่างจังหวัดกัน) ยกเอาประเด็นที่มีข้อข้องใจในการประงานกันมาคุยกันต่างฝ่ายต่างมองในมุมมองตนเอง พยายามชี้แจงเพื่อปกป้อง หรือแก้ต่างให้องค์กรของตนเองบางทีรู้สึกมีขุ่นเคืองหน่อยๆในใจ ทำไมเรื่องนั้นเป็นแบบนี้แล้วทำไมไม่อย่างนั้น เชิงต่อว่าหรือตำหนิ คุยไปสักพักเริ่มรู้สึกว่ามันไม่ใช่แล้ว ต่างคนต่างรู้สึกว่าเริ่มคุยไม่สนุกจึงปรับเปลี่ยนท่าทีเป็นออมชอม ปลอบกันเองว่าเอาเถอะ การทำงานร่วมกันก็มีปัญหาเป็นแบบนี้แหละทุกที่ ค่อยแก้ไขกันไปเพื่อจุดหมายร่วมกัน แล้วก็กล่าวล่ำลากันไป
พอเขาเดินจากไปสักพัก ก็นั่งทบทวนและถามตนเองว่า เมื่อครู่นี้เรารู้สึกขุ่นเคืองเรื่องอะไร ทำไมเราดูเหมือนว่ามีโกรธให้เขานิดๆ ทั้งที่เขาก็ไม่ได้ต่อว่า ระบุชื่อเราตรงๆ เพียงกล่าวถึงหน่วยงาน หรือองค์กรที่เราทำงานอยู่ก็เท่านั้น โดยส่วนตัวก็ไม่ทำงานร่วมกันโดยตรงเราะอยู่คนละจังหวัด
คำตอบในใจที่คิดได้ หลังทบทวนแล้ว คือ
- ด้วยความคนธรรมดาๆ นี่แหละ ความโกรธ ความรัก ความชอบ เป็นความรู้สึกที่ตอบสนองต่อสิ่งเร้าหรือสิ่งยั่วยุที่มากระทบเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว
- ไม่น่าจะผิด ที่คนเราจะมีความรู้สึกตอบสนอง การพยามยามปกป้อง การไม่ยอมรับ แต่ว่ามันจะมากน้อยต่างกันไปในแต่ละคน ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับทิฐิ ความยึดมั่นยึดถือในตัวตน
- เรารู้สึกไม่พอใจเพราะมีความรู้สึกว่าเขากำลังตำหนิองค์กรเรา เรารู้สึกว่าเป็นส่วนหนึ่งในองค์กรนั้น เรายึดถือว่ามันเป็นตัวเรา จึงรู้สึกว่าเขากำลังว่าให้เรา และยังรู้สึกว่าไม่ใช่อย่างที่เขาพูด เราจึงต้องการปกป้อง และแก้ต่างแทน เหมือนว่ากำลังโดนกระทบโดยตรง ทั้งที่จริงก็เป็นเพียงคำพูดที่ได้ยิน ต่างคนต่างก็นั่งอยู่ ไม่ได้มีการจับต้องสัมผัสร่างกายกันเลยสักนิด เพียงแต่คิดในใจว่าเราก็มีศักดิ์ศรี
- แล้วมันจะผิดตรงไหน หากเรารู้สึกว่าเราเป็นส่วนหนึ่งขององค์กร และกำลังปกป้องศักดิ์ศรีองค์กรของเรา
- คำตอบข้อ 4 คือ ความยึดมั่น ถือมั่น เป็นความคิดที่โง่ จัดว่าเรายังไม่รู้เท่าทันความจริงของมัน มันเกิดจากความรู้สึกเป็นเจ้าของจึงหวงแหน และพยายามปกป้องสิ่งที่รู้สึกว่าเป็นตนเอง
- ความคิดว่ามีศักดิ์ศรีขณะนั้น เป็นความเข้าใจที่ผิด การคิดดี ทำดี ทำแต่สิ่งที่ถูกต้องเสมอต่างหากที่ควรจัดว่ามีศักดิ์ศรีแท้จริง
- หากคนมีศักดิ์ศรีที่แท้แล้วไม่ควรกังวลว่าใครจะคิดอย่างไร การปกป้องศักดิ์ศรี คือการรักษาการทำดี คิดดี ทำในสิ่งที่ถูกอยู่เสมอจึงไม่จำเป็นต้องไปโกรธเคืองใคร เพราะว่าแท้จริงแล้วเราจะเป็นอย่างไรไม่ขึ้นอยู่กับคำพูดของใครคนใด แต่อยู่ที่เรากำหนดทำหรือคิดเอง
- สาเหตุที่คนใดจะไปกล่าวตำหนิตัวเรานั้น น่าจะมีสาเหตุ 3 อย่าง คือ
ก. คือความที่เขาไม่เข้าใจ ไม่รู้จริงๆ ว่าเราเป็นอย่างไร หากเป็นเช่นนี้ เราจ้องอธิบาย ทำความเข้าใจ แต่ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องอารมณ์ขุ่น
ข. ความมีอคติของเขาที่มีต่อเรา / องค์กร ซึ่งจริงๆเขาอาจไม่เข้าใจ หรือเข้าใจแต่มีอคติเป็นพื้นฐานอยู่ก่อนแล้ว ข้อนี้ต้องชี้แจงให้ฟัง และถ้ายังไม่ยอมเข้าใจ เราเองต้องเป็นฝ่ายเข้าใจเขาว่า เขาตั้งใจจะคิดแบบนั้น เราต้องฝึกฝนตนเองให้ได้ว่าเราทำใจได้ เราไม่โกรธเพราะรู้เท่าทัน
ค. เราได้ทำอย่างที่เขาว่าตำหนิให้เราจริง ถ้าเป็นสาเหตุนี้ เราต้องยอมรับแล้วนำมาพิจารณาปรับปรุง และไม่ควรโกรธ แต่ควรขอบคุณเขา
สรุปว่า เรายังฝึกฝนได้ไม่ดีพอ
ยิ้มในใจแล้วบอกว่าเราจะต้องฝึกมากกว่านี้
*******************************************************no-war
ความเห็น (7)
สวัสดีค่ะ ดิฉันขอร่วมแสดงความคิดด้วยคนนะคะ "เราควรจะมองสิ่งดี ๆ ในมุมกว้าง มองด้วยใจที่เปิดกว้าง แทนที่จะพยายามหาจุดบกพร่องสักจุดเพื่อการติ แล้วคุณจะพบว่าวันนี้ ช่างสวยงามกว่าเมื่อวานเยอะ" "สิ่งต่าง ๆ ที่เราเห็นเมื่อมองดูคนอื่น ๆ ขึ้นอยู่กับเราเอง ว่าเราจะมองออกไปอย่างไร ถ้าเราคิดดี เราก็จะมอง ออกไปดี มองโลกในแง่ดี ก่อนที่เราจะตำหนิอะไรออกไปก็จะเป็นการดีที่จะตรวจสอบความคิดของเราซะก่อน และถามตัวเราเองว่าเราพร้อมที่จะเห็นแต่สิ่งดี ๆ ไหม แทนที่จะไปมองหาบางจุดเพื่อมาตำหนิคนนั้น ๆ ....
สวัสดีคุณดาว ครับ
ยินดีครับที่ท่านมาร่วมแสดงความคิดเห็น ในมุมมองที่เปิดกว้าง แห่งนี้
เห็นด้วยอย่างยิ่งที่ว่าเราควรมองหาแต่สิ่งดีๆ มากกว่าค้นหาจุดบกพร่องในการมองคนๆหนึ่ง
ที่จริงแล้วผมว่าไม่เฉพาะการมองคนเท่านั้น ยังสามารถประยุกต์ใช้กับหลายเรื่องด้วย
อย่างเช่น การฝึกฝนตนเองให้รู้เท่าทันอารมณ์ การพยายามทำความเข้าใจตนเอง เพื่อให้มีสติรู้
จะได้สามารถจัดการกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น ณ เวลานั้นได้อย่างเหมาะสมที่สุด
ซึ่งทั้งหมดนั้น ก็อยู่ที่การฝึกฝนตนเองครับ ดังนั้นผมจึงได้เขียนบันทึกนี้เพื่อเป็นการสติกับตัวเอง
ว่า เรายังฝึกฝนได้ไม่ดีพอ เราจะต้องฝึกอีกมาก...
ขอบคุณที่มาแลกเปลี่ยนครับ
ขอให้มีความสุข
ปุถุชนค่ะท่าน โกรธก็โกรธได้แต่อย่าทำบาป..ก็โกรธได้นิค่ะ เพราะเรากินพริก กินเกลือ มีอารมณ์ ไม่ใช่พระอิฐพระปูน ..โกรธแต่ไม่ถึงกะชกหน้ากัน นี้ก็ถือว่าเลิศแล้ว แต่นี่ท่านยังมาวิเคราะห์ว่าท่านไม่น่าจะคิดโกรธแสดงว่าท่านเกือบบรรลุแล้วค่ะท่าน..ยินดีจริงๆ
รัก โลภ โกรธ หลง มนุษย์ทุกคนต้องมี บันทึกนี้เป็นประโยชน์มากครับ
